Kvennablaðið - 01.11.1896, Blaðsíða 2

82
gjer. Það ættu allar mæður að athuga
vandlega. Setjum nú, að barn deyi af
einhverjum næmum sjúkdómi, barnaveiki,
difteritis, eða einhverri annari ilikynjaðri
sýki. Móðirin týnir svo gullin þess sam-
an og i hinni þungu sorg hennar er henni
fróun að því, að geyma þau sem helgan
dóm. En svo smágleymist sárasta sorg-
in; móðirin fær aðrar skyldur, og hún
tekur gömlu gulíin tii að gleðja önnur
börn með þeim. En gleðin verður skamm-
vinn. Sóttnæmið er ef til vili ekki út-
dautt, börnin sýkjast og ef til vill deyja.
Þess væri því óskandi, að allar mæður
og barnfóstrur hlífðust ekki við að brenna
alit leikfang þeirra barna, sem næma
sjúkdóma hafa haft, hversu sárt sem það
kann að falla þeim í fyrstu.
Að endingu viljum vjer benda á, að
nauðsynlegt er að aðgæta vel húsdýrin,
og ætti ekki að þurfa að vara fólk við
hundunum, svo oft sem um skaðsemi
þeirra er talað, en kettirnir eru líka at-
hugaverðir. Ef þess verður vart, að kött-
uriun hafi hósta eða þyngsli, þarf að að-
gæta hann þegar í stað. Það iiefir borið
við, að börn hafa fengið difteritis af ketti.
Eins hefir margoft komið fyrir, að þau
hafa fengið kláða og önnur út'orot af því
að leika sjer að þeim.
Allir vita líka, að sjálfsagt er að
forðast þau heimili, sem uæmir sjúkdóm-
ar ganga á. Og það ætti ekki að þurfa
að minna neiun á, hvaða ábyrgðarhluti
það er, að vera valdur að því, að nafa
flutt sjúkdóma vegna óaðgætni eða hirðu-
leysis, og þanníg orðíð sök í heilsuleysi
og dauða margra manna.
Fallegi vangiuu.
(Dýtt úr sænsku).
jmtt fagurt maí-kveld var steikjandi
hiti inni í ráðhúsinu í V. Okkur
var troðið saman á mjóa trjebekki, sem
síld í tunnu, og við biðum eftir að blá-
röndótta fortjaldið, sem haft var fyrir
framan hið tilbúna íeiksvið, yrði dregið
upp, og við fengjum að njóta hinnar
miklu íþróttlegu skemmtunar, sem aug-
lýsingarnar höfðu lofað fyrirfarandi daga.
Þær höfðu reyndar verið prentaðar fyrir
allt annað tækifæri, en breytingarnar
voru skrifaðar með bleki og penna liing-
&ð og þangað ofan í, en það stóð auð-
vitað á sama.
Fyrir gluggunum hengu ullarsjöl, og
fcveir litlir olíalampar breiddu út frá sjer
mjög daufa Ijósgiætu, sem mest líktist
ofurlítilli rökkurskímu.
Það leit samt svo út sem íbúarnir í
Vk hefðu ekki ljósa hugmynd um fagrar
listir, því þetta leikarafjelag, sem var að
eins maður, kona og dóttir, varð að ganga
um bæinn með inngöngumiðana í vösun-
um til þess að reyna að fá fólkið til að
fylla húsið. Og nú sátu hinir heiðruðu
bæjarbúar köfsveittir í rökkrinu, þótt sól-
in skini í veatri með rauðurn bjarma,
liuditrjeu ilmuðu og fuglarnir syngju á
þessu inndæla, svala vorkveldi. Jeg
mltti ekki hugsa til þess, því nú biðuin
við og vonuðum eftir þessari furðulegu
frammistöðu, sem átti að láta okkur
gleyma öllu öðru, og sýna okkur að list-
iu væri miklu betra og hærra þroskastig
en náttúran.
Hljóðfæraslátt og söng mátti auk held-