Kirkjublaðið - 01.11.1891, Side 12

76
endur og kennendiir barnanna og að mikil ábyrgð hvílir
á þeim í þessu tilliti. Með orðum, í viðtali og umtali, og
allri daglegri breytni eru allir heimamenn kristindóms-
fræðendur barnanna ekki síður en með kristilegri upp-
fræðslu í Gruðs orði. Það þarf að breytast sá hugsunar-
háttur, sem er allt of aimennur, að það sje nóg, að barnið
kunni utanbókar lærdóminn, þegar það fer að ganga til
prestsins, sem opt er ef til vill, ekki að nokkru ráði fyr
en fermingarárið. Barnið lærir aldrei til fulls að skilja
sinn kristindóm, ef það lærir ekki að skilja, einmitt á með-
an það er að læra, hvers vegna það þarf að læra og að
sá lærdómur verði að sitja i fyrirrúmi fyrir öllu öðru,
hversu dýrmæt og ómissandi sem önnur fræðsla sje.
En hvað á þá presturinn að gjöra? kynnu menn að
spyrja. — Jú, hann hefur mikið að gjöra og svo mikið,
að ætti hann að inna það allt vel af hendi, gæti hann
það ekki. Þó gætu prestar án efa gjört margt, og ættu að
gjöra margt, sem þeir enn ekki hafa gjört nema að nokkru
leyti. Sje það satt sem Dr. Chalmers segir, að húsvitj-
andi (house-going) prestar gjöri kirkjuvitjandi (Church-
going) lýð — og hver getur efast um að svo sje — þá
eiga prestar mikið eptir ógjört. — Prestar ættu að fara
um sóknir sínar miklu optar en þeir nokkurn tíma hafa
gjört, eða ef til vill geta gjört, eins og nú hagar til. Þeir
ættu að flytja guðs orðáhverju heimili, flytja þar áminn-
ingar og kærleiksríkar aðvaranir. Þeir ættu að brýna
það fyrir heimilunum á heimilunum sjálfum, hvað þeir
sjálfir ekki geta gjört og hvað því sje heimilanna skylda,
viðvíkjandi uppfræðingu barnanna. Þeir eiga að gjöra
allt sitt til að börnin sjeu látin ganga sem fyrst til spurn-
ingar, jafnóðum og þau læra, og leggja allt kapp á guð-
rækilega uppfræðslu. Hjartað og viðmótið verður að
hjálpa orðinu. Uppfræðslustundirnar verða að vera gleði-
samkomur og kærleiksfundir barnanna. — Hjer á ríður
mjög mikið, og hversu vandfarið er ekki prestum í þessu til-
liti? Þeir eiga ekki einungis að vera vandlátir við aðra
um barnauppfræðingu, heldur langmest við sjálfa sig. —
Að búa börn undir fermingu er hið langmesta vandaverk
prestsins og svo mikið vandavcrk, að jeg efast um, að