Kirkjublaðið - 01.10.1896, Blaðsíða 10

186
0g það sem er óreynt á öldum
vjer eitthvert sinn væntanlegt höldum:
að uppheims muni’ öflin fram brjótast
og umsteypa gjörvalls af hljótast,
Að höll vorrar náttúru hrynji
og heimsslita býsn yfir dynji.
Mót ógn þeirri, angist og voða
sem einkisvert þetta má skoða.
0g svo að vjer óskum þá eigi
að yfir oss jörðin sjer fleygi,
þá varðar að viðbúnir þreyjum
og velkomna Drottins hönd segjum.
Br. J. "
Eptir iandskjálftann.
Einhver hin fyrsta setning sem maður lærði ágríska
tungu í gamla daga var þessi: »Föst er földin, svikull
er særinn«. Það er setning sem manni er nokkurn veg-
inn innrætt 'frá barnsbeini, og þarf ekki gríska Be'rg til
þess að kenna hana, en því svipulla er það, þegar sú
kenning fer í mola og jörðin undir fótum manns um-
hverfist ógn og voða. Höfundur kvæðisins hjer næst á
undan, minn góði vinur, sæmdaröldungurinn Brynjólfur
á Minna-Núpi, er óefað meiri heimspekingur og meiri still-
ingarmaður en vjer fiestallir, en jeg get þó tæpast ætl-
að bonum hugarrósemi kvæðisins dagana meðan voðinn
reið yfir, jeg hygg að kvæðið sje fremur »eptir land-
skjálftann« eins og greinarstúfurinn þessi.
Eitt er víst að samfara angistinni og hrseðslunni
hafa margar heitar bænir stigið til Guðs, og það llka frá
þeim hjörtum sem gleymt höfðu bænariðjunni. Það er
veikt og ófullkomið að minnast að eins Guðs á stundu
neyðarinnar, en það ákall hefir þó líka sitt fyrirheit, og
mörg hjörtu kunna nú að vera gljúpari en áður, er vjer
svo átakanlega höfum sannað orð skáldsins vors góða, að
vjer erum «dægurflugur við dauðans stig«. Þegar hinar