Öldin - 01.06.1895, Blaðsíða 6

86
ÖLDIN.
Varð ei //.verft við konungs-reiði,
Kærleik vann úr sök ;
Kveykt i muna hilmis hafði
Hugsun nýja’ og rök.
— Heim þó stjórni hnefa-réttur,
Heimska’ og öfund trylcl,
Meira gildir gáfa skáldsins,
Gæfa hans og snild.
Þú, sem færð við óðar-arfi
Öllum taka lians,
Láttu aldrei eign þá beztu’ í
Umráð fjdrh 'lds-manns.
Skín þú eins og geisli gegnum
Glugga aumingjans,
Nýja hugsun heimsku kveyktu’ í
Höfði ofstopans.
Sig lyng-holtin móhrún við fifusund feldu,
Og flatlend og skvompótt var jörðin á Kcldu
Og fjallið með tindum og teigum var fjærri
■Og túnið var þýft og flóinn nærri
Og höggdofa’ og fálátt var fólk á því setri
Af fannmokstri’ og vatnsburði’ á sérhverjum
vetri,
Og meðan að sumarið lýsti yfir landi
Af langvinnu og stirðu votabandi.
En þó að þar fátt væri’ um framför og hægðir
I fóðursælt búrið þar skorti’ engar nægðir ;
Hver unan sér gleymdi og gekk að því nauð-
Að gera með striti búið auöugt. | ugt
En þó var sá brestur á búandans Jáni
Að barnið hans, frumvaxta sonur, var bjáni,
'Og lagðist í eldskála, kúrði í krónni
Á kolabyngnum hjá öskustónni.
‘Og piltinn þann héldu menn hrakmenni vera,
Að höfðingja slíkum þá smán skildi gera.
— Því lofi á auðlegð og meðal-mensku
Lauk múvurinn þar, eftir sveitar-lenzku.
Og skotspónn í hjúanna önugu aggi,
I ertingum, launklípni, griðkvenna naggi
Var fiflið—á bænum því minst hann sín mátti
Hann mest af ónotum bera átti.
Hans athvarf var móðir hans einasta’ og bezta,
Sem aldrei Jét traustið á krakkann sinn bresta
Og henni fanst einatt som eygði hún bauga
Af ægis-hjálmi i fiílsins auga.
Hann þroskaðist—vildi’ ei til þarfa neitt gera ;
En þó sýndist mannsbragur á honum wia
Er sögur um kappanna afrek, við eldinn,
Frá ómuna tíð menn sögðu um kveldin.
Og átján vetranna var hann nú orðinn,
— Og vogurinn leystur og snæfjötruð storðin
Og alt það að viðrakna’ er veturiun liuldi,
Því vorhlákan úti’ á þekjum buldi.
. Þann morguninn árla úr fletinu fór hann,
Til föður síns gekk—allir kváðu hann stórann,
“Mér liamingju’ að leita’ út í heiminn ég stefni,
En herklæði skortir og farar-efni.”
En faðirinn liæddist að heimtingum slikum,
Og henti’ í hann gömlum og óvöldum flíkum.
“Slík klæði’ eru fullkostug flakkara’ að slíta !
Og föruprik mun landeyðu Jilýta.”
Og hæddur og félaus úr föðursins garði
Gekk fíflið í burt — en móðirin starði
Með sorg á þau málslok er sjá hún ei vildi.
Hún syninum alein á götu fylgdi.
Að skilnað’ hún gaf honum gullhjalta friðan
Sem gripur var bezti i ætt Jiennar, síöan
Að forfeður báru’ hann á fornaldar-dögum.
Það fylgdi’ honum grúi af hetju-sögum.
“Þó smærri sé gjöfin en heimtar minn hugi,
Við hjör þessum taktu, og vel þér hann dugi,
Og auðnan þér fylgi og góð verði gangan,
Og garplega berir þú Ættar-tangann !”
------ Þó seint bærust fréttir um sjó og um
strindi,
Kom samt þar að móðirin heyrði með jmdi
Um afreksverk fíflsins í framandi löndum,
Sem frægðarlaun tók af konungs höndum.
Og þeir, sem sinn skildleik við fábjánann földu
í frændsemd við íþróttumanrnnn sig töldu.
Þeir skildu, að orðin um aldurdaga
Að ættar-hróðri var fíflsins saga.
----Og enn þá í heiminum margt hvað ið
mesta
Sem mannkynið eignast, ið djarfasta, bezta,
Er ræktarlaust fóstrað í kofa-krónni
Á kolabyngnum hjá öskustónni.