Kvennablaðið - 28.01.1901, Blaðsíða 6

6
KVENNABLAÐIÐ.
Við strendurnar, þar sem björgin stóðu til-
búin að steypa sér kollhnís var sjórinn dimmur
og dularfullur.
Karen sá þetta alt saman hugsunarlaust eins
og í draumi.
Uppi á efragólfi í »villunni« hinu megin var
alt uppljómað og gluggarnir stóðu opnir. Þar var
leikið á hljóðfa.ri, og hún heyrði stöku tóna við
og við. Hún gat ekki stilt sig að horfa þangað
yfir um, þegar hún horfði ekki á logana úr ofn-
unum við vélarnar, sem gusu upp með jöfnu milli-
bili og köstuðu eldgneistunum langt upp í loft eins
og djúpur andardráttur með blástri og mási. Karín
gat ekki hætt að horfa á alt þetta. Hún var
dauðþreytt, en þorði ekki að fara að hátta fyr
enn maður hennar kom heim. Hann yrði víst
bálvondur, ef hún leitaði hann uppi niðri í bæn-
um, eins og hún gerði einu sinni, og henni féll
það líka sjálfri illa, en hún gat varla þolað þessa
hræðslu og órósemi lengur.
Oftast fylgdi einhver honum heim, stundum
var hann líka nóttina niður frá. En hún vissi
aldrei hvernig þessu lyki, einhvernttma kæmi ó-
gæfan yfirþau, einhverntíma mundi hann.---------
Henni hafði dottið alt það versta og voða-
legasta í hug, og eins og lifði það upp fyrir fram,
eitthvað sem hefði komið fyrir manninn hennar,
— meðan hún sat svona btðandi og vonandi al-
ein á kveldin eftir honum, eins og núna. Ogþó
var það allra óttalegast, að innst inni í sálu eða
tilfinningum hennar, — svo innarlega að hún
varla vissi af því — fanst henni stundum einhver
ósk um, að eitthvað kæmi fyrir svo þetta tæki
enda.
Ef drengurinn hefði ekki verið, þá hefði
hún vel getað borið það. En það sem sundraði
kröftum hennar var að sjá hræðslu og viðbjóð
hans við föður sinn, og aftur hin beisku orð föð-
ur hans, og eins og renna svo grun í að tilefni
þessarar beiskju væri sár þrá og fyrirlitin ást,
sem leitaði sér svölunar í hatri og hefnd.
Hún var sjálf eins og milli steins og sleggju,
og hafði skyldum að gegna jafnt við báða feðg-
ana, en hún var hrædd um að hún sæi ekki
ætíð skyldur sínar glögglega, þvl hjarta hennar
drógst æ meira frá manni hennar og að barn-
inu.
Hún knýtti hnefana nteð sorgblöndnum áhuga.
En hvað gleði drengsins hafði orðið að engu í
kveld. Henni varð aftur litið á »villuna« með
ljósunum í hverjum glugga. Það var ef til vill
bezt eins og fór 1 En tár barnsins brunnu á hjarta
hennar og jóku gremjuna við upphafsmann alls
þessa. Hún hlustaði aftur, henni heyrðist hund-
gá í fjarlægð. — Nei, það var víst ekki! En
svo heyrði hún aftur hósta, — þenna voðalega
hósta, sem gekk alveg í gegnum hana. — Hún
hlustaði, því á honum þekti hún hann. En því
var hún svona hrædd ? Hún vissi að hann hafði
enga peninga, og þá var það ekki eins hættulegt.
Hún hafði líka einu sinni verið sæl, þó henni
fyndist nú svo langt síðan eins og það hefði al-
drei verið. Hann hafði verið dugandi verkmað-
ur, góður eiginmaður og faðir þangað til---------
Víst hafði hann fengið sér stöku sinnum fullmik-
ið í staupinu — — — eins og hinir — en hún
hafði ekki gefið því gaum.
Þegar svo þetta voðalega slys kom fyrir, þá
varð hún gagntekin af sorg og meðaumkun og
ást. Hún ætlaði að elska hann hálfu meira, það
voru þær »skaðabætur« sem hún gaf honum.
Honum batnaði mjög seint, og með degi
hverjum varð hann gremjufyllri og verra að gera
honum til hæfis.
Hún var honum svo góð sem hún gat, van-
rækti ekkert; en andlitið varð ósjálfrátt harðara,
rómururinn kaldari og hendin ekki eins mjúk.
Hann, semlá þar hrumur og gramur í skapi,
með formælingar á vörunum var ekki sami mað-
urinn, sem hún hafði einu sinni elskað.
Þjáningarnar höfðu skerpt allar tilfinningar
hans, svo hann leitaði að kulda frá hennar hálfu
löngu áður en hún sýndi hann, og oftarenn einu
sinni sneri hann sér upp í rúminu til að sjá ekki,
hvað hún væri þreklega og vel vaxin, eins og hann
hafði áður verið sjálfur.
Hans eina ánægja varð nú að skýra henni
og drengnum, og hverjum sem vildi heyra það,
frá því, hvernig slysið hafði viljað til. Hvernig
hvítglóandi járnið hefði oltið út af valsaborðinu
oltið svo aftur ofan á kalt steingólfið snúist utan
um handlegginn á honum, og brent sig í gegn-
um skinnið og kjötið alt inn að beini. Loksins
þoldi hún ekki að heyra þetta, og gekk svo burtu,
þegar hann byrjaði á frásögunni. Hún sá að
eins fór fyrir drengnum, en lézt ekki taka eftir því.
Þegar hann komst aftur á fætur, fatlaður
og óþekkjanlegur, og fékk eftirlaun fyrir lífstíð,
þá lifnaði lífslöngunin og lífsþrekið aftur, enþað
var ekki nema snöggvast.
Vinnan fyrir konunni og barninu varáenda,
og ábyrgðartilfinningin gagnvart þeim, sem hafði
haldið honum við, og gert lífið nokkurs vert fyr-
ir hann; hún var horfin. Nú var að einsum að