Aftanskinið - 01.01.1906, Blaðsíða 5

!.,.,!. bl.
AFTANSKINIÐ.
- i ¦ ¦
að vera, og brá henni ekki litið i briin, þegar
hún sér ínann á skyrtunni og berhöfOaðan
vera aö þreifa sig áfram í myrkrina; en þó
þótti henni fyrst kasta tólfnnum, þegar hann
ætlaði að faöma hana þar i dyrunum, alveg
formálalaust. Þa fauk í kerlu og rak hún
honum þann voða-snoppung, «0 hann skjögr
aOi aftur á bak og la víð falli; en þó mundi
hann aö líkir.dum hafa staðið, ef svo óheppi-
lega heí'öi ekki viljað til, að fullur vatnsbali
sttfö þar í ganginum, og þar sem maðurinn
gekk öfugur, þá sá hann ekki balann, heldur
rak í hann hælana og datt tvöfaldur oftn i
hanu.
>Æ, se!« jepti hann þegar hann fann til
vatnsins. »Hjálp, hjá)p!«
En Sigga var ekkí alveg af baki dottin.
»Farðu i logandi horngrytil* hrópaði hún.
»ó, ó!« stundi hann. »Hjálpaðu mér, elsku
Sígga min!«
Nu fór forvitnin aö vakna hjá Siggu.
Hún þóttist þekkja málróminn, en vissi ekki
hver maðurinn var.
»Hver ertu?« spurði hún.
»Æ! Þekkiröu ekki hann Finn þinn?«
Henui lá við að rjúka upp aö nyju og
ekamma hann fyrir lygina, en hún stilti sig
þó og sagði hægt:
»Þaö er ekki satt, að þú sért hann Finnur
minn; hann er hérna inni i herberginu.«
»Ó nei, hann er hérna. Hjalpaöu mér nú
upp úr, góða min,« umlaði hann með grát-
hljóði í kverkunum.
Hún komst nú við af meðaumkun og
kipti honum upp úr balanum. Og hvað sa
hún? Hann Finnur hennar stóð þarna aug-
liti til auglitia við hana, á skyrtunni og renn-
andi votur um miöjuna, og þó atti hún annan
Finn inni i herberginu sinu.
Hún fór nú að gæta að þeim Finni, en
þá var hann allur á brott; bann hafði læðst
út a meðan hún var aö eiga viö Finn I bal-
anum
óljós, hryllilegur grunur fór nu að vakna
hjá henni, en Finnur stóð og glápti á hana
»Ó, elsku Finnur minn!«
»ó, elsku Slgga mín!«
Langur, heitur koss small. Alt var orðiö
jafn gott aftur og snurðan var hlaupin af
þræðinum.
Bylur.
(Eftir Halltreð vandræðaskáld.)
Dagurinn var gengion til hvíldar. Sólin
var löngu horfln niður fyrir hæatu fjalla-
tindana í vestrinu. Dagurinn hafði verið
mildur — eins mildur og október-dðgum
•r unt að vera. En útlit var fyrir, að yngri
bróðir hans, setn van var 4 með morgnin-
um, mandi verða heldur ttyggari, ef ekki
hreinn og beinn rtveðurs dagur. Næstl dag-
ur kom, án þess aö mðnnum á nokkarn hátt
brygði9t trú sín. Þ»ð var ðskrandi óvaöar.
Þa^ drundi og orgaði í fjallagnypunum sem
héngu yflr bygðinni. Grái krapafðlvinn
færðist líka smam saman lengra og lengra
ofan eftir hlíðunum, loks var ekki eftir nema
örmjó ræma með ánni uní hún hvarf með
ðllu. Þaö var orðið alsnjóa, frá efstu og
fremstu hnjúkum dalsins niður til sjávar, og
kvöldið var komið og nóttin sezt að vðldnm.
Það var ekki hsgt að segja um haua,
að hún væri að neinn leyti vægari i atjðrn
sinni en dagurinn* að sönnu dró heldur úr
fannferginu, 'þegar fram 4 kvðldið leið, en
veönrhæöin óx að mun þegar fram a
nóttina leiö og trysli með. Það var ekki
akemtilegt a^ vera á ferö i þessu veðri að
nóttu til — nei, þaö var átakanlega leiðin-
legt. Vesalings Árni, bóndinn á Fobsí, var
nú á leið heim tilsin, úr kaupstaðnum. Hann
haföi farið af stað daginn áður með einn
hest í togi og ætlaði að reyna að fá sér
einhverja ðgn af kornmat. í kanpstaðnum
hafðiharn hitt einn af fornkuDningjum sinnm,
hann BðrO i Ási. Þeir höfðu fra þvi fyrsta
að þeir kyntust verið gððknnDingjar. Bárö
langaði á einhvern hítt til, að gleðja þenna
vin sinn og eftir að hann haföi hngsað am
þaö, komst hann að þeirri niöurBtöðu, aö ekk-
ert kæmi Bér betur fyrir baða, en þaö, aö