Aftanskinið - 01.01.1906, Blaðsíða 3

I, 1 bl.
AT<TAN8KINIÐ.
3
cn var þó 'bæði feiminn og vandræðalegur
á svipinn.
HUn leit á hann stórum augum. Henni
fanst málrómur hans bera vott um, að honum
væri máske alvara, og sama þóttist hún sjá
í svipnum, en húu þóttist ekbi alveg uggiaus
og svaraði því hálf teimuislega: »Ég gegni
ekki þessu spaugi.«
»Nei, það er ekkert spaug mér er hrein
a)vara,« sagði Jón i sama róm og áður.
^Dæmalaus vitleysa er í þér maðurD
»Vitleysal Það er engin vitleysa,* sagði
Jón og gat r.ú ekki stilt sig lengur. »Ég heft
elskað þig siðan ég sá þig fyrst. Mér hefur
alctrei litist á neina stúlku nema þig. Ég vil
alt til vinna, ef ég gæti fengið þig og gjört
þig hamingjusama,* — meðan hann !ét dæl-
una ganga, var hann alt af aö mjaka sér nær
henni, þar til hann tók í hönd henni, og þegar
hún veitti enga mótstöðu, dró hann hana að
sér og vafði hana örmum. — —--------— —
»Heldurðu að þér geti þótt vænt um mig
þjartans ánægjanmín?« spurðiJón þegar hann
haf'ði náð sér aftur.
»Veit ekki,« hvíslaði hún. »Þetta kom
svo flatt upp á mig, en af þvi þú ert mynd-
arlegur maður og stanzmaður þá — —-------«
Meira heyrði Jón ekki, hitt kafnaðí í
kossum og faðmlögum.
»En sokkabaudið, það verðurðu að láta
mig hafa i trygðarpant. Því á ég að þakka
alla mína hamiugjn. Ég meina, hefði það ekki
verið, hefði ég kanske aldrei haft uppburð í
mér til að biðja þin. Ég skal geía þér ny
sokkabönd úr búðinni, þegar næst verður ferð
í kaupstað. En þette sokkaband get ég ekki
skilið við mig meðan jeg lifi., eins og ég held-
ui' ekki get lifað án þín.«
»Já, eigðu það góði minn,« sagði Gunna.
Það varð ekki meira úr vinnunni, þ /í nú
þuríti Guuna að faja heim að mjólka. Þau
kystust og föðmuðust og svo fór hún. Jón var
eftir og tór áð hugsa um hag sinn. Hanu
var ekki í minsta vafa um það að þetta var
fuUkomin trúlofun. (Eramh.)
Selnlœtl.
Sveinn var unglingur á átjanda árinu. —
Uann hafði þann slæma galla, að hann var
afar seinlátur, en annars var hann allra bezta
»grey.« — Einu sinni ætlaði hann að ferðast
eitthvað, sjóleiðis. Eimskipið var komið á
höfnina og búið að blása tvisvar sinnum til
brottferðar. Sveinn var enn ekki kominn á
skipsfjöl, og komst ekki fyr að skipshliðinni
en blásið var í þriðja og síðasfa sinn. Eftir
allmikið vafstur í bátnum ætlaði hann þó að
stíga upp í skipsstigann. En þá kom slíkt
hik á hann, að báturinn var kominn drjUgan
kipp til lands og stiginn upp á skip, áður en
hann vissi hót af, og sveif hann þar í lausu
lofti. En nú kemur það ótrúlegasta. Sveinn
var svo iengi að sökkva, að báturinn kom
honum til hjálpar áður en sjórinn næði að
svelgja hann, og var þó líðinn töluverður
tími. En skipsferðinni varð hann af.
Aldtei varð seinlætið Sveini að iiði nema
í þetta sinn, of'tast leið hann stóran baga af
því. Hann varð gamall maður og alt af
heldur seinlátur. Alla æfl var hann ógiftur,
og var sagt að það væri meðfram af því, að
hann hefði alt af verið svo seinn til, að fá
sér konu, að aðrir hefðu ætíð verið búnir að
ná henni;íá undan honum
Einak ÞAMBAKSKELFIR.
Hreppstjórinn: Já; það dugar ekki að
þrjóskast lengur. Þú verður að fara burt af
jörðinni.
Bóndinn: Hvort á ég þá heldur að fara
til tunglsins eða sólarinnar?
Danian: Æ, hvað þessipslenzka sól er
köld! _____
ísiendiugurinn: ilún"fer$fc vlst heitari i
Danmörku? ___
Daninn: Já, ég» heid það'f Þar er sólar-
hitiou svo rnikill, að hægt^er "að sjóða við
hann hráar baunir íijmiðjum'ladesember,
E. þ.