Kvennablaðið - 01.11.1896, Blaðsíða 5

85
hafat við í 10 ár hinummegin á hnettin-
um. Jeg þekkti hann þó ekki nema að
nafni og sjón.
Hvernig stóð á þessu? Þaðfjekkjeg
að vita undir eins og Signý kom í land,
þá kom hún til mín og við heilsuðumst
hjartanlega.
Hið fjöruga barn var breytt og orðið
að blíðri jungfrú. Þar suður í löndunum
þroskast allt svo fljótt, og svo sjúga þess-
ar löngu sjóferðir merg og blóð úr hraust-
ari konum en hún er, — hugsaði jeg
með mjer.
„Ertu nú ekki sæl að vera komin
heim aftur“, spurði jeg.
„Ójú, ó,jeg er sæl“, sagði hún barns-
Iega og tók fast í hönd mína. Síðan
bætti hún hugsandi við, þegar skipstjóri
A. kom til okkar: „Má jeg sýna borgar-
stjórafrúnni unnusta minn, A. skipstjóra".
Unnusti hennar! Jeg varð víst hálf-
hissa á svipinn. Hún sagði ekkert meira.
Hann tók í hönd hennar og sagði eitt-
hvað um að allt væri á ringulreið úti í
skipinu. Þau hurfu mjer svo, en jeg fór
heim mjög hugsandi. Þetta voru nýjar
frjettir. Mjer hafði jafnan þótt væntum
Signýju. Það var ekki gott að vita,
hvort hún var ánægð eða ekki með þenn-
an ráðahag. Jeg þekkti hann ekki. Hann
var laglegur, en harðlegur og ómann-
blendinn á svip. Meira vissi jeg ekki,
en daginn eftir höfðu ailir þetta að um-
talsefni og þá fjekk jeg að heyra, hvern-
ig það hefði atvikazt.
(Framh.)
------<mo-------
Ferðabrjef.
[Nifturl. fr& nr. 8].
rá Austurhlíð er ekki meira en kl.-
tíma-reið til öeysis, ef hart er riðið.
Við komum ekki heim að Haukadal, en
fundum Sigurð garala bónda á Laug,
sem er hjáleiga frá Haukadal. Hann á
jörðina Haukadal og búa þar nú synir
hans; hefir annar þeirra umsjón með hver-
unum. Við stóðum lengi við á Laug, og
var gamli maðurinn hinn alltilegasti.
Hann er fróður karl og fornlegur; sýndi
hann okkur ættartölu sína, er sýndi, að
hann var Haukdælaættar og í Haukadal
hefðu búið jafnan einhver af þeirri ætt
síðan á Sturlungatímum. Hann fyigdi
okkur til hveranna og tafði þar langa
stund. Er honum mjög annt um þá og
vill að landsmenn kaupi þá aftur. Strokk-
ur var alveg hættur að gjósa, nema með
miklum ofaníburði, og þá ekki víst fyr
en löngu síðar. Geysir gaus þó stundum
sjálfkrafa, og taldi Sigurður okkur á að
bíða yfir nóttina, ef ske kynni að hann
sýndi okkur sig í „dýrð“ sinni. Okkur
leizt því ráðlegast að bíða, þótti líka all-
líklegt, að Geysir gamli kynni sig svo,
að taka tillit til þess. er ritstjórar tveggja
blaða, einkum þegar það var fyrsti ís
lenzki kvenn-ritstjórinn, heimsóttu hann.
En hann þykist vist of gamall til að fara
að læra að taka tillit til kvenna; kann
líklega illa þeim nýmóðins siðum, eða
hann heldur jafnrjettinu fram, því víst
var það, að við biðum til morguns, og
urðum þá að láta gefa honum inn sápu.
Stundu síðar sáum við gosið. Ekki fanst
okkur það nærri eins hátt og sagt hefir