Sunnanfari - 01.01.1902, Blaðsíða 6

6
vcllen vom Polarkreis« og »Verirrungen« þessa
góðkunna Islandsvinar, og »Fire Fortœllingeri>
Holger Wiehes, sem varð með þýðingu sinni
meðal hinna fyrstu á síðari árum, er tilraun gerðu
til að gera íslenzkan skáldskap almenningi kunn-
an t Danmörku.
Vér þökkum Gesti Pálssyni fyrir það, sem
hann hefir gjört Islandi til sóma með pennanum
sínum, og vér þökkum útiendingunum, sem hafa
skilið hann og kunnað að meta hann, og liafa
gjört rit hans aðgengileg erlendum þjóðum, -
en það er og gjört íslandi til sóma.
(I. E.)
Sólskríkjan.
Kvœði í sundurlausu mdli.
I.
Eg þarf ekki að leggja leið mina til fjarlægra
landa til þess að horfa og hlusta á söngfuglana
í suðrænum sólskinsheimi; því að eg hefi þig sí-
felt í námunda, indæla, íslenzka í.ólskrikja.
Meðan landið er snævi þakið að mestu leyti,
tekur þú til að leika á hljóðpípu þína í langdeg
inu. Þú ert fyrsti vorhoðinn okkar, og |iegar
farfuglarnir eru hortnir á htustin, situr þú kyr
og býr þig undir veturinn.
Kæti-kliður þinn og gleðihljómur þekkist i
hverri bygð, hve tálróð sem hún er, og sólar-
geislarnir eru slrengirnir í boganum, sem toga
raddirnar úr hljóðfæri þinu.
Þú gerir dyngju þína úr hrosshári og sinustrá-
um, sem enginn vill nýta, nema þú, og í hana
verpir þú ljóslitum eggjum þínum, sent eru allra
eggja fegurst.
Þegar vorhretið gerist igildi vetrarstórhríðar,
svo að fönnina leggur fyrir holu þina, yfirgefur
þú dyngjuna og fer á burt, ef þú ert ekki búin
að verpa. Þó lætur þú ekki hugfallast, né legg-
ur á landflótta, heldur nemur þú þér nýtt varp-
land, og gerir þér aðra dyngju.
Þú ert óbeygð eftir veturinn og sér eigi á
þér, að þú hafir átt erfiðan barning við hriðar
og frost.
Söngrödd þín endist alt vorið, og gleði þín
ir ekki endaslepp, eins og veizluglaumur, þegar
veðuráttin er þér eftirlát.
Meðan þú hefir dyngju þína í undirbúningi og
sniðum, situr þú uppi á klettum og hávöðum
og leikur listir þinar fyrir maka þinn. Þú mein-
ar ekki manninum að hlusta á lofkvæðið, sem
þú flytur elskhuga þínum. Fögur er sú kveð-
andi og meinlaus hverri skepnu.
Ætla mætti, að þú þyrftir ekki að verja þig
gegn lævísum og grimmum óvinum, sökum at-
gervi þinnar og yndisleika.
En þó ertu aldrei óhult um líf þitt, hvorki
vetur né sumar.
Þér er óhægt að sjá við lágflugi og vængja-
tökum smyrilsins, sem er hverjun fugli Ivirðvit-
ugri í veiðiförum. En þú gerir áætlun um lengd
lapparinnar, sem tíundar hjá fjölskyldum . þúfu-
titlingsins. Þvi mun sjaldan við bera, að ungar
þinir hafi séð loðna löpp i fæöingarholu sinni.
Þegar er þú hefir veipt eggjum þínum, geristu
þögul hjá hreiðrinu f\rir varúðar sakir. Þú vilt
hafa bygð þina óáreitta, eins og þú lætur aðra
vera i friði.
Þegar ungarnir h if i sprengt af sér skurnina,
berðu brotin út í haga, um leið og þú fer eftir
fvrstu bráð handa ungum þínum. Þú hefir aldr-
| ei heyrt né lesið eitt o'ð um uppeldi ungviðis
| og þó ertu bezta matmóðir og barnföstra, sem
j barnadauði og sjúkleiki koma lvvergi nærri.
Þú ert allra fugla iðnust og lítilþægust. Þú
| ert spávölva í veðurfræði, háskólakennaii í tóna-
fræði, sparneytni og þrifnaði, — sem enginn
breytir eftir.
Og svo ertu látlaus í búnaði og framkomu,
að jafnvel litlatáin á skartkonunni mætti blygðast
sin, ef hún þekti þig.
Ef hefi horft á þig liðlangan vordaginn árum
saman og veitt þér athygli sumar og vetur, síð-
an eg kom til vits og ára. Og alt af ertu met-
fé mitt og vængjaperla.
I dag þylur brunastórhríðin buslubæn sína á
glugganum }'fir mér.
Eg veit, að þú ert nú hart haldin í svalmyntri
holu þinni; því að fjárhúsin mín eru frosin inn
í miðjar krær undir fénu og eru þó vel byrgð.