Kirkjublaðið - 01.01.1897, Qupperneq 11

11
sagt og segir margur guðfræðingurinn: Kristindómurinn
— það er jeg — jeg — jeg! Slíkum hugsunarhætti er
snildariega lýst í ágústblaðinu f. á. I kvæðinu um Guðs
riki:
Menn á það sinni eigu slá
með að eins nokkrum vinum
hjá öðrum mönnum ei það sjá
en eigin söfnuðinum.
Menn hrópa: »Það er hjer« —
»Nei, hjer Guðs ríkið er«.
Ei þeim, sem hrópar hæst,
er himnaríki næst,
en optar heldur hinutn.
Því er eigi að neita að mig tekur álas frá sjera Jóni
Bjarnasyni sárar en frá öðrum mönnum, af því að
jeg met sjera Jón svo mikils, og það eins eptir sem
áður. Sín vegna hefði sjera Jón ekki átt að flytja ósönn
dómsorð um Kbi. úr prívatbrjefi ónefnds manns hjer heima.
Merkir menn vestra í vinaflokki kirkjunnar þar hafa og
skrifað mjer margt orðið, sera gæti verið vörn og sókn
af minni hendi í garð Sameiningarinnar, en til þess kemur
eigi. Og þegar sjera Jón sem fleiri álasar Kbl. fyrir það,
að það einu sinni undir vissum kringumstæðum leyfði
andstæðingi kirkjunnar (Þorsteini ritstjóra G(slasyni) að
rita um vísindin í gagnstæði við kristindóminn, þá er
sjera Jón búinn að gleyma því, að hann Ijeði nafna sín-
um Olafssyni einu sinni hjer á árunum rúm í Samein-
ingunni fyrir mjög ókirkjulegt svar, og lýtti enginn sjera
Jón fyrir, sem eigi var heldur minnsta ástæða til.
Hjá sjera Friðrik J. Bergmann kemur það fram að
allt stafar frá þessu eina gamla, hvernig Kbl. snerist við
deilunni um útskúfunarkenninguna. Nú er það orðað svo,
að KbL »hafi ráðist á eina kenning vors kristilega barna-
lærdóms«. Vill nú sjera Friörik segja að t. d. Marten-
sen biskup hafi »ráðizt á« barnalærdóminn ? Jeg man
ekki að sú fjarstæða kæmi í deilugreinum hans hjer
um árið, fer ekki að leita að því, verð aidrei svo gamall
að jeg lesi þær aptur.
En erindi eptir skáldið Tegnér vil jeg kenna sjera