Öldin - 01.01.1896, Blaðsíða 10

10
ÖLDIN
Undir cins og lokið er öllum málum
áhrærandi aukakosningai', er siður einhvers
mcðlimsins í ráðaneytinu að standa upp og
flytja. frumvarp til iaga, og æskja að það
verði þá þegar lesið í fyrsta sinn. Þetta
frumvarp er ckkert annað cn eintómt form
og fcr fram á að þinginu só vcitt vald til'
að atbuga mál og ræða, án tillits til þess,
hvers vegna það var kallað saman í þetta
skifti. Þcgar þetta hefir verið gert, stcnd-
ui' íbrseti á fætur, og kunngcrir þinginu,
að þcgar þingmennirnir hafi farið yfir í
efrideildarsalinn að ósk landstjóra, hafl.
hann verið svo góður að flytja ávarp til
beggja þingdeilda og hafl hann (forsetinn)
fengið sér afskrift af því til að fyrirbyggja
misskilning. Örsjaldan er ávarpið samt
iesið í fulltrúadeildinni, en eft:r uppistuugu
stjórnarformannsins er ákveðið að taka það
tii athugui.ar undir eins, eða, sem almenn-
ara er—einhverntíma hráðlega. Fyrsta
daginn er lítið annað gert, að undanteknu
því, að fram cru lagðar skýrslur frá hinum
ýmsu stjórnardcildum, og önnur skjöl, sem
almenning varða. Að því loknu er fundi
fiestað, æflnlega eftir uppástungu stjðrnar-
formannsins, eða einhvers í ráðaneytinu,
só hann fjarvcrandi.
Þingið kemur æfmlega saman kl. 3
síðdegis, nema — eins og alment er þegar
h'ður á þingtímann—að það cr kallað sam-
an fyr að deginum í því skyni að meiru
verði afkastað. Þingið er ætíð sctt á þann
hátt, að dyravörðurinn gengur inn þing-
salinn með veldisspíruna á öxlinniog á eft-
ir honum forsetinn, og ætíð meðan fundur
stendur yflr, liggur spíran á fremri enda
þingritaraborðsins, framundan honum og
þingforseta. Stutt bæn er flutt, og að því
búnu er dyrunum að áheyrendapöllunum
slegið opnum fyrir almenningi, nema ef
ræða þarf mál, sem heppilegra þykir að
sóu hafdin leyndarmál. Fyrsta vcrkþings-
ins á degi hverjum, eftir að áhcyi'enda-
pallar eru opnir fyrir almenningi, er, að
hlusta á bænir sem fram cru bornar. Þessi
þýðingarmiklu einkaróttindi, svo kær öll-
um brezkum rnönnum, eru óendanlega
leiðinleg á þingi. Einn þingmaðurinn á
fætuv öðrum rís á fætur, og segir með sem
fæstum orðum f’rá innihaldi þeirrar bænar-
skrár, sem liann hefli' fram að bera. Með
sendisvcinum þingmanna senda þeir svo
bænarskrána til þingritarans, sem aftur
sendir hana á ákveðna skrifstofu, til ná-
kvæmari yfirvegunar. Só ekkert í lienni
er stríði á móti nolckurri þingreglu, er á
liana ritað nafn fiutningsinanns og inni-
hald hennar í fám orðum. Á þriðja dcgi
frá því bænarskráin er fyrst fram borin,
kcmur hún í þingsalinn aftur til endilegr-
ar umræðu, ef þingforseti segir hana sam-
kvæma þingreglum öllum. Á hverju þingi
er íjölda af bænarskrám hrundið, af því
þær stríða á móti einliverjum viðteknum
reglum. Meðal annars er það gcgnstríð-
andi þingrcglum að biðja um fjárve'iting,
hvert heidui' í endurgjaldsskyni eða öðru.
Er sú regia bygð á þeim réttvislega grund-
veili, að stjórnin ein en ekki þingið, megi
vera írumkvöðull að öllum íjárveitingum.
Ekki verður bæuarskrá tekin til greina,
sem inniheldur stygðaryrði til þingsins
um dómstóiana, eða lögiega skipuð yfir-
völd. Ekki vei’ður bænarskrá tekin til
greina, ef hún er stíluð scm yfirlýsing,
sem mótmæli eða sem þakkarávarp og licf-
ir ckkert annað innihald, cn þó er þess
kyns skjala minst í gcrðabók og þar sýnt
hvers vegna þeim var synjað viðurkenn-
ingar. Ekki or bænarskrá formleg nema
eitt eða fleiri nöfn undirritaðra manna sóu
lituð á sömu örkina og bænarskráin sjálf
cr rituð á.
Að svara ræðu landsstjórans er fyrsta
tilkomu mikla verkið, sem liggui' fyrir
þinginu. Tveir fylgismenn stjórnarinnar,
venjulcga oinhverjir yngstu þingmenn-
irnir, eru kjörnir tii að bera fram upp-
ástunguna um svarið og styðja hana. Af
því ræðumennirnir venjulega eru nýsveinar
í þingmennskunni cr þcim auðsýnd þolin-