Öldin - 01.06.1894, Side 15

ÖLDIN.
95
Nú var fríðnum slitið til fulls. Sá
scin hiiggið lilaut, rcðst óðara ú kcrruna og
allir hinir með honum. “Já, ji, karlkind !”
æpti fyrirliðinn, sem vár enginn annar en
undirforinginn Bcnt Kristinsson, scm Bert-
ila hafði svo illa leikið í Stórkyro, “hér
ertu nú kominn milli þils og veggjar, og
skal ég nú launa þér takið góða í gærdag.
Farið þið frá, piltar, látið mig einn um
karlinn, þar cr íiskur, sem ég einn skal
rífa úr roði!” Bértíla var of gamall orð-
inn'til pess að hætta sér út í meira handa-
lögmál, leit hann nú í kring umsig, liversu
hann mætti undan komast. Iverran hafði
stöðvast við búðardyr einar, og stökk nú
Bertila úr henni og á stétt hússins, en gaf
hestinum keyrishögg um leið, svo hann
rann á stað með kerruna og dóttur lians,
raufmannhringinn og fór stökkvandi niður
strætin. En hafi sú vcrið ætlan Bertila, að
leita vígis í búðinni, brást það illa, því að
húsbóndinn skelti hurðinni þegar í lás fyr-
ir vitum lians. Sá nú hin eldrauða hetja,
að lokuð voru sund öll, nam því staðar og
lét hurðina gæta sín cn snérist við fjand-
mönnum sinum, stóð keipréttur og reiddi
hina löngu svipu.
“Lúberjum karlofrembinginn frá Stór-
kyro!” kallaði sveinstauli frá Læhelu, sem
tæpa viku var búinn að bera byssuna og
hafði nú gleymt bóndanafninu þótt bónd-
ans tungumál kynni hann.
“Faðir þinn var betri maður, Matti
Hinriksson,” sagði Bertila með fyrirlitn-
ingu. “I stað þess að hafa uppi kjapt við
sína líka, hjáipaði hann okkur eins og sann-
ur bóndi til þess að dusta skrokkinn á ridd-
urunum hans Péturs Gumsa hérna um
árið.”
“Heyriðþið, piltar,” sagðieinn afund-
irforingjunum, “karl-kundurinn hælist um
að hafa lúbarið vaska dáta!”
“Yið þolum enga skömm eða ójafnað !”
“Yið skulum kenna honum að dansa
cftir okkar keyri!”
“En við dönsum ekki eftir hans!”
Að svo mæltu lilupu til fimm cða sex
af þcim fremstu, sein nýlega höfðu borið
bændastéttarpeisuna, og vildu toga Bertilu
fram af stéttinni. Hcfði þá verið úti um
liann, hefði ekki mótstöðumaður hans frá
því daginn fyrir, hinn glaðværi undirfor-
ingi, gengið í milli. “Hættið, piltar !” æpti
hann með þrumurödd. “Hvern fjandann
cruð þið að hugáa ? Þykist þið vcra lieið-
arlegir hermenn ? Sjáið þið ekki, að karl
þcssi er sjötugur, og samt eruð þið scx á
móti cinum. Bliz-Donner-Kreuz-Pappen-
heim !* (þá formæling hafði undirforing-
inn lært á Þýzkalandi og brást sjaldan þar
í landi hennar verkan), cr þetta hcrmanna-
háttur ? Ilvað haldið þið að konungUrinn
segði um þctta ? Farið þið frá, strákar, ég
á karlinn og ég á einn mcð að gcfa honum
ráðningu. Þið skylduð hafa séð, livernig
liann hóf mig á loft í gær eins og vetling
og kastaði mér út úr dyrunum. Það var
ósvikið handtak og það skal ög nú launa.”
Karlmenska og drengskapur gerir nær
ætíð góða verkan. Þeir sem næstir stóðu,
viku óðara frá. Undirfdringinn gckk að
stéttinni. Bertíla hefði vel náð til lians, en
sló ekki; hann vissi við hverja hann átti.
“Veiztu, bóndi, hvað það þýðir,” sagði
nú hinn í svo einbeittum róm, að sæmt
hefði Stálhanska hershöfðingja sjálfum,
“veistu hvað það þýðir, að kasta út fyrir
dyr hermönnum hans konunglegu hátignar
og krúnunnar ? Veiztu hvað segist á því,
að slá hatt af höfði vcrndarmanns hinnar
evangelisku trúar og sigrara liins
stórmektuga rómverska keisara, manns
sem með eigin hendi heflr unnið sigur í
fjórtán fólkorustum og kloflð í hcrðar nið-
ur sextán eða sautján stríðsmarskálka ?
Veiztu það, karltetur ? Væri ég í þínum
sporam.......”
“Væri ég í sporum hcrmanna hans
konunglegu hátignar,” sagði Bertila og brá
*) Þ. e. elding-þruma-kross-P. Papp-
enheim var einliver hinn harðasti víkingur
í þrjátíu ára stríðinu. Þýð.