Öldin - 01.06.1895, Qupperneq 12

92
ÖLDIN.
versnaði sjúklingnum, kvartaði uin mikla
og nýja verki. Bauð þ4 höfðinginn, faðir
sjúklingsins, töframanninum fjölda af káp-
um og ábreiðum, ef hann á ný vildi nema
burtu beinið. Töframaðurinn gerði það
og, en — til þess einungis, að þrýsta því í
sama f'arið aftur. Þessum leik hélt hann
áfram þangað til hann hafði út úr höfð-
ingjanum svo ma.rgar kápur, úr als konar
dýrindis sjó og landdýra-skinnum, og á-
breiður, að tveir stórir birkibátar sem hann
á sama hátt hafði af höfðingjanum, útheimt-
ust til að bera gripi þessa burtu,* Þá að
lyktum tók hann beinið alveg burt og um-
hverfði því í ofurlítinn fugi, sem þegar
flaug burtu og út í skóg. Meðal annars,
sem þorpsbúar þessir undruðust, var það,
að þeir þóttust þekkja hina heilsulausu,
fornu félagssystur sína í för með töframann-
inum. En af því þeir mundu gerla, að
hún fiúði bygðina vegna háðs þeirra og ó-
virðingar er þeir sýndu henni. þorðu þeir
ekki að ávarpa hana né leita eftir nokkrum
upplýsingum.
Að erindinu loknu, hurfu þau töfra-
maðurinn og fóstra hans lieim aftur í kofa
sinn á vesturströndinni, og tók liann til
hinnar venjulegu iðju — dýra og fugla-
veiða, og sótti hvorttveggja með kappi
miklu, eins og áður, en fóstra hans annað-
ist húsið, eins og ekkert - hefði í skorist.
Eina nótt skömmu síðar; vaknaði Skeijung-
ur** við háreisti nokkra. Hann hlustaði
og heyrði að fóstra hans var að tala, og var
hann hissa á því, af því kofi þeirra lá fjarri
'j Indíánar hafa þá trú alment, að lækn-
irimi hafi ráð á að lialda sjúklingnum milli lífs
og dauða, svo víkum, enda mánuðum skiftir,
og geri það til þess að geta heimta sem mest
fyrir lækninguna. Síðan það. sem hér segir.
átti að gerast, er líka alment að þeir segi, or
sjúkdómurinn er langdreainn orðinn : “Hve-
nær ætli hann taki beinið (eða steininn) úr
brjósti veslingsins V”
■**) Lesarinn minnist þess, að þessi töfra-
maður og veiðimaður óx út úr skel eins og
fugl úr eggi.
öllum mannabygðum. Samt hafði hann
ekki orð á þessu næsta dag, en eftir að hafa
heyrt á þetta tal, sem hann ekki skildi,
endurtekið þrjár næstu næturnar í rennu,
afréð liann að spyi ja fóstru sína við hvern
hún væri að tala á nóttunni.
Sagði hún honum þá, að skógarandinn
Wat-Eade-gan, vildi fá sig fyrir konu, til
þess hann (fóstursonur hennar) gæti orðið
sonur andans. Svo sagði hún og Skeijungi
sínum, að það væri Wat-Rade, sem hefði
veitt honum töframanns-vald, að hann hefði
umskapað læknisáhöld hans og sent honum
flokk manna til að leika á trumbur og
hijóðfæri meðan hann var ijjá sjúklingnum.
Enn fremur sagði hún,; að skógarandinn
mundi framvegis rétta fóstra sínum hjáip-
arhönd og greiða götu hans eins og fram-
ast stæði í valdi hans. Skeljungi leizt' vel
á þennan ráðahag og lagði svo að vcnju
leið sfna út í skóg. Um kveldið kom hann
heim þreyttur og gekk til svei'ns. Um
nóttina vaknaði hann við skark nokkuð,
ekki ólíkt því að lieil legíón músa væri að
naga veggi og rjáf'ur köfans. Hann gaf
sig ekkert að þessu, en vafði ábreiðu sinni
því fastar utan að sör og svaf hið værasta.
En heldur varð hann hissa um mörguninn,
er hann vaknaði og leit í kring um sig.
Hinn hrörlegi kófí var horflnn, en í háns
stað komið stórt og reisulégt hús með mikl-
um mænitfjám og rjáfri. Meðfrafh veggj-
unum stóðu margar kistur fullar af læknis-
áhöldum óg ijómandi dansgrímtnu. Til
þessa hafði rúm hans verið á bálki gerðum
af sedrus-limi, en nú var hann í háu rúmi
haglega útskorhu og máluSu, eins og rík-
ustu menn einlr áttu, én framan við það
stóð ljómandi fallega telgd ætthilkasúia.
Jafnvel dans-trumbunum, sem á stórhátíð-
um eru fyltar vatni o. fl., hafði ekki verið
gleymt. Alt var t'il í þessu nýja húsi. Um
nokkra næstu daga stóð brúðkaupsveizla
þeirra Wat-Eade-gán — skögar-andans —
og fóstru Skeijungs, scm fyrruin var hrak-
in með háði úr föðurgarði af því hún þá