Alþýðublaðið - 23.09.1960, Blaðsíða 8

Frjáls-
arog
fríar!
ÞESSAR tvær eru
að vonum glaðlegar á
svipinn og líklega eru
þær að óska hvor
annarri til hamingju
með að vera nú lausar
úr viðjum hjóna-
bandsins En sú til
vinstri lætur sér ekki
vítin til varnaðar
verða, því að þegar
hún hefur fengið iög-
skilnað frá mannj sín
um, Roger Gage, ætl-
ar hún þegar í stað að
.giftast sit Laurence
Olivier. Þetta er sem
sé Joan Plowright. T
h er Jean Simmons,
sem er að skilja við
sinn mann, Stewart
Granger, — en enn er
ekki' vitað, hverjum
hún ætlar að giftast
næst.
ÞESSI hvítbjörn er ekki
illskulegur á svipinn. En
byggingameistarinn. sem
lét hlaSa gryfjuna hans,
FEGIN
NÍTJÁN ára gömul sviss-
nesk stúlka kom heim til
sín á dögunum eftir
skemmtiferð til Lundúna-
borgar; Óvíst er, hvort
nokkur stúlka hefur nokk-
urn tíma verið öllu fegnari
að komast heim til sín
Danielle Pochon er dóttir
ríkisstarfsmanns í Bern og
á sinni 19 ára löngu ævi
hefur hún ekki kynnzt
öðru en því, sem talið hefur
verið henni hollt og gott.
Svo fór hún til Lundúna og
þorði ekki að koma &ang-
andi inn til hans, — og þar
eð hann vildi ekki skiiia
við hann án þess að gefa
honum matarbita, lét hann
sig síga niður í lyftu eins
og þið sjáið á myridinni.
ÉG óska yður til ham-
ingju, prófessor Ég las í
blöðunum, að þér ættuð af-
mæli í dag.
— Nú, er það? Ég hef
ekki séð blöðin ennþá.
bjó hjá amerískum hjónum.
Allt gekk eins og í sögu,
þar til hennj varð einn dag
inn reikað niður í hverfi
,,beatnikanna“, þ. e. a. s.
unglinganna, sem ganga
berfættir um göturnar,
drekka, taka i'nn eiturlyf,
stela og ræna eða þykjast
vera listamenn Pochon töfr
aðist af því lífi, sem henni
virtist þessir 'unglingar lifa
Henni fannst töfrandi hirðu
leysi' þeirra og fjörugt líf-
erni. Hún ákvað að slást í
hópinn, — en þegar eftir
einn sólarhring leizt henni
ekki á blikuna.
En hún þorði ekki aftur
til amerísku hjónanna og
fannst sem henni' væri nauð
ugur einn kostur að halda
áfram Hún komst að því að
félagar hennar stálu og
frömdu glæþi, spiluðu pen-
ingaspil, reyktu sígarettur
með annarlegir lykt og
drukku annarlega drykki.
Hún vildi nú ekkert fremur
en, snúa heim á leið, en fé-
lagar hennar sögðu, að lög-
reglan mundi þegar í stað
taka hana fasta. Hún þorði'
ekki annað að gera en
halda áfram þessu vafasama
líferni, — en eftir sex vik-
ur gafst hún upp, leitaði til
lögreglunnar, — sem alls
ekki tók hana fasta, heldur
hjálpaði hennj heim til
Svi'ss. — Og ævintýrið end-
aði á þann viðeigandi og
fallega hátt, — að hún
hljóp grátfegin upp um
hálsinn á pabba sinum og
mömmu, — og sagðist aldr-
ei skyldu gera þetta aftur.

— ÞETTA er handa
þér„ sagði hann og
stakk hveitibrauðs-
sneið í lófa minn.
— Takk, sagði ég og
leit við. Hann var á
rauðu þríhjóli, ljós-
Við multlum brauðið
um hríð hugsandi. Þetta
var hér um bil heilt
hveitibrauð, ekkert sér
lega hart, í plastpoka.
Sólin skein á fyrstu
haustliti grassins í hólm
— Ég á heima l
sagði ég og benti
ur í bæ, þvert
Tjörnina
— Af hverju
svona langt? s
hann.
hærður og ekki vel
hreinn, þótt það væri
sunnudagur og sólin
skini á vindgáraða
Tjörnina fyrir frarnan
Iðnó.
— Þær. eru að koma,
sagði hann og við hent
um brauðmolunum
virðulega og rólega út
á Tjörnina. Endurnar
voru dálítið æstar og
veifuðu vængjunum og
höfðu hátt.
— Eru þær veikar?
spurði þessi nýi vinur
minn
— Nei, þær er.u bara
gráðugar, svaraði ég.
— Gráugar? sagði
hann vandræðalega.Orð
ið var nýtt og framandi.
— Þær eru svangar,
leiðrétti ég.
anum og blómin voru
að falla. Það gekk óð-
um á brauðið, sem hann
skipti bróðurlega milii
okkar.
— Endurnar eru ægi
lega svangar, sagði ég.
— Endurnar? sagði
hann Bra-bra eru
svangar, leiðrétti hann,
Orðaforði minn var
honum auðheyrilega
ofviða.
Þegar brauðinu var
lokið og buslugangur
andanna fjarri, tókum
við að ræða ætt okkar
og uppruna.
— Ég á heima þarna,
sagði hann og benti dá
lítið óákveðið yfir Mið
bæjarskólann. — Það
er voða stutt.
— Það er e
voðaíega langt, sv
ég. — Það er rétt
vestan Tjörnina.
— Það er langt,
yr.ti hann. — Af h
ertu úti?
— Ég er bara !
að ganga um.
— Af hverju
ekki heima?
— Það er e
langt heim, end
ég. — Ég er enga
að labba heim.
— Víst er þ'að !
sagði hann ákveði
dinglaði plastpoka
— 3á, það er
dálítið langt
sagði ég.
Við gengum í 1
um okkar suður
HWMMUMWWtmMHHMIWmMWIUIIHMtMMHMIMIUMMtUWMW
23. sept. 1960 — Alþýðublaðið