Kvennablaðið - 31.03.1916, Qupperneq 2

is
KVENNABLAÐIÐ
skyldum hlj'ða, og hver laun vér skyld-
um fá fyrir störf vor. Og síðast en ekki
sízt hefir hann skamtað oss og úthlutað
öllum þeim margvíslegu skyldum, sem oss
bæri að uppfylla.
Um ekkert af þessu höfum vér verið
spurðar sjálfar. Vilji vor hefir ekki verið
tekinn til greina. Alt þetta hefir að sögn
þessa ríkjandi hluta þjóðarinnar,. verið
sniðið eftir eðli voru og eiginlegleikum.
Svona hefir það verið um margar aldir,
þótt skoðanir manna hafi á síðari árum
nokkuð breyzt i þessu efni. Og árangur
þeirrar breytingar eru hin ýmsu nýju rjett-
indi sem oss hafa verið veitt.
Þegar á alt þetta er litið, þá er ekki að
furða þótt vér vildum á einhvern hátt
bæta og breyta vorum eigin kjörum. í
fyrsta lagi finnum vér að uppeldi voru er
að ýmsu leyti allmjög ábótavant. Oss
hafa verið ákveðin lífsstörf, en undirbún-
ingurinn undir þau verið næsla lítill. Oss
hafa verið lagðar þungar skyldur á herðar,
en skilyrðin og þekkinguna til að uppfylla
þær hafa verið af skornum skainti. Og i
þeim málum, sem oss eru nátengdust og
mikilvægust, höfum vér engin áhrif getað |
haft. Væri þá nokkuð undarlegt þótt vér I
vildum fá einhverju af þessu breytt? Þótt j
vér notum þau áhrif sem vér nú getum j
haft til þess að gera kvenþjóð þessa lands j
færari í allar stöður en hún nú er? Þótt j
vér líka reyndum að sjá hag barna vorra j
betur borgið, en nú er, svo að færri yrðu i
olnbogabörnin, og meiri trygging fyrir þvi j
að líf manna og heilsa og framtíð fari j
ekki að forgörðum fyrir skammsýni lög- ;
gjafar og venjunnar.
Hvervetna þar, sem konur eru farnar að
taka þátt í opinberum málum, hafa þær
byrjað á þvi að bæta sín eigin kjör, og
þroska. Þær hafa fundið að með þessum
nýju réttindum fengu þær líka ný'jar skyld-
ur og ábyrgð, nú bæri ekki lengur að
kenna karlmönnum einurn um alt, sem af-
laga færi í löggjöf og landsstjórn. Með
réttindunum hefðu þærlíka fengið skylduna
til að nota þau, og ábyrgðina á því hvern-
ig þeim væri varið. Með sínu pólitíska
atkvæði réðu þær hverjir færu með fé og
stjórn þjóðarinnar og legðu henni skyldur
og skatta á herðar. Á því bæru þær nú
sömu ábyrgð og karlmennirnir.
Til þess að geta fyllilega og með góðri
samvizku notið þessara réltinda vorra og
kiafta, þurfum vér meiri þekkingu í öll-
um efnum. Fyrir valda afsal karlmann-
anna eigum vér að gefa þeim góða félaga
og aukna starfskrafta. Hingað til hafa
flestöll nauðsynjamál þjóðarinnar innan-
lands kafnað i hinu langa stórpólítíska
moldviðri. Nú eigum vér að koma fram
á pólitíska starfssviðið, með nýjar kröfur,
nýjar hugsjónir og nýja starfskrafta. Til
alls þessa þurfum vér þekkingu og undir-
búning, en þekkinguna fáum vér með því
að kynna oss hvernig framfaraþjóðirnar
haga sínum innanlandsmálum, því þólt
þar geti margt verið ólíkt, þá eru þó einnig
allmörg mál af sömu rótum runnin hvar
sem er í heiminum, sem miða að því að
tryggja heill og hagsmuni þeirra sem veik-
astir eru í lífsbaráttunni.
Vel getnr verið að vér konur verðum
ekki eins stórpólitískar og karlmennirnir,
og er það ekki teljandi sérlegt tjón. Leyf-
um þeim að bj'ggja girðingarnar og setja
landamerkjasteinana, eða að minsta kosti
að búa til dráttmyndina af þeim. Sjálfar
getum vér hjálpað til, og innan girðing-
arinnar erum vér jafnlíklegar til að raða
hlutunum niður. Vér erum vanari en þeir
að sjá um smámunina. Oss lætur betur
að gera heimilin vistleg og notaleg fyrir
heimilisfólkið. Við erum sagðar nærgætn-
ari og hugulli. Notum þá þessa eigin-
leika ef við eigum þá, til að gera vistlegt
og notalegl fyrir þjóðina í heild sinni.
Tökum þau málin á stefnuskrá vora, sem
miða lil að gera hana þroskaðri, betri og
sælli: Uppeldismál, siðgæðismál, heilbrigð-
ismál, mannréttindamál. Vörumst æsing-
arnar, höfum allstaðar bætandi áhrif.
En þrátt fyrir þetta verðum vér að vaka
yfir vorum nýfengnu réttindum. Vér verð-
um að standa á verði fyrir þvi að þau