Aftanskinið - 01.01.1906, Blaðsíða 6

AFTANSKINIÐ.
I., I. bl.
kaupá sér á flöskma. Hann brá sér inn í
búðina og eftir að kaupmaöur hafði skamm-
að bann eins og hann hafði framast vit á,
iét hann þ/ á 'löskuna hjá Bárði og Bárður
þakkaði fyrir sig og f'ór. — — — — — —
Þeir vóru búnir úr flöskunni. höfðu tæmt
haDa i bróðemi. Og báðir fundu þeir til þess
að vínið hafði engin skemtandi áhrif á þá.
Þeir spurðu hvor annan eftir hðgum hins —
en það var þessi gamla raunasaga fátækt-
. rÍnníT, sif'elt basl — án nokkurs í aðra hönd.
Arna hafði gengið bnskapurinn iila siðustu
érin. Konan hans var orðin ógnar heilsu-
iiitil og hann farinn og giktveikur — giktin
sem alt af verður aö hafa hönd i bagga með
þeim sem erfiðar og. sveítist við að draga
fram lifið, tem sannarleg-a virðist þó vera
órnaklegt þess erfiðis, sem fátæklingminn
ieggur á sig, til að haida því við. Svo hafði
þeirn komið saman um, að Árni tæri heim
með Bárði, sem atti heima skamt frá kaup-
staðnum. Þeir voru báðir út nr druknir.
Báðir þögðu þeir á leiðirmi heim að Ási. —
En hvað þeir gátu hugsað ííkt um hagi sína
og framtiðina, sem lá fyrir fótum þeirra myrk
og óviss Þrekið virtist horfið. að eins iítill
vonameisti lifnaði tvjá þeim sem ?nöggvast.
Þeim fór að detta i hug, að þetta kynni að
lagast, og að þeir muridu einhvern tíma kom-
ast svo rel undir efni að þeir gætu bjargast
fyrir sig; — ec pvo komu efasemdirnar, ó
liós=r í fyrstu, ei' smá skýrðust f'yrir þeim.
Nei, þi)ð var ómögulegt — sK:uldirnar grúfðu
yfir þeim, þyngra en ait anru'ð — skuldimar.
hvernig attu þeir aO iosa sig úr þeim? Nei
til þess voru engin rað; gegn þeim stóðu þeir
ráðþrota.
Allir ví.ísu að kanpn.aouriiiii gf ekkj
útt eftir; honum skulduðu þeir maniici luest.
Hann hafði \\k& til, að reikna þeim nokkað
háa vextina af skuidinni; en veist ;;f öllu
var þó þ-ö, uð hann ' ^: ð-afsagðí að lána
þeiiíi i okkuQ fyr r,i.þeir hefðu synt viöieitni
& <ið borg;. jkuldiua. sem haun svo kallaöi.
Árni fór snemma af staö morguninn eftir.
Hann var ósköp slappnr og þreytulegur að
íjá, þar sem hann teymdi Rauð sinn á eftir
sér suður túnið í Ási, í húðarslaginn. Honum
var kalt og ónotalegt a með*n fðt hans voru
að g^nblot-vt ; en hann vandist smám saman
við það. Þtð var eins og hann findi lítið til
þess hvað veðriD var hrásUeralegt. Hann var
undirokaður af þungri byrði, byrði and3treym-
isins, fátæktarinnar og volæðisins. Hann kveið
átakanlega fyrir að koma heim, iafn nær
og þegar hann fór að heiman. Það var löng
leið sem Arni átti fyrir höndum og það i
þessu óveðri En hvað um það, heim varð
hann aö komast um kvöldið. Árni kom heiin
á einn bæ um daginn og beið þar eptir kaffl
0gf fékk tuggu handa Rauð sínum. Og svo lagði
hann at stað aftur. Þessi kaffibolli hafði haft
þau áhrif a. hann. að nú var bann mikið létt-
ari í spori og Rauð þnrrti hann nu eKki að
toga eins a eftir sér og áður, haun hafði auð-
sjaanlega lifnað við töðutugguna sem hann
hafði fengið. En nú fór að versna færið að
mun. Ofærð vegna f'ar.nþyngsla var engin;
en als staðar þar sem einhver mishaeð var, þar
rann Árni til í spori svo að oft lá honum
við falli, og vanaleg þegar hann var nærri dott-
inn þá rikti Rauður taumnum af honum.
Svona hélt Árni áf'ram allan liðlangan daginn
fre»m á dagsetur, — þá var haun orðinn svo
þreyttur að hann gat varla hreyft fæturna.
Það var nú að eins þriggja tíma leið ef'tir
heim til hans — en sá vegur var honum nú
langt am of langur. Fr03tið og hríðin var
afskapleg. Fötin voru komin í einn klaka-
kiump; innau í þeim var hann eins og liða-
mótalaus, — saint reyndi hann að halda á-
fram en það urðu að eins Qrfá spor — og
svo datt hann áfram á grúfu og ofan í snjó-
inn. Honnm kom ekki til hugar að reyna
að standa upp af'tur — honum var bað lika
ómöguiegt Honitm fanst sér líða svo vel, eins
vel og þó hann væri kcinma heim í rúmið
sitt — og svo fanst honum hann vera komia
beim og blessuð litlu öörnin komu með út-
breiddan f'aðmin til að fagna honum. — Og
kouan hans, en nvað hún var mögur og
þreytuleg, svona þreytuleg hafði honum aldrei
sýnst hún f'yr — og svo í'ór hún að spyrja
harm hvernig honum hefði ge.ngið ferðin, hann