Öldin - 01.06.1895, Blaðsíða 10

90
ÖLDIN.
nægður fyr en hún b.jó honum til boga úr
eir. Þá var liann ánægður og upp frá því
hneigðist hugur hans najðg að veiðum.
Iiann dróg til húsins mikið af fuglum og
fyrir beiðni lians safnaði móðir hans afl-
taugum öllum úr fuglum og geymdi. Með
tímanum hugsaði pilturinn öllu fremur um
fugla og dýraveiðar og dvaldi miklu meir
í skógum úti en við heimilið. Á veiði-
stöðvum sínum í skóginum bygði hann sér
íaufskála og dróg þangað veiði sína, sem
aðallega var: endur og gæsir og aðrar
fuglategundir. Þegar kvöld var komið,
lagði liann svo af' stað heim með stórar
byrðar og voru því að venju alsnægtir af
fæðu á heimilinu.
Þannig liðu árin. Pilturinn óx og
færðist á unglings aldurinn. Einu sinni
bar það þá til, er hann var á ferð um skóg-
inn, að hann hitti aðra menn. Hann hafði
nefnilega farið svo langt, að hann kom 1
hoimkynni þeirra ættingja fóstru sinnar,
og er hann kom heim u.n kveldið, spurði
hann hana hvers kyns náungar það væru,
þctta ókunna fólk. Sagði hún honum þá
raunasögu sína, svo að hann varð þess nú
vísari, hversu illa þetta fölk hennar hafði
farið með liana, skensað hana og smánað.
Honum þótti vænt um hana og tók sárt að
heyra söguna; strengdi hann þess þá heit,
að hefna hennar rækilega, og næstn nótt
dreymdi hann draum, sem enn betur
styrkti hann í því áformi. Hann drevmdi
að storkur sat á tré framundan húsinu, og
þótti honum hann ávarpa sig á þessa leið :
“Þegar næst þú fer á veiðar, muntu sjá
mig sitjandi uppi í tré einu; þegar ég lyfti
mér til flugs, mun bein detta úr líkama
mínum. Þú skalt taka bemið og halda
svo til þorpsins þar sem ættfólk fóstru
þinnar býr. Gakk með fram veggnum á
húsi föðurbróður fóstru þinnar og muntu
sjá rifu á veggnum; líttu inn um rifuna og
muntu þá sjá son höfðingjans inni. Bein-
inu skaltu kasta inn um rifuna og mun það
ganga innum bringu hans, en hann mun
þegar leggjast veikur.” •
Daginn eftir fór hann að venju á veið-
ar út í skóg og fór alt fram sem fuglinn í
draumnum hafði sagt honum. Hann sá
stork sitja í tré, sem flaug upp er hann sá
piltinn, en bein datt niður og tók hann
það og hélt svo til Indíánabygða. Hann
fann húsið og rifuna á veggnum og mn
um hana sá hann son höfðingjans og skaut
hann þegar beininu, en það festist í brjósti
sveinsins. Föður hans varð hverft við, er
drengurinn sýktist svo snögglega, og svo
geyst, og voru þegar kallaðir saman allir
læknar og töframenn í nágrenninu. Þeir
komu og skoðuðu sveininn, en gátu ekkert
að gert, af því beinið var þeim ósýnilegt.
Næsti dagur varð tíðindaríkur. Söguhetj-
an sat við dyrnar á liúsi sjúka drengsins
og sá jafnvel þaðan beinið í brjósti hans.
Yar hann þá að hugsa um, hve undarlegt
væri að hann einn skyldi sjá það, en engir
hinna frægu, stoltu töframanna gátu séð
það eða fundið. Á meðan liann var að
hugsa um þetta, kom gamall töframaður
að húsinu og settist líka niður hjá dyrun-
um. Hann var mjög dökkur ásýndar með
liár mikið, gróft og úflð í þófum niður á
herðar, en vaxtarlag hans þannig og til-
burðir allir, að hann var til að sjá alls ekki
ólíkur hnísu.* Þegar gamli maðurinn
hafði setið um stund og hagað sér eins og
væri hann að lilusta á eitthvað með athygli,
stökk hann alt í einu á fætur og sagði:
“Heyrið þið, hvað þessi ungi maður
sem hjá mér er, er að hugsa um ? Hann
er að undrast yfir því, að enginn af okkur
skuli sjá beinið, sem kastað var í brjóst
sjúklingsins.”
Þegar fóstursonur einsetukonunnar
*) Meðal Haida-Indíána er sú trú ríkj-
andi, að hnísan sé ímynd töfra eða læknisfræð-
innar. í þetta skifti hafði hnísan tekið á sig
mannsmynd og hafði svo að sjálfsögðu verið
kölluð til hins sjúka drengs. I þessu sam-
bandi má geba þess, að Indíánar auðvitað trúa
því alment, að töframenn þeirra geti á augna-
bliki umhverft sér í mynd hvers dýrs sem þeir
helzt kjósa.