Alþýðublaðið - 30.09.1960, Qupperneq 7

LÆVÍSUR
í þrjátíu ár varsíu kunnur
krati,
Hannibal, Hannibal.
Og þóttir varla neinn veiíi-
skati,
Hannibal, Hannibal.
Einhvern veginn svo æxlað-
ist,
að ]>ú sagðir upp þeirri vist.
Hannibal, Hannibal osfrv.
Margt getur hallazt í heila
snjáðum,
Hannibal, Hannibal.
Einkum ef Rútur er með í
ráðum,
Hannibal, Hannibal.
Kommarnir fengu nýtt
fliaggr x síafn,
„fIokknum“ var gefið ann-
að nafn.
Hannibal, Hannibal osfrv.
Ei við eina fjöl ertu felhlur
Hannibal, Hannibal.
Og Rútur er enginn engill
heldur,
Hannibal, Hannibal.
Svo arkið þið saman í aust-
urveg,
ó, er ekki byltingin dásanx-
leg?
Hannibal, Hannibal osfrv.
„MÁ BJÓÐA YÐUR upp í
dans, fröken!“

okkur var þrýst hvort upp að
öðru, svo að ekki gekk hnífur-
inn á milli okkar. Þegar á
allt er litið er þó engin ástæða
til að kvarta yfir þessu. Þetta
eru hreinustu smámunir í
samanburði við allt hitt og
kannski lán í óláni, ef hrein-
skilnislega er talað. Hitt var
öllu verra, að ég hef alltaf á-
litið, að dansinn krefjist þess
að maður hreyfi sig. Eftir á
að hyggja hlýt ég þó að fara
viðurkenningarorðum um þá,
sem eru svo skynsamir að
standa grafkyrrir alla syrpuna
og eru ekki að burðast við að
dansa (kunna það kannski
ekki) en sýna dömunni þess í
stað, hversu rækilega þeir
hafa lært munn-við-munn að-
ferðina hjá útsendurum
Rauða krossins. Sakir reynslu
leysis míns gerðist ég svo
djarfur að stíga mitt spor (eitt
og tvö). En æ! Það voru fleiri
sem hreyfðu sig. Þegar ég var
Boðib
r
upp I
búinn með þetta eina og hálfn
aður með annað hinna
tveggja, þá er eins og spor-
jámi sé stungið í gegnum
stórutána á mér. Nýtízku
kvennahæll hafði verið þarna
að verki, en ekki nóg með það.
Strax á eftir tók sá hinn sami
hæll annað spor, lenti milli
skós míns og iljar og stóð þar
fastur!
Eftir þetta atvik rann mér
í skap og ég ákvað að, gerast
djarfari og umsvifameiri í
dansinum. Ég rétti rösklega
úr mér, setti olnbogana út og
var reiðubúinn til orrustu. í
sama bili varð ég fyrir því ó-
Iáni að mér rann reiðin og ég
minntist orða danskennarans
Eitt sinn vestur á ísafirði,
Hannibal, Hannibal.
Áttirðu hugsjónir einhvers
virði.
Hannibai, Hannibal.
Óvinurinn var íhaldið,
aldrei gafstu því stundarfrið
Hannibal, Hannibal, Hannibal,
Hannibal, Hannibal, Hannibal,
í fljótu bragði virðist það
engin hetjudáð að mæla þessi
orð mjúklega af munni fram
og hneigja sig. En annað átti
ég eftir að reyna þetta ör-
lagaríka kvöld.
Ég tók varlega utan um
hana og hélt henni í hæíilegri
fjarlægð frá mér. Ég hefði þó
getað sparað mér siðferðis-
kenndina og kurteisina. Okk-
ur hafði ekki unnizt tími til
að stíga fyrstu sporin, þegar
míns, sem sælla minninga
hafði kennt mér sporið góða
(eitt og tvö). Hann var van-
ur að segja, þegar einhver
missti taumhald á skrokknum
á sér í danstímunum:
„Dansið rólega, en ekki með
hoppum og stökkum og sveig-
ið ekki líkamann eins og
naðra_ Dansið aðeins frá
mjöðmunum og niðurúr.“
í lífsbaráttunni borgar sig
ekki að vera kurteis og aðgæt-
inn. Það fékk ég að reyna
þetta örlagaríka kvöld. Sem
ég hafði rétt gefið mér tíma
til að hafa yfir varnaðarorð
danskennara míns, fékk ég
hnífsstungu í bakið. Ég vissi
ekki hver sökudólgurinn var,
en var staðráðinn í að sýna
hugrekki, ef ég kæmi auga á
beinagrind í flegnum kjól.
Nú tók ég af skarið, setti
olnbogana hátt á loft og ætl-
aði að svara í sömu mynt. Þá
veit ég ekki fyrri til en minn
vesæli kroppur dansar í lausu
lofti og mér er samstundis
ljóst, að eitthvað mjúkt en
þétt og fast og þrýstilofts-
kennt hefur valdið lyftingum
þessum. (Liðugur sitjandimx
á henni þessari, þótt digur sé!)
Ég var nú að vona að mesta
óveðrið væri gengið yfir Mér
auðnaðist að stíga sporið mitt
tvisvar (eitt og tvö og eitt og
tvö). Þá stirðnar daman mín
upp. Brjálæðisleg skelfing
lýsir úr augum henni. Hún
baðar út höndunum og tekur
að endasendast í mannþröng-
inni án mín og alls ekki í takt
við músikina (að minnsta
kosti dansaði hún ekki eitt og
tvö). Ég sá mitt óvænna,
laumaðist úr salnum og faldi
mig á salerni það sem eftir
var kvöldsins. Ég var sann-
færður um að aumingja stúlk-
an mín hefði orðið sturluð,
enda ekki von að fíngerðar
taugar hennar þyldu þessi ó-
sköp.
Af tilviljun komst ég að því
síðar, hvað hafði gerzt. —
Skyrtuhnappur eins herrans
hafði festst í bróderaðri blúss-
unni hennar og dregið hana
með sér — dansgestum að
sjálfsögðu til óblandinnar á-
nægju.
Kannski að heiðruðum les-
ara sé nú Ijóst að þaó er ekk>
heiglum hent að hneigja sig
og mæla mjíiklega aí rnunni
fram:
„Má bjóða yður upp i dans,
fröken“.
Þetta er afsteypa af 8
tíu mjlijón ára gamaB’I
krabbategund, Þessi er
sá stærsti, sem fundist hef’
ur af þeirri tegund — um
tveir metrar í þvermál.
Þetta er í Löbeeckssafn-
inu í Dusseldorf_
Verð á notuðum bílum
hefur farið hraðlækkandi að
undianförnu, og hafa nýir bíl
ar, þeir, sem fluttir eru inn
á þessu ári, ekki sloppið við
lækkunina, þótt þeir séu
sama og ekkert keyrðir.
Undanifarna tvo mánuði
hafa bílasölumál okkar alvcg
snúist við, því þar sem áður
var hægt að selja lítið not-
aða bíla, og raunar alla bíla
mikið yfir kostnaðarverði —
mega menn þakka fyrir, ef
þeir þurfa ekki að reikna með
tíu [af hundraði í afskriftir á
ári, og geta ekki selt nema
með þvf að lána í þeim stór-
ar fjárhæðir til margra ára.
Bílasalar eru á einu máli
um lað lækkun sú sem aug-
lýst hefur verið smábílum,
hafi ekki nema takmörkuð á-
hrif á lækkun bíla á innlend-
um markaði, einnig eru þeir
á þeirrj skoðun, að árstíminn
— haustið, — hafi heldur
ekki nema lítið að segja. Þeir
segja aftur á móti, að mestu
valdi um lækkunina, að fólk
heldur nú frekar að sér hönd
um hvað fjárfestingu í bílum
snertir, og svo hitt, að bílar
eru orðnir það dýrir í inn-
kaupi eftir- réttum leiðum, að
ekki verði hærra farið og frá
því innkaupsverði hljóti leið
in að liggja niður á við.
Þetta ástand mun að sjálf-
sögðu haldast, meðan verðið
Iækkar ekki á nýjum bílum.
Dæmi eru til þess, að nýr
amerískur bíll hafi fallið í
verði um sjötíu þúsund krón
ur frá réttu verði, og samt
ekki gengið út, og til er það,
að menn hafi gengið inn í
kaup á nýjum Fólksvagni og
það í gegnum bílasölu, án
þess nokkur eyri væri lagður
á hann frá leyfisverði. Þetta
sýnir ljóst hve ástandið hef-
ur gjörbreytzt á nokkrum
mánuðum, því síðast í vor
voru menn að kaupa Fólks-
vagna á 130 þúsund og þar
yfir. Slíkur bíll á sjómanna-
leyfi kostar nú 112 þúsund.
Þá hafa Moskovits bílar
fimm ára gamlir farið á rúm
tuttugu þúsund hafi þeir ver
ið staðgreiddir. Þeir bílar sem
bezt virðast standa af sér verð
lækk'anirnar eru enskir bílar
og ítalskir, þótt þeir hafi að
sjálfsögðu lækkað líka.
Þeir sem hafa fengið sér
nýja bíla nýlega með þ'að fyrir
augum að græða á þeim, eins
og hægt var til skamms tíma,
mega því fastlega vænta þesss-
að þurfa að sætta sig við-
minna en lítinn liagnað. Mörg
um kann að finnast svona á-
stand óþægilegt í bílasölumáj
um, en þeim ber að ha°a í
hyggju, að það þekkist hvergr
lengur að bíllar hækki i verði,
við skulum segja um þústxníi
krónur við hverja þúsuncl
kílómetra, sem þeir erui keýrð-
ir, eins og sannleikurinn vaxr
hér á landi í langan tíma, —
þrátt fyrir það að innkaups-
verð hefur alltaf farið hækk-
andi ár frá ári. Loksins? er
það komið upp úr verðlagn-
ingu villtustu braskara og þá
fer að rofa til eins og dæmiiv-
sanna á þessu hausti.
Alþýðublaðið — 30. sept. 1960’ ^