Kirkjublaðið - 01.12.1892, Blaðsíða 3

Inn á hvert einasta heimili.
Eptir S. B.
(Framh.). Inn á livert einasta heimili vill Kirkjubl.
komast, og ekki sízt á barnaheimilin.
Kirkjublaðið er barnavinur.
Börnin mega því til að fá að lesa það, eða heyra
það lesið.
En það er ekki á öllum heimilum að börnin fá að
lesa þótt þau vildu, því síður að þeim sje sagt að lesa
það, sem nytsamt er og til uppbyggingar. »Þjer væri
nær að taka prjónana þína, telpa mín, en að vera að
lesa þetta, sem þú hefir ekkert vit á«.
Og aumingja telpan verður að setjast út í horn með
prjónana sína, hugsandi um það litla, sem hún gat náð
í að lesa, þorandi ekki að spyrja neitt út í það, vitandi
að svarið mundi verða þetta gamla og sama: »Það er
ekki til neins að vera að segja þjer það. Þú skilur það
ekki, hvort sem er«.
Hvernig eiga börnin að vita nokkuð eða skilja nokk-
uð, ef þeim er ekkert sagt og þau mega ekkert lesa og
um ekkert spyrja?
Það er langt frá að það sje aðfinningarvert að venja
börnin við vinnu, því að það cr nauðsynlegt. En — allt
í hófi. — Hvert það barn, sem, frá því að það fyrst kemst
á legg, er sí og æ látið sitja við vinnu, verður, þegar
það eldist, heilsulaus og kjarklaus aumingi.
Maðurinn lifir ekki af einu saman brauði.
Börnin þurfa að hafa nokkurt frjálsræði og fá að
leika sjer. Sjáum vjer ekki lömbin, folöldin, hvolpana,
eða ungviði allra dýrategunda hjá oss. Allt leikur sjer.
Það er eðlinu mcðskapað. Vjer getum ekki bannað það
ungviði dýranna og börnunum megum vjer ekki banna
það.
Guð vildi ekki svipta manninn frjálsræðinu.
Jeg hef heyrt sögu um eitt umkomulaust barn, ljóta
sögu, en samt held jeg að jegverði að segja hana. Barn-
inu var komið fyrir á bæ einum. Þá var það 2 ára.
Um sláttinn fóru allir af heimilinu á engjar, en áður en sá