Kvennablaðið - 01.11.1896, Blaðsíða 3

83
ur ekki vanta. Frú A. átti að spila
„Hvítu frúna“ á píanó.
Jeg hafði setið með sjónaukann fyrir
augunum stundarkorn, þegar jeg sá ein-
hvern langt inn í salnum lita til hliðar,
og jeg horfði og horfði. — Það var vangi
svo „ekta klassiskur", eins og maður les
um í bókum, en sjer sjaldan i lífinu.
Allt var fulikomið. Hárið var greitt aft-
ur og fest upp í hnakkanum í grískan
hnút eftir öllum konstarinnar og fornald
arinnar reglum. Það var ljóst og ofur-
litið hrokkið. Hver einasti dráttur í
þessu sljetta, óhreyfil6ga andliti var full-
kominn, göfuglegur og fagur. Augun
horfðu beint fram fyrir sig nokkrar se-
kúndur, og þá tók jeg eftir blíðiegnm sorg-
arsvip, sem mótaði hvern drátt í andlit-
inu. Píanóið stóð lítið eitt til hliðar, og
jeg tók nú eftir, að hún sat fyrir framan
það. Þetta var þá frú A. Jeg stóð dá-
lítið upp til þess að gæta betur að henni.
Hún var mjög látlaust klædd. Hvítblátt
sjal var lagt laust yfir herðar henni. og
hendurnar lágu á kjöltu hennar. Hún
talaði ekki við neinn, en horfði alitaf
fram fyrir sig föl og hljóð. En allt í
einu hrökk hún við og roðnaði ákaflega
við það að drepið var hægt á biárönd-
ótta fortjaidið. Á næsta augnabiiki Ijeku
fingur hennar um nóturnar á píanóinu
og hún fór að spils. Þá sá jeg að
þetta klapp á fortjaldið hafði verið bend-
ing til hennar.
Jeg laut niður að vinkonu minni, frú
borgarstjórans, sem jeg var í heimsókn
hjá, og spurði hver frú A. væri.
„Sú sem spilar?“
„Ó, aumingja konan“ — hvíslaði hún
aftur að mjer — „hún hefir átt betri
daga, vesalingur. Hún tekur víst nærri
sjer að sitja hjer og spiia fyrir fáar krón-
ur um kveldið fyrir annað eins rusl og
hjer er saman komið í kveld. Alira
helzt hjer, sem hún á svo marga kunn-
ingja“.
Borgarstjórafrúin hafði litla virðingu
fyrir fögrum listum.
Jeg varð ógnar forvitin, en — „þei,
þei I" var sagt allt í kringum okkur, og
jeg kom iafhræda auga á nokkra skóla-
pilta, sem litu mjög gremjuiega til okk-
ar. Þeir höfðu „staðið“, tilbúnir að taka
fiug upp í sjöunda himin.
„Þú finnur“, dirfðist borgarstjórafrú-
in að hvisla að mjer, „að hjer er ótta-
lega heitt Við höftim iíka borgað inn-
ganginn — eigum við því ekki að iaum-
ast burt“.
Ósköp eru að vita til þess, að hún
skuli ekki kunna að meta þessa list.
En jeg var ekki hótiriu betri. Jeg
dró djúpt andann af feginleik, ieit í síð-
asta sinni á faílega vangann, og fjekk
mörg tillit frá hinum himinfarandi skóia-
piltum. Svo komumst við út í forstof-
una.
En það blessað loft, sem þar kom á
móti okkur.
Frúin hló hjartanlega.
„Hvað ætli þeir segi um mig, sem
ætti að ganga á undan öðrum með góðu
eftirdæmi. En jeg þoidi ekki þessi þrengsli
lengur. Nú skuium við fara heim, opna
gluggana út að garðinum, drekka okkur
saftblöndu, og sitja svo í kveldfegurð-