Aftanskinið - 01.01.1906, Síða 6

6
AFTANSKINIÐ.
I., 1. bl.
kaupa sér á flösk ina. ílann brá sér inn í
búðina og- eftir að kaupmaðnr hafði skamm-
að hann eins og Lann hafði framast vit á,
Jét hann þé á 'iösknna hjá Bárði og Bárður
þakkaði fyrir sig og fór. — — — — — —
Þeir vórn búnir úr flöskunni. höfðu tæmt
hana í bróðerni. Og báðir fnndn þeir til þess
að vínið hafði engin skemtandi áhrif á þá.
Þeir spnrðu hvor annan eftir högnm hins —
en þaö var þessi gamla rannasaga fátsekt-
«rinner. sifelt basl— án nokkurs í aðra hönd.
Arna hafði gengið búskapurinti iila síðustu
érin. Konan hans var orðin ógnar heilsu-
iiitil og hann farinn og giktveikur — giktin
sem alt af verðnr að hafa hönd í bagga með
þeim sem erflðar og. sveítist við að draga
fram lifið, sem sannarlega virðist þó vera
ómaklegt þess erfiöis, sem fátæklingurinn
ieggur á sig, til að halda því við. Svo hafði
þeim komið saman um. að Arni færi heim
með Bárði, sem átti heima skamt frá kaup-
staðnum. Þeir voru báðir út úr druknir.
Báðir þögðu þeir á leiðinni heim að Asi. —
En hvaö þeir gátu hugsað likt um hagi sína
og framtíðina, sem lá fyrir fótum þeirra myrk
og óviss Þrekið virtist horfið. að eins iítill
vonameisti lifnaði hjá þeim sem snöggvast.
Þeim fór aö detta i hng, að þetta kynni að
lagast, og að þeir mundu einhvern tíma kom-
ast svo vel undir efni að þeir gætu bjargast
fyrir sig; — en evo komu efasemdimar, ó
liós r í fyrstu, en smá skýrðust fyrir þeirn.
Nei, það var ómöguiegt — skuidirnar grúfðu
yflr þeim, þyngra en aitanru ð—skuldirnar,
hvernig áttu þeir aö iosa sig úr þeim? Nei
til þess voru er.gin rað; gegn þeim stóðu þeir
ráðþrota.
Allir vissu að kaupraaðurinn g>f ckki
fitt eftir; honum skulduðu þeir manna mest.
Hann hafði !ik til, a.ð reikna þeim uokkuð
háa vextina af skuidinni; en veist af öliu
var þó þ-=ö, að hann " arð-afsagðí að lána
þeii!.' i okkuð fyr er þeir heí'ðu sýnt viöleitni
A að borg < skuldina. sem hann svo kallaði.
Árni fór scemina af staö morguninn eftir.
Hann var ósköp slappup og þreytulegur að
tjá, þar sem hann teymdi Rauð sinn á eftir
sér suður túnið í Ási, í húðarslaginu. Honum
var kalt og ónotalegt á meðan föt hans voru
að gegnblotn t ; eu hann vandist smám saman
við það. Það var eins og hann findi lítið til
þess hvað veðriö var hrásUgalegt. Haun var
undirokaður af þungri byrði, byrði andstreym-
isins, fátæktarinnar og volæðisins. Hann kveið
átakanlega fyrir að koma heim, jafn nær
og þegar haun fór að heiman. Það var löng
leið sem Árni átti fyrir höndum og það i
þessu óvsðri En hvað um það, heim varð
hann aö komast uru kvöldið. Árni kom heim
á einn bæ um daginn og beið þar eptirkaffl
og fékk tuggu handa Rauð sínum. Og svo lagði
hann af stað aftnr. Þessi kafflbolli hafði haft
þau áhrif A hann að nú var bann mikið létt-
ari í spori og Rauð þarfti hann nú eicki að
toga eins á eftir sér og áður, hann hafði auð-
sjáanlega lifnað við töðutugguna sem hann
hafði fengið. Eu nú fór að versua færið að
mun. Ófærð vegna fannþyngsla var engin;
en als staðar þar sem einhver mishæð var, þar
rann Árni til í spori svo að oft iá honum
við f'alii, og vanaleg þegar hann var nærri dott-
inn þá rikti Rauður taumnum af honum.
Svona hélt Árni áf'ram allan liðlangan daginn
fram á dagsetur, — þá var hann orðinn svo
þreyttur að hann gat varla hreyft fæturna.
Það var nú að eins þriggja tima leið eftir
heim til hans — en sá vegur var honum nú
langt um of langur. Fr03tið og hríðin var
afskapleg. Fötiu voru komin 1 einn klaka-
kiump; innau í þeim var hann eius og liða-
mótalaus, — samt reyndi hann að halda á-
fram en það urðu að eins jjrfá, spor — og
svo datt haun áfram á grúfu og ofan 1 snjó-
inn. Honum kom ekki til hugar að reyna
að staada upp aftur — honum var það lika
ómögulegt Honum f'au3t sér líða svo vel, eins
ve! og þó hanri væri kominn heim í rúmiö
sitt — og svo fanst honum hann vera komin
beim og biessuð litlu börnin komu með út-
breiddan faðmin ti) að fagna honum. — Og
konan hans, en hvað hún var mögur og
þreytuleg, svona þreytnleg haf'ói honum aldrei
sýnst hún fyr — og svo fór hún að spyrja
hann hvernig honum hefði geagið ferðin, haun