Öldin - 01.01.1896, Blaðsíða 26

26
ÖLDIN.
20 milunum nærri því 1151 á mílunni. Er
það ýmist að brautin er hringuð umhverfls
fjallshnjúk, eða hún þræðir eftir hamra-
hrúnum yfir ómælandi djúpum gjám og
giijum. Ekki er ferðin meiri á þessari
hraut en það, að menn eru hálfa þriðju
klukkustund á leiðinni milli hæjanna. En
umferð allskonar er mikil og borgar þessi
hraut sig ágætlega. Það voru enskir auð-
menn sem hygðu brautina og eiga þeir
fiana síðan. Gufuvagnarnir og yfir höfuð
allir vagnar á þessari braut eru gerðir með
sérstöku lagi. Efrihluti þeirra er gerður
svo léttur sem mögulegt er, en neðrihlutinn
aftur á móti svo þungur sem verður. Er
þetta hyggingarlag gert vegna hinna
mörgu og skörpu sveiga á brautinni og
hliðarhallans á sporinu, sem er svo mikill,
að efrihluti fólksvagnanna virkilega hall-
ast alveg út yfir sporið og hangir yfir gín-
andi gjánni fyrir neðan. Svo er snarbratti
mikill víða á þessari leið, að út um vagn-
gluggana má á aðra hönd snerta fjallshlíð-
ina, en á hina má láta stein falla beint nið-
ur í gljúfrin, mörg hundruð, enda þúsund
fet fyrir neðan sporið. Á þessari leið ber
margt mikilsvert fyrir augað, en svo hefir
þessi ferð einnig margt óskemtilegt í för
með sér. Það er sem sé ekki ósjaldgæft,
að sandur og mold falli niður á rjáfur vagn-
anna; losnar og hrapar af titringnum í
fjallahlíðunum, sem ferð Iestanna framleið-
ir. Skriðuhætt er þar og mjög í rigninga-
tíðinni. En varðmenn eru hvervetna með-
fram henni, öldungis eins og meðfram
Canada Kyrrahafsbrautinni í Klettafjöllun-
um vestra. Áður en þessi braut varð til,
voru menn alt að 20 klukkustundir að
komast þessa leið milli höfuðstaðarins og
hafnstaðarins, en hæg eins og ferðin er nú,
fara menn nú þessa leið í þægilegu sæti á
21 klukkustund. En síðan járnbrautin
kom hefir akbrautin lagst niður, og er nú
ófær alveg.
Þó svona skamt sé á milli Caracas og
Laguayra, er mismunurinn á loftslaginu ó-
segjanlega mikill. Niður við sjóinn er hit-
inn óþolandi og að auki er loftið ætíð fult
af raka, en uppi á fjallinu, í Caracas, er
loftið þunt og hreint og tiltölulega svalt.
Þar er loftslagið í einu orði sagt indælt,
hitinn jafn og ekki til óþæginda og— ellíft
sumar-veður. Eins og víðast í brunabelt-
inu, er þar lítið um glerglugga í húsum.
Gluggarnir eru bara göt á veggjunum,
sein lukt eru með hleypilokum úr tré, þeg-
ar vindur er eða regn og að nóttu til lokað
með slagbröndum úr járni.
Caracas telur milli 50 og 60,000 íbúa.
Stjórnarskrifstofur allar eru þar og öll þau
tilfæri, sem þéna til að gera lífið skemti-
legt í höfuðstaðnum, enda þótt í fremur
smáum stíl sé. Stórbyggingar þær, er
einkum skara fram úr sem meistaraverk
og sem ferðamenn allir undrast og dást að,
eru; Þinghúsbyggingin, leikhúsið, dóm-
kyrkjan, Alta Gracia kyrkjan, algyðishöll-
in og háskólinn. Bærinn er vel útlagður
hvað niðurröðun stræta snertir. Háar
byggingar eru fáar í bænum. Ekki eitt
einasta íbúðarhús er tvær tasíur á hæð.
Satt að segja er elcki í öllum bænum nema
þinghúsbyggingin, erkibyskupshöllin og
tvö stærstu hótelin, sem meira eru en ein
tasía á hæð. En svo eru þá allar bygging-
ar, íbúðarhúsin ekki síður, stórar mjög um
sig, eins og gefur að skilja, þar sem ekkert
er loftið í þeim til að hagnýta. Auk þess
sem íbúðarhúsin í sjálfu sér eru flest rúm-
málsmikil, er í miðjum þeim klasa stórt
opið svæði, sem kallað er “patio”-—nokk-
urs konar lystigarður í miðju íbúðarhúsinu.
Er þetta svæði uppáhalds dagstofa heimil-
isfólksins. Á ríkismannaheimilum eru
þessi svæði tvö, hvert innan í öðru, og eru
þá eldaskálar og geymsluhús á milli þeirra
eins og landamerkjagarður.
Fjölda margir krystaltærir lækir falla
niður um hlíðarnar í grend við borgina, og
er þeim veitt í hvylft mikla sem gerð herir
verið til að veita vatninu móttöku og
geyma það. Þaðan er því svo veitt um