Dagskrá - 23.09.1897, Blaðsíða 4

2?2
Síldarhlaup
hefur verið allmikið hjer inni á Flóanum og alla leið
inn á Víkur þessa dagana. — En því miður vantar
Reykvíkinga og Nesjamenn útbúnað til þess að geta
hagnýtt sjer slík höpp til nokkurra drátta. Er það þó
sannarlega undarlegt að höfuðstaður landsins skuli ekki
vera kominn enn eins langt í þessum mikilsvarðandi
veiðiskap eins og smáverslunarbæir úti um land. Hjer
hefur og verið nóg fiski að stunda í sumar, en í stað
þess að leita atvinnu sinnar heima hjá sjer, hefur allur
fjöldi fólks þyrpst hjeðan austur á Firði og beðið stórt
tjón af.
Því fjölgar ekki síldarnetum hjer í Reykjavík og
því er ekki einn einasti nótalás til í bankabænum sjálf-
um, þar sem þó fyllist hver vogur og vík af þessum
silfurhreistraða dýrmæta fiski, ár eptir ár, svo mörgum
milljónum króna nemurf
Menn hjeldu að síldin væri ekki til hjer meðan
engin reyndi að veiða hana. — En í Hafnarfirði átti
hún að vera til, af því að þar þekktust síldarnet. —
Nú bíða menn víst eptir því að Otto Wathne komi
hingað suður, til þess að «uppgötva« síldarveiðina
hier í Flóanum, eins og hann hefur uppgötvað fiskimið
og síldartorfur við Austurland.
Það er og sagt, að Wathne bíði nú einungis eptir
því að fá gott fiskiár — og ætli sjer þá að flytja sig
hingað til Reykjavíkur. — Væri óskandl að það skeði
sem fyrst, því þesskonar menn vantar hjer svo að segja
algjörlega — og Austfirðingar hafa nú lært svo mikið
af Wathne, að þeir meiga fremur vera án hans heldur
en Reykvíkingar.
Kýmileikir.
Ef menn vilja horfa á kýmileik, þá er ekkert ann-
að, en að koma á uppboð hjerna í Reykjavík; þangað
safnast fólk af ölium fiokkum og flestir þurfa að kaupa
eitthvað. Það er nú reyndar ekkert hlægilegt við það,
þótt allur stjetta- og atvinnurígur hverfi, og allir geti
staðið þar saman eins og bræður og systur, en þegar
farið er að bjóða í muni þá, sem seljast eiga, þá byrj-
ar leikurinn; þá er það dauður maður, sem ekki getur
hlegið. Ef seldir eru stólar, sem kostað hafa 3 kr. fyr- j
ir 10 árum, þá er sjálfsagt að bjóða í þá 4 á uppboð- j
inu og helst ef einhver »heldri« maður hefur setið á j
þeim. Sængur sem kostað hafa 30 kr. nýjar, þykja
fara mcð gjafverði á uppboðinu ef þær ná ekki 40 kr.
og allt eptir þessu. Alltaf þegar eitthvert númer hefur j
vcrið slegið, þá hvíslar náunginn í eyrað á þeim er i
næstur stendur: »Þetta var ljóta verðið! sá er vitlaus! ;
andskoti er hann grænn! hann hefur ekki mikið við pen-
ingana að gjöra! það situr á honum!« Þetta heyrist
alltaf, nema ef til vill hafi sá cr númerið hlaut verið á
frakka eða dönskum búningi. Svo er farið að skoða
hlutinn hjá kaupandanum og þá kemur annað hljóð í
strokkinn, þegar talað er við hann eða svo hann heyr-
ir: »Ansvíti hefurðu fengið gott verð þarna lagsmað-
ur!« segja þá ótal raddir, »hann veit hvað hann kaupir
karlinn, hann getur selt þetta fyrir langtum meira og stór-
grættáþví«. Þegar uppboðinu er lokið og menn koma
heim til sín, þá er það alltaf viðkvæðið að þetta sje
eitthvert versta uppboð, sem þeir hafi verið á, »það
voru einungis þessi fáu númer, sem jeg bauð í«, segir
hver um sig, »sem ekki fóru með óguðlegu verði; en
það var nú líka ekkert verð á þeim; þeir sögðu mjer,
að jeg mundi geta selt þau fyrir helmingi meira! auð-
vitað hef jeg ekkert að gjöra við þau annað en að
græða á þeim. En verðið á þessu uppboði yfir höf-
uð, það var makalaust« — Allir eru harðánægðir yfir
því, hvernig þeir sjálfir hafa verslað þótt þeir hafi keypt
krónuvirði fyrir 2—3 kr. og allir halda að það hafi ver-
ið einu númerin, sem gott verð var á, er þeir sjálfir
keyptu.
Það er gott að vera ánægður, en það getur farið
of langt eins og flest annað, og hlægilegt er þetta eða
því um líkt.
SÍ£r. Júl. Jóhannesson.
Tii huggunar
öllum þeim vinum mínum, sem hryggir kunna að vera
af því að jeg hafi haldið fram fjaratæðu þar sem jeg
taldi það citt skilyrðið fyrir að kalkbrennsla gæti þrif-
j ist hjer á landi, að brenna kalkið við námurnar en flytja
j það ekki óbrennt, skal jeg með ánægju geta þess að
j hr. Baid verkfræðingur (hinn yngri) hefur látið í ljósi þá
j skoðun að adalskylyrðið fyrir þrifum kalkbrennslunnar
| væri það að brenna það við námuna, sjálfa og þar af-
j leiðandi hefur það verið eitthvert stærsta glappaskotið
í að flytja það hingað óbrennt. Þetta liggur reyndar svo
í augum uppi að hver heilvita maður og jafnvel hálf-
viti hefði átt að sjá það undir eins en menn trúa því
ef til vill betur þegar verkfróður maður hefur sagt það
og einkum pa.r sem hann er útlendingur.
Sig. Júl. Jóhannesson.
Fiskimærin,
Eptir Björnstjerne Björnson.
(Framh.).
Hún sagði ekki fleira og Petra svaraði engu. Pedro
kcm ekki aptur, Ijósið logaði, tólgin rann úr kertinu