Sunnanfari - 01.07.1912, Qupperneq 4

52
Helga in fagra.
Eptir Guðm. Guðniundsson.
I.
Mjer leiðist við lín og sauma
og langdegisglauminn á Borg!
Jeg hlakka til dúra’ og drauma,
en dögunin vekur mjer sorg. —
í sól-löndum duiræðra drauma
er jeg drottning í skínandi borg.
„ C)g kóngurinn? Mjer er sem kenni
jeg karlmennsku-svipinn hans,
og bjart er um brá hans og enni, —
í bragði hins unga manns
jeg Ormstungu ættarmót kenni
og augun hin náttmyrku hans.
Mig dottar við dúka’ og sauma
og dyngjan er orðin mjer leið:
Á land minna ijósu drauma
mig langar hvert dægurskeið. —
Til hans ber mig dularvald drauma,
en — dreyri’ er á miðri leið!
II.
Hve einbeitt og fast var hans augnaiáð hvasst
og alvara’ i gamansvörum!
Og hvernig sem fer, mig festi hann sjer
með fallega brosið á vörum,
og bráleiptur tindruðu’ und brúnaskörum.
En föður míns brún var mjer ráðgáta’ og rún,
er rjetti’ hann fram liöndina tregu,
og svipurinn hans á mjer sýndist þá,
að sæi’ hann um óra vegu —
um ókomnu daganna dularvegu.
En lund mín er síðan svo ljetl og blíð
og Ijóst yíir öllum dögum.
Hvort ljeku þeir sjer, eða sannleikur er
að sitji ’eg í festum að lögum,
jeg brýt um það heilann, — barn í lögum!
III.
Ó, að jeg valkyrja væri!
Gegnum reiðarslög,
yfir lopt og lög
á vinar míns fund jeg færi,
hvort sem lífs eða liðinn hann væri!
En — jeg er svanur í sárum, —
varpa einatt önd,
hugsa út í lönd, —
hver dagur er orðinn að árum,
þessi þrjú ár að þúsund árum!
IV.
Þungt stynur hafið! .... Til brúðkaups að Borg
er boðið um hjeruð víða.
Dimmt er í lopti .... Jeg sá með sorg
hann sjálfan að garði riða.
— Hugurinn reikar svo víða,— víða!
þær bundu mjer nálín: mitt brúðarlín!
— Hve brimið í fjarska drynur! —
Og Hra/ni var gefin höndin mín.
En, hjartað mitt, elsku vinur,
það áttu lifs og liðinn, vinur!
V.
Hans svipur er mikill. — Við Oxará
jeg áðan hann sá
litverpan hólmgöngu hverfa frá
með herklæðin dreyra roðin,
— með ægishjáhn víkingsins undir brá
í elskunnar kvöldbjarma roðinn.
Þeir settu sjer mót fyrir handan haf.
Og himninum af
síðasta geislanna gullinstaf
í grátskýjum sá jeg renna. —
Hve langt ber Gunnlaugur öllum af, —
en — enginn má sköpum renna!
VI.
þeir hjetu mig Helgu ina fögru,
en hver er mjer styrkur í því,
er helgasta kennd míns hjarta’ er meidd
og helgasta ást min er rjetti sneydd?