Sunnanfari - 01.07.1914, Side 3

51
berjast mér í brjósti ráð
um býsna tilburð þann1.
Tregur em eg að trúa því,
trautt sem heyra vildi,
en gef þó málið guðs vald í, —
gerla hver það skildi,
að veður var ófært;
aungvu skipi voru vér
vissum þvtlíkt bært,
getur dauðans geri því mér
um göfugmennið kært.
Um hans háttu’ og æfistund
ætla eg þeim að skýra,
sem kunnast var um líf og lund
listamannsins dýra,
en fagurt fanst mér alt,
vitugt, stöðugt, gætið, glögt,
glaðlynt, hófsamt, snjalt,
en þvt varð svo snúið snögt
og snotran lögð í salt.
Ef hann sjálfur salti (
sefur á mararbotni,
auðgeingt mönnum er að þvf,
að aldrei þessi rotni,
hans æran ódauðleg,
flutt með honum í hærri stað,
hefst á allan veg,
finst þar alt það fullkomnað,
sem frestar hérvist treg.
Vor á meðal minning hans
mun ófúin vara
utan bæði og innanlands,
ei til rýrðar fara;
ungur ávann það,
á roskins aldri reyndist meir
en rétt í hverjum stað;
öfundar skeytti lítt um leir
og lágt hann fótum trað.
Vér þótt söknum vinir hans,
vandamenn og frændur,
i) Það er sagt, að vinir og ættfólk Eggerts hafi
leingi vel ekki getað trúað því, að Eggert væri drukkn-
aður, Síra Björn Halldórsson skrifar svo í kirkjubók-
ina í Sauðlaussdal 1768: „30. Maii lagði héðan frá
Skor vicelögmaður herra Eggert Ólafsson 42í* ára,
haldinn lærðasti og siðbezti maður einn hér á landi,
með honum hústrú hans Ingibjörg Guðmundardóttir,
góðkvendi, 34ra ára, þénari hans Ófeigur Vernharðs-
son, 24 ára, og hennar þjónustustúlka Valgerður Jóns-
dóttir 18 ára. Þetta fólk var á skipi með 4“™ mönn-
um frá Jökli, og hélt yfir á Breiðafjörð. Kom ei fram,
og þótti um alt land mesti mannskaði".
vitum samt, að víst til sanns
var hann eingu rændur,
en fluttur í fegri stað,
alt hefir betra þegið þar,
það var áformað;
reiðubúinn að vísu var
( vistaskiptið það.
Veraldarglampinn vilti hann ei,
var það miklu dýrra,
hér sem rækti í hugarþey,
heldur en mart hið nýrra
himneskt, líkamlegt,
orða og hugar iðka vann
ágætasta spekt,
glaðlegt, fróðlegt, gagnsamt fann,
það gekk honum ekki tregt.
Alt ef vilda eg tína og tjá,
til sem hafa kynni,
tafsamt yrði tal mitt þá
til þess út það rynni,
en hvergi hálftalað,
öðrum slíks eg ur.na vil,
sem yrkja ei skjálftalað,
líka sumt eg lýðum skil
ljóst og sjálftalað.
Einginn hlaut þar upp á sjá,
að hann sjúkur lægi,
einginn liðinn Kta ná;
listamaðurinn frægi
heill frá heilum fór;
einginn grafar grátur varð,
gerzt sem hefði stór;
leit ei ekkja skjaldar skarð,
þau skildi ei land né sjór.
Samati glaðir vorum vér
vinir opt og t(ðum,
á soddan hvarfi hægast ber,
hels það léttir stríðum,
nær sæll fer sælum frá;
aptur munum sælli sjást
síðar himnum á,
búa saman með yndi og ást
eilífum guði hjá.
Um einskis heyrða eg annars Iát
alment feingizt meira,
tal og seðlar tjá þann grát,
eg tala ei þar um fleira;
en soddan sæmdar volt
hvers manns brjósti að hafa í
held eg mikið gott,
vel nær komist var að þvf,
en vélin fæða spott.