Kvennablaðið - 31.05.1915, Síða 7

KVENNABLAÐIÐ
39
þessu í kring«, spuröi ég alt i einu, eins og ég
hefði fengiö grun um aðalefnið.
»Já«, svaraði Hermann alveg ráðalaus.
»Ert þú pá á einhvern hátt á valdi hans?«
»Ja-a, — það er að segja, á vissan hátt. Pað
var víxill, scm fallinn var í gjalddaga, sem ég
vildi fá framlengdan«.
»En þvi snerir þú þér ekki til Fritz?« (það
er maðurinn minn og bezta manneskjan í heirn-
inum). Roðinn kom og hvarf stöðugt á and-
litinu á móti mér.
»Af þvi ég— skammaðist mín«, kom það
lágt og án þess hann liti upp á mig.
»Hann er nú tvisvar sinnum búinn að hjálpa
mér, og hann hefir gert það á þann hátt, að
mér heíir fundist ég vera reglulegur þorpari,
aldrei eitt einasta ávítunarorð, aldrei nokkur
ráðlegging, hara eins og þetta væri það allra
eðlilegasta, sem til væri, að hann skyldi þurfa
minna vegna að þræla eins og liundur. Og
svo feitt heiir hann það ekki, að 2000 króna
blóðtaka sé ekki tilfinning. Nei, Lisa. Heldur
en að biðja Fritz aftur hjálpar, fer ég til fjand-
ans með Gretu Hellgren«. Hann stóð alt í einu
upp og fór aftur að þeytast fram og aftur um
góllið.
Blótsyrðin hans Hermanns hafa alt af verið
stöðugt deiluefni milli okkar, en nú lofaði ég
honum að halda þeim óskornum. Fað var
auðséð, að aumingja drengnum var hreinasta
fróun að því, að herða dálitið á þeim. Eg þagði
og hann hélt áfram hlaupunum um gólfið, þang-
að til hann staðnæmdist við gluggann og leit
hugsandi út.
»Aumingiun litli! Hún er víst ekki glaðari
en ég«, sagði hann lágt, »þótt hún líka —«.
»Hvað?«
»Ójá, hún virðist hafa ímyndað sér að hún —«.
»— sé skotin í þér«, bætti ég við. Það er
óneitanlega einn af Hermanns elskuverðustu
kostum, að hann er óvanalega laus við þess
háttar ímyndanir, sem annars villa oftast flesta
af þessum dásamlegu herrum sköpunarverksins,
— til að halda að þeir gangi alstaðar yfir sprung-
in kvennahjörtu af ógæfusamri ást til þeirra,
hvar svo sem þeir eru í heiminum, ef þeim
þóknast að sýna sig og af náð sinni að sýna
oklcar veika kyni minstu athygli.
Hann hneigði höfuðið samþykkjandiv »Karl-
inn fullj'rðir það að minsta kosti, — en hvað
hann hefir logið miklu, þorparinn sá, til þess
að ná mér í klærnar -----«.
»Gefðu mér nú almennilega skýringu á þessu
öllu«, sagði ég, »og seztu nú aftur niður, þá
ertu vænn. — Ég verð svo óttalega taugaveikluð
af þessum kapphlaupum þínum og öllum þess-
um djdgjum. Svona! — láttu mig nú lieyra það
alt, frá upphafi til enda«.
»Já«, byrjaði hann seinlega,— auðvitað þegar
hann hafði náð sér í eitthvað til að glingra við
á saumaborðinu mínu. Núna voru það spá-
nýju útsaumsskærin mín, en ég gat ekki fengið
mig til að segja neilt, þvi hann leit svo rauna-
lega út, þar sem hann sat og var að klippa og
klippa með þeim í ákafa. — »Ég hefi lánað hjá
honum endrum og sinnum eftir hans eigin til-
boði — þegar mér hefir legið mikið á. — Fað
er svo fjandi erfitt að láta tekjur og gjöld
standa heima, ef maður lifir ekki alveg eins
og munkur (skærin dönsuðu og skröngluðust
um saumaborðiö), og hann hefir altaf verið á-
kaflega þægilegur við mig — ætíð beðið mig
að vera bara rólegur og taka mér ekki nærri
viðskifti okkar, og vextina hefir hann reiknað
lága, eftir því sem honum er titt. Félagar minir
hafa gamnað sér dálilið út af þessu og fullyrt,
að hann hefði víst sínar sérstöku ástæður með
þetta — þeir hafa líka verið að dj'lgja um hana
— sagt það sama og karlinn — en mér hefir
aldrei komið í liug, að það gæti verið ncitt
satt í því. — Sjálfur hefir hann alt af sagt það
væri að þakka mægðum mínum við Fritz, sem
hann virðist hafa mikið álit á, og því, hvað
ég sé einstaklega elskuverður, og haft það sem
ástæðu fyrir þessu dekri sínu við mig. Og ég
hefi verið nógu heimskur til að trúa honum
og fundist hann vera allra bezti karl að öllu
leyti, jafnvel þótt hann mataði dálitið krókinn
i viðskiftum sinum við náungana.
Jæja, það var nú siðasti dagurinn af láns-
frestinum í gær og nú átti hann að fá þcssar
2000 kr., en ég hafði alveg árangurslaust reynt
að reyta þessa upphæð saman, svo ég hafði
engin önnur ráð en að heimsækja hann og biðja
hann að gefa mér tveggja mánaða gjaldfrest.
Hann var sá allra viðmótsbezti, langt fram
yfir allar vonir — bað mig að vera ekki að
hafa áhyggjur vegna þessara peninga — talaði
um að hann liefði sömu tilfinningar fyrir mér
eins og hann væri faðir minn, að hann vissi
eitt ráð til að koma þessum litlu viðskiftum —
eins og hann orðaði það — þannig fyrir, að
ég skyldi héðan af algerlega losast við öll fjár-
hagsleg vandræði — það væri tilboð, sem
hann áliti að liann hefði ástæðu til að
halda að ég mundi taka með gleði, þótt ég sem
stæði mundi ekki koma mér að því að koma
með það sjálfur, eins og nú stæði á, o. s. frv.
Ég stóð þarna alveg eins og sauðkind og
vissi ekkert við hvað hann átli. Allra suöggv-
ast kom mér í hug, að hann mundi ætla að
bjóða mér að ganga í ölgerðarfélagið með sér,
en dylgjur hans um það, að ég hefði gefið