Alþýðublaðið - 30.09.1960, Side 15

Alþýðublaðið - 30.09.1960, Side 15
 megin,“ skipaði hann. „'Við getum talað um þetta seinna. Pússaðu hann vel með vasa- klútnum og komdu svo.“ Hann gekk fyrir niður ganginn og læddist. „Eigum við að ná okkur í bíl?“ spurði hún við útidyrn- ar. „Ekki hérna,“ sagði hann. „Þá er hægt að rekja leið okkar hingað.“ Þau læddust á tánum út um dyrnar og eftir stígnum. Moraine tók um handlegg hennar og beygði til vinstri. Þau gengu hratt eftir göt- unni. „Heyrðu,“ sagði hún eftir smáspöl,11 hvernig vissir þú að vindurinn hafði slökkt á kertinu?“ „Vegna þess,“ svaraði hann, „að vaxið var jafnt umhverfis það. Ef vindurinn hefði ekki slökkt strax á kert inu, hefði hann blásið logann til annarrar hliðarinnar og vaxið hefði runnið þar nið- ur.“ „Eg skil,“ tautaði hún, „og er þýðingarmikið að vita hve nær hann var myrtur?“ „Hvernig á ég að vita það? Eg geri ráð fyrir að hann hafi verið myrtur rétt áður en þú hringdir til mín.“ „Af hverju?“ „Vegna þess, að lestin fór yfir teinana meðan þú hringd ir. Það er ekki mikið að gera vona ekki. Það var heldur ekki þér að kenna.“ „Heyrðu,“ sagði hún. „Það er ég alls ekki viss um. Mig langaði svo til að þér fynd- ist ég vera fær einkaritári. Eg veit að það er ekki til neins að afsaka framkomu mína núna. Þegar ég heyrði að herra Dixon vildi ekki tala við mig varð ég að hitta hann.“ Moraine leit framan í hana í birtunni frá ljósa- staur. „Ertu að segja satt eða ekki?“ spurði hann. „Vitanlega er ég að segja satt. Því heldurðu að ég sé ekki að gera það?“ „Eg veit það ekki,“ svaraði hann, „það er eitthvað ó- sennilegt við þig. Þú ^rt ekki ein af þeim, sem fá móður- sýkisköst og hlaupa á flóttá. Þú ert of taugaóstyrk jafnvel þó tekið sé tillit til að þú sást myrtan mann. Mér finnst þú vera að reyna að halda ein- hverju leyndu fyrir mér.“ „Hverju?“ „Það veit ég ekki. Ertu að reyna að hlífa einhverjum?“ Hún greip andann á lofti. „Hvernig dettur þér það |í hug?“ „Það skiptir svo sem engu máli,“ sagði hann og dró fram peningaveski sitt og rétti henni seðil. „Þú átt að koma þér héðan. Það er aðalgata hérna rétt hjá og við megum ekki sjást saman. Gangtu stödd. Phil Duncan og Barn- ey Morden voru hjá mér, þeg- ar þú hringdir. Morden er svikari. Hann myndi gjarnan vilja láta setja mig inn. Það GÉTUR verið að hann hafi þekkt málróm þinn í síman- um. Það er of seint að hringja til lögreglunnar núna. Þeir myndu álíta, að við hefðum beðið of lengi. Við verðum að fara þangað, hringja til lög- reglunnar og láta sem við höf- um rétt fundið líkið eða þá við verðum að taka allt, sern þú hefur skilið eftir þar og bíða þess að þjónarnir finni líkið“. „Hvernig gæti ég útskýrt það, að ég væri þar inni?“ spurðí hún. „Það“, sagði Moraine alvar- legur“, veit ég ekki“. „Verð ÉG að fara?“ spurði hún. „Getur þú ekki farið einn?“ „Nei“, svaraði hann“, þú verður að fara með mér. Ég vil að þú sýnir mér hvaða herbergi það er og farir með mig þangað“. Hún reis á fætur og reyndi að safna kjarki. „Allt í lagi, fyrst ég verð að gera það herra Moraine“. Hún var ekki lengur móður- sjúk, nú var hún orðinn hinn fullkomni einkaritari. Þegar þau komu að hliðinu benti hún honum að fara inn. „Augnablik“, tautaði Mo- raine. Hann tók vasaklútinn sinn og nuddaði húninn vandlega. .Hann neri hann og hélt vasa- , klútnum milli vísifingurs og þumalfingurs. Svo ýtti hann húninum niður. Dyrnar opn- uðust og Moraine gekk inn og neri húninn hinumeginn á sama hátt. „Ratar þú í myrkrinu?11 hvíslaði hann. „Ég held það. Áttu eld- spýtur?“ „Já“. „Eg verð fljót að átta mig, ef ég sé eitthvað til“. Hann lokaði dyrunum og kveikti á eldspýtu. Stúlkan gekk áfram. „Gætíu þín“, varaði Mo- raine við hana. „Snertu ekki neitt“. Hann gekk á eftir henni nokkur skref. „Þú verður að kveikja aft- ur“, sagði hún“, ef ég má ekki koma við neitt, verð ég að sjá til“. Á efri hæðinni kveikti hann einu sinni enn. Það var hvasst á ganginum og pappírsblöð flögruðu til og frá. Moraine kveikti aftur. Hann sá gang, opnar dyr og pappírsblöð. „Þetta herbergi?" spurði hann. Hún titraði og hélt dauða- haldi í hann. Hann ýtti henni frá sér og hvíslaði; „Svona, svona, — reyndu að jafna þig. 'Við stöndum í nógu samt“. Hann fór fyrstur inn. Glugginn var brotinn og allskonar bréf flögruðu um herbergið. Það var viðbjóðs- leg lykt inni. Moraine gekk til hliðar og kveikti á eldspýtu í skjóli. STANLEY GARDNER Hann sá allt herbergið í Ijósi hennar, rétt undir gluggan- um lá maður um fimmtugt á bakinu, hár hans var þunnt og greitt aftur til að hylja kom- andi skalla. Yfirskegg hans var alls ekki f arið að grána og gerði andlitið heldur ung- legra. Moraine kallaði upp yfir sig og sté fram á við. Við þessa hreyfingu hans slökknaði á eldspýtunni. Natalie sagði hræðslu- lega“. Það er kerti á borðinu11. Moraine steig aftur á bak, kveikti enn og Natalie Rice náði í kertið. „Bíddu við“, varaði Mo- raine hana við og starði á kertið. „Þetta gæti verið hættulegt11. „Hvers vegna?11 „Þú hlýtur að sjá það sjálf að það hefur slökknað á kert- inu þegar glugginn brotnaði. Sennilega veit einhver hve- nær var kveikt á kertinu og það sýnir hvenær hann var drepinn11. Hún virtist ekki skilja þetta, en Moraine gaf sér ekki tíma til frekari útskýringa. „Þú mátt ekki snerta neitt hérna inni11, sagði hann. „Þarna er veskið þitt hjá símanum. Þurrkaðu heyrnar- tólið og símann og borðið sem síminn er á og allt það annað hér inni, sem þú kannt að hafa komið við“. Hann kveikti aftur og virti kertið vandlega fyrir sér. Það var appelsínulitt kerti, fimmtán, sentimetrar á lengd og á að gizka þrír sentímetrar ummáls. Svo leit hann yfir herbergið. „Það er eitthvað undir borðinu, mér sýnist það vera vasaklútinn þinn. Taktu hann upp“. Hann leit yfir herbergið og athugaði allt vandlega. „Snertu ekkert,11 skipaði hann. „Haltu höndunum að þér. Reyndu að segja mér hvar þú hefur látið fingraför eftir þig. .... Þú hefur svei mér skilið ýmislegt eftir! — Hvað varstu að reyna að gera? Auglýsa að þú hefðir verið hér? Þú ert ekki vön að missa vitglóruna þegar eitt- hvað kemur fyrir.11 „Það var dimmt,11 sagði hún, „og ég var hrædd — ég er enn hrædd!11 Hann kinkaði kolli. „Það skiptir engu máli núna. Flýttu þér að týna þetta allt upp af gólfinu. — Taktu eldspýturnar upp.“ „Hvað ætlarðu að gera við eldspýturnar þínar?11 spurði hún. „Setja þær í vasann þegar slokknar á þeim,“ sagði hann og talaði hratt. „Það skiptir engu máli. Reyndu að flýta þér. Við verðum að koma okkur héðan. Heyrðu, pen- ingaskápurinn er opinn! Var hann opinn, þegar þú komst hingað?11 „Það held ég,“ sagði hún, „en ég veit það ekki.“ „Mér sýnist eitthvað hafa horfið úr honum .. nei, nei, komdu ekki við neitt! Taktu bara það, sem þú átt.“ „Eigum við að hringja til lögreglunnar og láta þá halda að við höfum fundið líkið?“ spurði hún. „Ekki núna, við getum ekki skýrt það, að við skul- um vera héma. Eg get ekki skilið hvernig þér datt f hug að hringja til mín héðan.11 „Fyrirgefðu,11 sagði hún auðmjúk. „Mér fannst ég ekki geta gert neitt annað. Eg varð að fá þig hingað.11 „Það er víst ekki neitt fleira að gera. Við skulum koma.“ „Er hann dauður?11 spurði hún. „Ertu viss um það?“ „Vitanlega er hann dauður. Hann hefur verið skotinn tvisvar. Sjáðu, þarna eru um merkin — eitf skot í brjóstið og annað í gagnaugað. Mér sýnist hann hafa verið skot- inn í gagnaugað meðan hann lá á gólfinu. Þarna hefur hár ið á honum sviðnað vegna hitans. Hann braut gluggann um leið og hann datt. Sjáðu glerbrotið, sem liggur undir honum og það er fullt af smá broturn umhverfis hann. Nei, farðu ekki þangað, þú þarft ekki að gera það. Eg á aðeins fáeinar eldspýtur eftir. Við verður að flýta okkur.11 Hún gerbreyttist allt í einu og vann vélrænt. „Allt í lagi, pússaðu dyra- húninn . . komdu nú.“ „Kannske,11 sagði hún, ætt um yið- ••••“ íí á þessum tíma hætur og ég get fengið að vita hvað klukk an var þá með því að hringja á járnbrautarstöýðina á morg un.“ „Hvers vegna skiptir það miklu máli hvenær ég hringdi?11 „Vegna þess að okkar eina vörn, ef lögreglan kemst að því að þú hringdir þaðan, er sú, að við getum sannar hve- sú, að við getum sannað hve „Getum við sannað það?“ „Eg geri ráð fyrir því. Það getur verið þýðingarmikið fyrir okkur að hafa kertið og svo geta sérfræðingar lög- reglunnar fundið út nákvæm an tíma. Eg held að þeir geti það með því að rannsaka lík- ið. — Það getur varla skeik- að meira en klukkutíma. En þeir geta sagt upp á hár hve lengi kertið hefur brunnið. Eg vildi ekki rannsaka það nákvæmlega, því okkur lá á að komast þaðan.11 Hún greip dauðahaldi í hann. „Hef ég komið þér í eitthvað iUt?“ Hún; greip dauðahaldi í hann. „Hef ég komið þér í eitthvað illt?11 „Það veit maður aldrei. Eg eftir henni niður að torginu. Eg elti í hæfilegri fjarlægð. Þegar þú ert komin að torg- inu skaltu taka leigubíl og fara með honum að Union Depot. Þar áttu að fara úr og fylgjast með fólkinu sem er þar á ferli, síðan skaltu taka annan bíl og fara heim. Gleymdu hvað skeði. Eg skal útskýra það sem útskýringar þarfnast. Ef einhver spyr þig hvað þú hafir verið að gera þegar þú fórst af skrifstof- unni, skaltu segja, að þú hafir átt að hitta Frank Macon í viðskip taer i ndum, en hann hafi ekki verið í klúbbnum.11 „En ef hann hefur nú ver- íð þar?“ Moraine hló. „Eg veit að hann var þar ekki. Hann átti að hitta unga Hreingerningar, Síml 19407 !iB>aiai>ai>tBiM«aaia>aai>iiM) : Álþj'ðublaðið —t (3ÖI sept, 1960 - , Jj5

x

Alþýðublaðið

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Alþýðublaðið
https://timarit.is/publication/2

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.