Lögberg - 14.11.1957, Blaðsíða 5

LÖGBERG, FIMMTUDAGINN 14. NÓVEMBER 1957
5

AtiLGAMAL
IWENNA
Ritstjóri: INGIBJÖRG JÓNSSON
Bréf til ritstjóra Kvennasíðunnar
„Svífur að hausti og svalviðrið knýr.
Svanurinn þagnar og heiðlóan flýr.
Blóm eru fölnuð í brekkunum 511.
Bylgjurnar ýrast og rjúka sem mjöll.
Fleygir burt gullhörpu fossbúinn grár.
Fellir nú skóggyðjan iðja grænt hár.“

LÆGSTU FLUGGJÖLD TIL
ÍSLANDS
• Á einni nóttn til Reykjavíkur. j
RúmgóÖir og -þægilegir farþega-
klefar, 6 flugliðar, sem þjálfaöir I
hafa veriö i Bandaríkjunum, bjóöa j
yöur velkomin um borö.
• Fastar áætlunarflugferöir. Tvær j
ágætar máltíðir, koníak, náttverður,
allt án ankagreiðslu með IAR.
Irrá New York meö
viðkomu 'á ÍSI jA\ 1)1
til NOREGS, DANMERKUR. SVÍÞJ6ÐAR, STÓRA-
IíRKTIj.VNDS, ÞÝZKALANDS.
Upplýsingar í öllum ferðaskrifstofum
rj s~\ n
ICELAMDlCj AIRLINES
15 West 47th Street, New York 36 PL 7-8585
New York . Chicago . San Francisco
Ég man hva(5 það var gam-
an að heyra mömmu og pabba
syngja þetta ljóð; lagið er svo
angur-blítt og á vel við er-
indið. — Já, það fer nú að
hausta hér á ströndinni sem
annars staðar, þó maður verði
þess lítið var, enn sem komið
er- Hér hefur verið mesta
veðurblíða, og sólskin flesta
daga. Þessi tími hefir líka
verið vel notaður til skemmt-
ana af ýmsu tagi. Efst á dag-
skrá eru ýms afmæli og tylli-
dagar, sem sjálfsagt var að
hátíðlega væri minnst.
Hér í borg er kvenfélag, sem
nefnir sig „Sólskin“ og mun
það vera réttnefni, því það
hefir fært sólskin og birtu inn
í líf margra, sem þess hafa
þurft með. Þann 13. september
síðastliðinn voru 40 ár liðin
frá því að þetta félag var
stofnað, og var haldið upp á
daginn með kvöldverðar-
veizlu í Kerrydale Hall. Voru
þar samankomnar allar fé-
lagskonur, og eiginmenn
þeirra, og þar að auki nokkrir
gestir. Við háborðið sátu em-
bættiskonur og fyrrverandi
forsetar félagsins, allar með
blóm í barmi (corsage) og fór
vel á því, þar sem þessar
konur hafa unnið þarft og gott
verk. Að máltíðinni lokinni
ávarpaði forseti, Mrs. Thora
Orr, gestina og sagði nokkuð
frá starfi félagsins. Skrifari,
Mrs. Matthildur Frederickson,
og féhirðir, Mrs. Emily Thor-
son, töluðu einnig og rifjuðu
upp ýmislegt frá löngu liðn-
um dögum, bæði til gamans
og fróðleiks. Stuttar ræður og
lukkuóskir fluttu þeir Mr. L.
H. Thorláksson, séra E. S.
Brynjólfsson og Mr. Stefán
Eymundsson. — Með söng og
píanó-spili skemmtu þær Mrs.
Anna McLéod og Mrs- Olsen.
Að veizlunni lokinni tók Mr.
Chris Isford myndir af hópn-
um.
Þann 6. október s.l. voru 10
ár liðin frá því að „Höfn,“ —
elliheimilið íslenzka hér í bæ,
var stofnsett. Nefnd sú sem
hefir umsjón um hag heim-
ilisins, heldur ætíð upp á dag-
inn með því að bjóða öllum
sem vilja koma að heimsækja
Höfn þennan dag — og eins
og fyrr var haft „opið hús“
(open house) þennan sunnu-
dag. Kom margt fólk, og allir
í sólskinsskapi. Mr. Stefán
Eymundsson var forseti dags-
ins, og bauð gestina velkomna,
og óskaði afmælisbarninu
allrar blessunar. Kirkjukór-
inn söng nokkur íslenzk lög,
undir stjórn Mr. L. H. Thor-
láksson; Mrs. Hambley var
við píanóið. Mrs. Anna Mc-
Leod söng einsöngva, öllum
til ánægju. Ræður fluttu þeir
séra E. S. Brynjólfsson, Mr.
Sig. Sigmundsson og Mr- Ey-
ford. Á eftir prógramminu
voru fram bornar ágætar
veitingar og kaffi og afmælis-
“cake.” Það er alltaf gaman að
koma á Höfn — forstöðu-
konan, vinnufólkið og heimilis
fólkið, allir taka svo glaðlega
og vel á móti manni. And-
rúmsloftið er frjálslegt og
notalegt.
Nýlega hafa tvenn hjón hér
í Vancouver átt 50 ára hjú-
skaparafmæli: Mr. og Mrs.
Stefán Eymundsson voru gef-
in saman í hjónaband í Win-
nipeg 22. ágúst 1907; séra Jón
Bjarnason gifti þau. — Mr. og
Mrs. Lindal J. Hallgrímsson
voru gift í Grundarkirkjunni
í Argyle 6. nóvember 1907.
Hinir mörgu vinir þessara
hjóna samgleðjast þeim og
óska þeim allrar blessunar.
Börn og vinir beggja hjón-
anna héldu þeim gullbrúð-
kaupsveizlur (sitt í hvoru
lagi) og voru þau þar heiðruð
með gjöfum, ræðum og heilla-
óskaskeytum.
Islenzki-lúterski söfnuður-
inn hér hélt ársfund sinn 23.
okt. í neðri sal kirkjunnar, og
var fundurinn vel sóttur. —
Starfið stendur í blóma, bæði
andlega og efnalega. Forseti
var endurkosinn Mr. G- J.
Henrikson; skrifari, Mr. J.
Potter; féhirðir,. Mr. Allan
Stefánsson. — Stewardship
Secretary er Mr. L. H. Thor-
láksson. — Séra E. S. Bryn-
jólfsson, prestur s^fnaðarins,
gaf eftirfylgjandi skýrslu: —
Messur haldnar á árinu, 132,
af þeim voru 58 á ensku, 48 á
íslenzku, og 26 á Höfn. Gift-
ingar 27. Skírnir 40. Jarðar-
farir .20. — Fulltrúar hinna
ýmsu félaga í söfnuðinum
gáfu skýrslur, hver frá sínu
félagi. Kaffi og brauð á eftir
fundi.
Safnaðar-kvenfélagið W. A.
hélt upp á þakklætisdaginn
með kvöldverðarsamkomu í
neðri sal kirkjunnar: “Thanks
giving Turkey Dinner,” 21.
október, og var samkoman vel
Verða eyðimerkurnar
gerðar . . .
Framhald af bls. 4
fyllist hún strax af vatni.
Fjöldi eyðimerkurfara hefur
borið beinin hvílandi höfuðið
upp að stofni þessara jurta,
af því að þeir kunnu ekki ráð
til þess að ná úr þeim vatninu,
svo einfalt sem það þó var.
Dýrin hafa líka furðulega
hæfileika til þess að aðlaga
sig lífsskilyrðum eyðimerkur-
innar. Kameldýr getur „lagt
upp“ slíkan forða af vatni að
nægi allt að 9 dögum. Það
virðist hafa eitthvert sjötta
skilningarvit, - sem segir því,
hvar vatn muni að finna. Hafi
bedúíni villzt í eyðimörkinni,
lætur hann kameldýrið ráða
ferðinni, og það bregzt varla,
að það finnur vatn í vatnsbóli.
Og víst er það, að kameldýr
lætur hinar frægu loftspegl-
anir aldrei villa sér sýn, eins
og stundum hendir mennina.
1 eyðimörkum Ástralíu lifir
frosktegund ein, sem bókstaf-
lega belgir sig svo upp af
vatni, að hann verður eins og
kúla. Á þurrkatímabilinu
grefur hann sig 30—35 cm.
niður í sandinn og liggur þar,
meðan sólin steikir sandinn.
Til eru einnig eyðimerkur-
maurar, sem nota ákveðinn
hóp félaga sinna sem vatns-
geyma, fylla þá af vatni og
sótt. Þann 20- nóvember held-
ur þetta félag W. A. sinn ár-
lega “Bazaar” á sama stað —
og verður gaman að mæta þar.
Mrs. Sigríður Haralds er
nýkomin heim úr íslandsferð.
Hún fór flugleiðis báðar leiðir
um New York; og var í burtu
í 4 mánuði. Mest af þeim tíma
dvaldi hún hjá aldraðri móður
sinni á Akureyri; en heim-
sótti einnig ættingja og vini
og var alls staðar vel fagnað.
Hún er hrifin af þeim miklu
framförum á öllum sviðum
heima á ættjörðinni.
Ég hitti Mr. Elías Elíasson
við messu á sunnudaginn. —
Hann er líka nýkominn heim
frá Islandi, og dvaldi hann
þar í 5 mánuði. Ég spurði hann
hvort hann hefði komið í Mý-
vatnssveit, og svaraði hann
því neitandi. — „Þá fékkstu
ekki að sjá fegurstu sveitina
á íslandi,“ sagði ég. — Hanr>
brosti bara og sagði: „Það er
nú líka fallegt á Síðu!“ Hann
sagðist hafa skemmt sér ágæt-
lega á ferðalaginu.
En nú verð ég að hætta, því
ég er búin að fá góðan gest,
og ætla því að hella kaffi upp
á könnuna. Sonur minn bless-
aður er nýkominn heim frá
Mexico og Lima, Peru, en
þangað flýgur hann reglu-
bundnar ferðir með 70 far-
þega, þegar öll sæti eru
tekin. Hann hefur því frá
mörgu að segja.
Með kærri kveðju til ykkar
hjónanna og lesenda Lögbergs.
Þín einlæg,
Guðlaug Jóhannesson
Vancouver, B.C.
neyta þess á þurrkatímabilinu.
Mannkindin reynir líka á
sinn hátt að laga sig eftir skil-
yrðunum- Bedúínafjölskyld-
urnar hafa furðulega hæfi-
leika til þess að geta sér til
um, hvar regnið fellur næst.
Þeir fá skyndilega slíkan grun,
og flytja sig milli staða án
sýnilegrar ástæðu. En þeim
verður oftast að von sinni, og
þá er setið við þar til hver ná-
anlegur vatnsdropi er drukk-
inn og hvert strá etið. Síðan
flytja þeir sig í annan stað og
svo koll af kolli.
Bedúínar eru furðulega rat-
vísir. I augum jafnvel reyndra
eyðimerkurfara hins hvíta
kynstofns er hver sandaldan
annarri lík, en því er ekki
þannig farið með bedúínann.
Hann þekkir þær í sundur,
hversu langur tími sem líður
í milli þess að hann sér þær,
og sá eiginleiki hans skilur
líka oft í milli lífs og dauða.
Bedúínar haga líka klæða-
burði sínum með tilliti til lífs-
skilyrðanna. Föt þeirra eru
mjög rúm og hylja líkamann
allan. Klæðnaður þeirra held-
ur hitanum frá á sama hátt
og þykkir, vel einangraðir
veggir halda úti miklum
kulda. Það hefur mælzt 70°
hiti á Celsíus í Sahara. Sand-
stormarnir eru verstu fjendur
þeirra. Sandurinn hrekst und-
an storminum af þvílíku afli,
að venjuleg glerrúða verður
á augabragði ógegnsæ. Þegar
sandstormurinn skellur á
bedúína, fer hann strax af
baki, legst niður í skjóli við
úlfaldann, vefur sig inn í
burusinn og bíður þess að
storminn lægi.
En ekki eru eyðimerkurnar
alls staðar þaktar sandi. Minna
en sjötti hluti Sahara er
sandi hulinn. Fimm sjöttu
hlutar er þakinn möl, all-
stórgerðri, að langmestu leyti
hnefastórum steinum. Eyði-
merkurnar eru heldur ekki á-
vallt flatneskjur. Mestur hluti
Sahara er hæðóttur mjög og
sums staðar rísa þar há fjöll
og fjallgarðaraðir teygja sig
til allra átta. Á stórum svæð-
um liggja leiðirnar upp og
niður, upp og niður, enda-
laust.
Margir leggja leiðir sínar
um Sahara í bifreiðum, en það
er langt frá því að vera hættu
laust- Milli vatnsbóla eru oft
150—200 kílómetrar. Það er
sagt, að venjulegur maður þoli
í mesta lagi að vera þar án
vatns í 12—14 tíma. Að þeim
tíma liðnum hefur steikjandi
sólskinið gert út af við hann.
Um ferðalög um Sahara í bíl-
um gilda ákveðnar reglur, og
það er reynt að hafa strangt
eftirlit með því að þeim sé
hlýtt. Auk venjulegra vara-
hluta skulu hafðar meðferðis
skóflur og langt reipi. Það er
mjög þýðingarmikið, að reipið
sé langt. Það hefur komið
fyrir að menn hafa farizt
vegna þess að reipið hefur
ekki náð niður til vatnsins í
brunnunum.
1 öllum álfum heims eru
eyðimerkur, að undanskilinni
Evrópu. Þær vaxa með ógn-
þrungnum hraða á hverju ári
og feggja stöðugt ný og ný
landsvæði í auðn. Stærsta
eyðimörk heimsins, Sahara,
sækir fram á 3, 200 kílómetra
langri víglínu, sums staðar
allt að 50 km. á ári.
Að vissu leyti eru eyði-
merkurnar mannaverk. Um-
hverfis flestar eyðimerkurn-
ar eru breið belti, þar sem
úrkoman er nægileg handa
lífvænlegum gróðri. Þangað
sækja hirðingjar, sem eyði-
mörkin hefur hrakið frá sér.
Þeir höggva tré og runna og
nota til eldsneytis. Búpening-
urinn rótnagar gróðurinn,
jörðin þornar upp og eyði-
mörkin sækir á. Þar með eru
þessar hálfeyðimerkur áður
en varir komnar í algerlega
auðn.
Þetta hefur margsinnis átt
sér stað og er sí og æ að ger-
ast. Eitt sinn var Egyptaland
aðeins hálf-eyðimörk. En á
sjöundu öld ruddust Arabarn-
ir inn í landið með stórar
hjarðir úlfalda, geita og sauða.
Og það leið ekki á löngu þar
til landið allt að undanskild-
um mjóum ræmum beggja
Framhald á bls. 8