Dagskrá - 28.01.1897, Blaðsíða 7

211
landar hans fóru fyrir ofurefli Englendinga. Meðan [
hann dvaldi í París samdi hann agæta ritgjörð og afar-
þýðingarmikla um loptbáta, og margt ritaði hann þar
annað, sem var ágætt og nytsanilegt eins og allt, sem
hann Ijet frá sjer fara. Um þær mundir komst hann
einnig í kynni við marga hina mestu vísindamenn og
ágætustu ritsnillinga Frakka, svo sem Voltaire, og gjörð-
ist með þeim hin kærasta vinátta.
Svo sem alkunnugt er, endaði frelsisbaratta Norður-
Ameríkumanna með friðargjörðinni í Versailles 1783;
var þar ákveðið, að þær 13 nýlendur, er í öndverðu
höfðu sagt ensku stjórninni upp hlýðni og hollustu,
skyldu frjálsar og sjálfum sjer ráðandi. Sneri Franklin
þá heim aptur við mikla frægð og ágætan orðstír fyrir
afrek sín og framkvæmdir.
Landar hans fögnuðu honum sem best þeir máttu
við heimkomu hans; hann var þá orðinn háaldraður
ntaður, en þrátt fyrir það var hann fleygur og fær og
engin apturför á honum að sjá. Gegndi hann enn mörg-
um vandaverkum á fósturjörðu sinni og átti hann ásamt
Washington mestan og bestan þátt í stjórnarskrá þeirri,
er samin var fyrir hið nýstofnaða lýðveldi. Hann dó
1790; var hann þá á 85. ári og mátti með sanni segja,
að hann hefði varið fáum tímum af liinni löngu æfi til
ónýtis. Öll ameríska þjóðin syrgði hann sem föður og
foringja og fylgdu þakkir hennar og blessun honum til
grafar.
F armaðurinn.
(Framh.).
Mjer fannst eins og allir skipsmenn gætu sjeð það á mjer að
jeg hafði misst unnustu mína. Jeg skildi reyndar ekki í því
hvernig þeir færu að sjá það, því jeg var kaldur og rólegur.
En hvernig stóð á því að skipstjórinn gaf mjer svo undarlegt
auga og hálfglotti við þegar hann gekk hjá mjerr
Jeg vann fyrir tvo meðan við vorum að koma skipinu út.
Jeg hljóp fram og aptur svo hart sem jeg komst til þess að
hlýðnast skipunum yfirmannanna, og jeg togaði í keðjur og
kaðla fastar en nokkur hinna, en jeg tók ekki undir í siglingar-
söngnum. — Einu sinni var jeg sendur upp í reiða til þess að
greiða kaðla rjett fyrir neðan körfuna. »Etruria« var stórt,
þrímastrað barkskip, og afarhátt niður á þilfar þaðan sem jeg
hjekk. Jeg horfði niður fyrir mig eitt augnablik og Ijet kaðl-
anaeiga sig, — en þásájeg skipstjórann nema staðar við sigluna
beint fyrir neðan mig, og mjer sýndist hann hlæja og velta
vöngum framan í mig. Hugsunin um »fall úr reiðanum og
fljótan dauða« hvarf frá mjer aptur áður en jeg hafði hugsað
hana til enda, og jeg flýtti mjer að ljúka þvi sem jeg átti að
vinna uppi milli himins og jarðar.
Loks komst »Etruria« út úr höfninni og sigldi fyrir mjúk-
um byr vestur Eyjahafið, á leið til Njörvasunds, en jeg horfði
opt og lengi aptur til eyjarinnar, þar sem Darja átti heima,
og mig sveið i hjartað þegar hæsti turninn i eyjarborginni
hvarf undir sjáfarbrún.
Við höfðum siglt þannig all-langan tíma. Þessi tími dags-
ins var hvildartími ininn, en jeg hjelst ekki \ ið undir þiljunum,
heldur stóð jeg aptur á, og saug að mjer sjáfarloptið. 'l'vo
farþega sá jeg ganga fyrir inn í lyptingu, aldraðan tnann og
konu, og veitti jeg þeini litla eptirtekt, því við höfðum flutt
farþega milli hafna a flestum ferðum »Etrnriu« síðan jeg kom
þar um borð.
Þegar komið var að því að varðtími minn byrjaði, gckk
jeg fram á, þangað sem skipshöfnin hafðist við, en 1 m:ðjum
stiga þeim er lá niður i hásetarúmið, rak jeg mig á skutilsvein
skipstjóra og bendir hann rnjer að koma með sjer aptur í
lyptingu.
Skipstjóri þessi var Itali að ætterni og mjög vel látinn af
skipverjum, og ekki strangur vfirmaður. Mjer datt strax í hug
að hann mundi hafa komist að því að jcg ætlaði að strjuka
um morguninn, og þó hann væri mildur og ekki afskiptasamur
\ issi jeg að hann nnindi taka hart á þessari ráðagcrð. En í
þetta sinn skeytti jeg lítið urn reiði hans eða annara, cn fór
fúslega á fund skipstjóra, þó jeg að vísu ætti von hins versta.
Hann var reiðulegur rnjög er jeg gekk fyrir hann, og
mundi jeg ekki eptir því að hafa áður sjcð hann svo bistan
á bragðið. En jeg nam staðar fyrir framan hann þegjandi,
með liúfit mína í hendi og beið eptir þungum refsidómi af
skipherranum.
En er hann hafði yglt sig og hleypt brúnum framan í
mig nokkra stund, rak hann allt í einu upp ráman og óhæv-
erskan sjómannshlátur, gekk fast að mjcr þar sem jeg stóð á
káetugólfinu og gaf mjer »selbita< ( magann. Svo vatt hann
sjer lit, upp á þiljur, en í sömu svipan fann jeg tvo mjúka
konuhandleggi vefjast ttm hálsinn á mjer. Jeg þckkti þá strax
og hófst í sjöunda himin áðttr en jeg sá hver handleggina átti.
— Þar var Darja kontin.
Jeg lýsi ekki fundi okkar. Við höfðum bæði sýnt að ást
okkar var af því tagi sem endist frá höfn til hafnar, hún með
því sem hún hafði gjört og jeg nteð því sem jeg hafði ætlað
að gjöra. Og liti á þessari fljótandi ey, sem bar okkur hratt
fyrir fullum seglum þangað sem forlögin ætluðu okkur, var
fögnuður okkar enn dýpri og sterkari heldur en áður, nteðan
við vissum ekki bæði hvernig leiðir okkar ættu að leggjast
saman.
Jeg fjekk að vita að Darja hafði komið um borð í »Etruria«
daginn eptir að við sáumst fyrst og gjört boð fyrir skipstjóra.
Hún hafði spurt hann að því blátt áfram, hvort nokkur vegur
væri til þess að hún gæti fylgst með rnjer á skipinu til þeirrar
hafnar er jeg var ráðinn að. Hún sagði skipstjóra frá því að
hún ætti ekki foreldra, lifði á vinnu sinni og væri engum háð
— og beið svo þess að hann svaraði.
Skipstjórinn sagði rnjer að hann hefði undrast einurð
hennar og fegurð — og hve kvennleg og prúð hún hefði vcrið
í framgöngu. Hann sagðist hafa hugsað sig um stutta slttnd,
og svo boðið henni að vera þjónustumey grískra hjóna. er
höfðu tekið sjer far nteð skipintt til Norður-Spánar.
Jeg þakkaði skipstjóra svo vel scm jeg hafði vit á, sagði
honttm að jeg hefði ásctt mjer að ’fara mcð heitmey mína
heim til Islands, og nefndi honum hve mikið jeg ætti óeytt
af því fje cr jeg hafði unnið mjer inn í förum frá því fyrsta.
Skipstjóri leit alvarlega til mín cr jeg skýrði honunt frá
þessu, klappaði síðan á öxlina á tujer og gekk frá mjer.
Ræddum við svo ekki nteira um þetta, cnda töluðutnst við
í þetta sinn síðast saman.
(Meira .