Kirkjublaðið - 01.11.1891, Síða 4

68
Þá sundur hann þá góðu og vondu greinir,
þeim góðu fær hann lífsins straumvatn hreinna,
en hinum vondu út hann kastar aptur.
í dauðans bylgjum Drottinn enn þá reynir.
Hvort dregur hann þá ei að landi seinna?
Hvað megnar ei hins ahnáttuga kraptur?
V. B.
Um sálmalög* og* sálmasöng*1.
Eptir
Sjera Stefán Thorarensen.
—
Þegar talað er um sálmalög eða sálmasöngsbækur,
þá verður því jafnan líkt háttað og þegar talað er um
sálma eða sálmabækur.
Sálmabækur hafa ekki einungis sálma að geyma í
hinum forna skilningi orðsins, heldur einnig það, sem for-
feður vorir mundu, ef til viil, hafa sett í flokk með »and-
legum söngvísum«, þótt oss mundi nú reyndar ekki geðj-
ast að slíku nafni fyrir þá. — Þetta er eðlilegt og hlýtur
svo að vera, með þvi að sumir kafiar hverrar sálmabók-
ar lúta að ýmsum þeim tækifærum eða tímamótum, sem
eiga eitthvað skylt við hið söngvísulega, enda eru sálma-
bækur ekki eingöngu ætlaðar guðsþjónustu í kirkjum,
heldur einnig í heimahúsum. En auk þess eru þess nóg
dæmin (hvervetna að kalla má erlendis), að inn í hina-r
nýrri lútersku sálmabækur hafa drjúgum slæðst, — eklci
sálmar, og ekki »andlegar söngvísur« eða þvi líkt, heldur
margar aðrar »víxur«, að vísu fullfallegar og skáldlegar,
en ósamboðnar nokkurri lúterskri kirkju, óhæfar til nokk-
urrar sannrar guðsþjónustu.
Allt eins er því nú varið með lögin. Þau verða að
1) Þótt jeg viti vel, hversu lítt fær jeg er um það, ac) rita um
þetta inikils umvarðandi efni, sem er ekki annara meðfæri en þeirra,
er hafa margfalt meiri þekkingu og vit á því, en jeg hefi, þáþótti
mjer viðurhlutamikið að skorast undan því, ef það kynni að geta
orðið til einhvers góðs, og þótt ekki væri til annars, en þess, að
vekja athygli manna á kirkjusöng vorum.