Kvennablaðið - 30.04.1919, Blaðsíða 5

KVENNABLAÐIÐ
29
um að eta um jólin svo mikið af kjöti í fjórtán
daga, sem þeir geta og vilja, þá taka menn til
sín af réttunum, án þess að lesa borðbænina.*
»Uss, hvað þú ert grófur,« sagði læknisfrúin, en
hún sagði það eins og hún meinti það ekki.
>Já, þú ert voðalegur,« sagði majórinn. »Á svona
kvöldi ættu menn bara að tala um eitthvað fallegt,
eða segja fallegar sögur. — En hvað gengur að
þér Karin mín! Mér sýndist þú svo sokkin ofan
í sjálfa þig, og svo ferðu alt í einu að hálf hlægja.*
»Já, vel á miust. Þú varst að tala um sögur. Er
nokkur hér inni sem heldur að eg sé reglulega
voðalega samansaumuð grútarsál?«
Læknirinn lagði frá sér pappírshnífinn, sem
hann sat með í hendinni, og beygði sig niður yfir
borðið. »Mér líst nú aldrei á, þegar fólk fer að
hlægja að sjálfu sér. eða spyrja aðra að kynlegum
spurningum.*
>Já, — eða haldið þið að við Ernst séum f
sllkum fjárhagskröggum, að við verðum að fara í
handalögmál við viðskiftamenn okkar, eða berja
smábörn, sem koma með reikninga frá þeim?«
»En, góða Karin, hvað gengur að þér?« sagði
læknisfrúin og settist upp í hægindastólnum.
»Já, það segi eg líka,« sagði majórinn.
>Já, getið þið svarið að þið munduð ekki trúá
þvl þótt þið heyrðuð það?«
»Af hverjum ættum við svo sem að fá að heyra
það?« spurði læknirinn.
>Ef þið farið niður til kaupstaðarins og biðjið
um upplýsingar um okkur, þá fáið þið vfst eitt-
hvað að heyra; svo framarlega sem þar hefir ekki
komið fyrir ennþá verra hneyksli siðan, sem hefir
borið skugga á okkur. Við áttum sem sé heima
þar fyrir 15 árum.«
»Hneyksli? Um yður?« Læknisfrúin var mjög
efandi í málrómnum.
»Já, það var óttalegt hneyksli. Og mig dreymir
um það stundum ennþá, og þá verð eg öll í einu
köldu svitabaði þegar eg vakna.
— En annars var það f raun og veru afarmerki-
leg saga, — mér liggur við að segja þýðingar-
mikil og djúp saga, sem mér skyldi þykja vænt
um að heyra ef eg væri rithötundur. En enginn
þeirra gæti fundið upp slíka sögu. Það er saga
um velgerning, gerðan á aðfangadagskvöldið, svo
að það er að því leyti eiginlega ein af fallegu
sögunum, — að minsta kosti f byrjuninni. Þið
hafið sjálfsagt heyrt orðtækið, að guð elski glaðan
gefanda.
»Já,« sagði læknisfrúin.
»En það er alveg skakkt; það veit eg. Suma
gefendur elskar hann vist ekki, eða hann getur
þá dulið þær tilfinningar sínar mjög vel. Eg veit
það af reynslu, því eg gerði einu sinni velgerning.«
»Þú?« sagði kapteinsfrúin.
»Já, eg. Blessuð vertu ekki svona undrandi.
Mundu að eg hefi boðið þér til miðdags-
verðar.
»Nú verðið þér að koma með söguna, áður en
þið farið í hár saman,« sagði læknirinn.
»Já, þá bjuggum við í . . . . kaupstað. Við vor-
um þar 4 fyrstu árin ettir að við giftumst. Þá var
það eitt aðfangadagshvöld að það snjóaði voða-
lega mikið, alveg eins og í dag, með þrjátíu stiga
frosti. Það var ómögulegt að ljúka upp gluggunum,
þeir höfðu frosið fast saman. Hneykslið byrjaði
einmitt með því, að eg stóð við svefnherbergis-
gluggann og reyndi að opna hann.«
»Hneykslislega klædd?« spurði læknirinn.
»Nei, ónei, víst ekki. Hneykslið var ekki svo
venjulegt. Eg var einmitt ákaflega vel klædd. Eg
var í ljósbláum morgunfrakka, með ekta knippl-
ingum. Svo fín hefi eg hvorki tyr né síðar verið,
því þá vorum við alveg nýgift, svo Ernst horfði
þá ekki báðum megin á húshaldspeningana.
»Þakka!« sagði majórinn.
»Og svo át hgnn þá sfldarbfting, svo maður gat
verið almennilega snoturt klæddur. Nú, nú, eg
stóð þarna í mínum ljósbláa og reyndi að opna
gluggann, en um leið varð mér litið út á götana.«
»Mjög einkennilegt,« heyrðist frá lækninum við
ofninn.
»Verið þið nú svo væn að lofa mér að vera f
friði, meðan eg segi söguna. Og úti á götunni sá
eg nokkuð, sem gerði mig frá mér af undrun og
meðaumkun. Munið eftir, að það var jólamorgun.
— Nú, hvern haldið þið að eg sæi koma pjakk-
andi gegn um snjóskaflana, sem náðu honum al-
veg upp f magann?«
»Við þorum svo sem ekki að tala eitt orð,«
sagði læknirinn.
Þess þurfið þið heldur ekki. Eg spurði bara til
að auka forvitni ykkar. Jú eg sá drenginn, sem
venjulega kom með mjólkina á morgnana. Hann
var örlítill og sýndist helblár af kulda. Hann
pjakkaði þarna í sniónum, með tvo voðastóra
koparbrúsa. — Mér lá alveg við að fara að gráta.
Þið verðið að muna að klukkan var bara 8 um
morguninn og veðrið var voðalega vont. Eg hela
eg hafi staðið þarna og hórft á hann í heilar
fimm mínútur, og svo mikla jafnaðarmenskutil-
fiuningar hefi eg aldrei fundið til, fyr né sfðar. —
Eg hugsaði með mér, að þarna stæði eg, fullvaxin
mannnskja, í hlýju fínu herbergi, nýstaðin upp úr
ágætu, mjúku rúmi, og þyrfti ekki einusinni að
stinga nefinu út í Ir.uldann, fremur en eg vildi.
Og svo kæmi þarna lítill, fátækur krakki pjakk-
andi í gegnum snjóskaflana, og dragandi tvo
þunga mjólkurbrúsa á litlu handleggjunum sínum
í slíku veðri. Og ef til vildi hafði hann orðið að
gera þetta í fleiri tfma um morguninn.«
»Uss, þetta hugsa eg líka stundum,* kom nú úr
hægindastólnum. »Eg skil ósköp vel hvernig þér leið.