Kvennablaðið - 30.04.1919, Blaðsíða 4

28
KVENNABLABÍÐ
úr garði, að þau menti sig sjálf síðar. Og þá
er þeim einmitt mikilsvarðandi að hafa
fengið góða undirstöðufræðslu.
Auðvitað er það satt, að margir agnúar
geta verið á skólamentuninni. En hvaða fyrir-
komulag er það, sem er alfullkomið og
agnúalaust? Ef við ekki getum fengið það
besta, þá tökum við það næstbesta. og get-
um við ekki fengið góða fræðslu handa
börnunum á heimilunum, og það er ómögu-
legt að fá alment nú, þá veitum við þeim
skólaíræðslu og reynum að gera skólana svo
vel úr garði og kensluna svo hagnýta sem
íöng eru á.
Eg játa það, að mér er sárt um börnin
og barnafræðsluna. Eg man ofvel eftir því,
hvað ónóg og örlítil tæki voru á mínum
æskuárum fyrir börn alment, til að ná nokk-
urri bóklegri þekkingu. En við höfðum þó
meiri ró og næði en börnin hafa nú alment,
og þessvegna tókst einstöku unglingi að
komust upp á eigin spítur dálítið áleiðis, til
þess síðar að geta notað sér bækur, þótt
litla hjálp væri að fá.
Og þegar við svo höfum séð bömunum
fyrir góðri undirstöðufræðslu, þá vona eg að
„Þýðingarnar" eigi gott og mikið erindi til
íslensku alþýðunnar.
Misrétti.
„Eg vildi að kvenfrelsið hefði byrjað á fót-
unum, sagði stúlka ein“, er hún eftir erflða
vinnudaga varð að taka það í hvíld sína, að
hirða skó og sokkaplögg karlmanna. — Og
heimskuleg eða ósanngjörn ósk var þetta
ekki. Því að misrétti er það, þegar konur
og karlar koma samtímis* frá sömu vinnu,
að þá skuli karlmaðurinn undir eins geta
gengið til hvildar, en kvenmaðurinn skuli oft
og einatt verða að taka mikið af sínum sjálf-
sagða hvíldartíma til að hirða plögg karl-
manna. Áð þetta skuli viðgangast, er nokkuð
sök okkar kvenna, er yfir stúlkum eiga að
ráða. Það erum vanalega við, er biðjum
stúlkurnar að hafa þjónustubrögð þessi á
hendi, þó að þ'ær hinsvegar aftur á móti
vilja okkar verði að nota hvíldartíma sinn
til þess, sakir óhjákvæmilegra anna, sérstak-
lega um sumartímann. Hið réttlátasta og
sjálfsagðasta í þessu efni er það, að karl-
menn hirði plögg sín sem mest sjálflr, þótt
auðvitað geti komið fyrir undantekningar frá
þeirri reglu, eftir því hvernig á stendur. Hús-
bændur þurfa sem fyrst að gera gangskör
að því, að þetta verði alment gert. Eg veit
af eigin reynd, að þetta getur vel gengið,
þótt sumataðar megi búast við mótspyrnu í
byrjun.
J. Krisijánsdóltir Fjalldal
á Melgnuevri.
Mjólkursendillinn.
Sagan um mannlegt réttlestl.
Þýtt.
Það sást ekki mikið af götunni úti fyrir glugg-
anum, því óveðrið var svo vont og stormurinn
þyrlaði snjónum í allar áttir, eins og hann ætlaði
að grafa litla smábæinn undir djúpri fannabreiðu.
En inni í húsunum var hlýtt og notalegt.
Og 1 salnum hjá majórnum stóð langt og mjótt
borð á miðju gólfi, hlaðið með allskonar góðgæti,
sem þó var farið að minka, því gestir og heima-
fólk höfðu gert sér í besta lagi gott af þvf.
Loginn í gamla rósótta leirofhinum lýsti upp og
gerði herbergið enn ánægjulegra. Fólkið kring um
borðið var nú líka farið að tala saman. — »Skárri
eru það nú ósköpin, sem við höfum rutt í okkur,«
sagði majórsírúin.
»En góða Kaisa mín, mundu eftir að þú ert
matmóðirin,* sagði majórinnn brosandi.
»Já, eg veit það. Þetta lætur líklega heldur
ókurteislega f eyrum. En hvað á maður að segjar
Hversvegna þurfa allir að troða svona miklum
mat í sig við öll tækifæri? Þvi getum við ekki
fundið upp betri siði og betri skemtanir?*
>Það er af því, að einhverntíma verða menn
að taka á sig sitt rétta eðli. Við erum öll gráðug
rándýr, en höfum stritast við að bera menningar-
haminn það mesta af árinu. Við vetrarsólhvörfin
fleygjum við af okkur spennitreyjunni og þá nýtur
dýrið sín,« sagði læknirinn. »Einhverntíma verður
maður að fá að draga almennilega andann eftir
öll fínheitin, Og þegar nú siðvenjan leyfir mönn-