Aftanskinið - 01.01.1906, Qupperneq 4

4
AKi \NSKINI^
I., 1. b 1
Jarðarfórin.
Fyrir langa löngu, langt nm fyr en skoll-
inn kom úr egginu; áöur en syndin og spill-
ingin fór að sá illgresi í hjörtu manna; já,
áður en Jón langi átti krakkann með henni
Gunnu stuttu, var séra Án sálnahirðir í þorp-
inu, sem stóð á Bjálkavöllum.
Séra Án hafði nú erjað og amstrast i
fjörutíu ár í »vingarði drottins* þar á Bjálka-
völlam, og eins og altir aðrir, bæöi miklir
menn og litlir, htaut hann að loknm að »leys-
ast úr þessum táradal,« eins og heldnr ekki
er i frásögur færandi.
Dag þenna sem hér ræðir um, og enginn
veit bvenær var, átti að bera leyfar þessa
merkismanns til hinnar síðustu hvildar. Ait
þorpið reis á afturfæturna löngu fyrir dag og
fór að búa sig undir atv-öfnina. Svo kom
loks að þeirri t'átíðlegu stundu, þegar hringj-
arinn labbaði upp í turninn til þess að hringja
klukkunni, sem aldrei var hringt, nem» þegar
•stórmenni* voru jarðsungin. Hann signdi sig
svo á bak og brjóst, las bænirnar sínar og
hrækti í lófana, áður en hann fór að dinglum-
dangla klerkinn ofan 1 gröfina.
Kistan var nú haíln upp af mörgum styrk-
um handleggjum og sfðan borin hægt og hægt
til kirkjunnar. Hvert mannsbarn í þorpinu
»fylgdi.« Næst kistunni fóru þeir Abraham
syndlausi og Eilífur á nærbrókinni, þar næst
Sólmundur grátur og Magnús moldarhnaus,
svo komu allar frúrnar, ungfrúrnar, jómfrúrn-
ar, meyjarnar og kerlingarnar, vinnukonurnar,
ráðskonurnar og konurnar, þá búðarlokur og
bakarar og bændur, sjómenn og skósmiðir og
als konar fólk. Alt var þetta í sorgarbúning -
um og hafði sett upp nyþvegin sorgarandlit.
— Loksins komst kistan og ðll halarófan í
kirkjuna, og séra Alfur fór að halda likræð-
una. Hann glentl upp túlann, veifaði hand-
teggjunum og skrækti svo ámátlega, að kven-
fólkið átti bágt með halda vatni. Svo varö
hann klökkur og að síðustu fór hann að gráta.
Þaö var nóg. Allur söfnuðurinn fór aö tár-
ast; fyrst kom lágt snögt, svo þungar stunur,
slö&n há hljóö og aö lokum öskruöu allir eins
og naut. Tárin runnu rdður kinnarnar og
streymdu eins og lækir um kirkjugólfið; og
þangað til var fótkið að gráta, að ekki ein-
urgis kirkjan varð full, hetdur fór þorpið alt
í kaf. Og nú er svo komið, að þar sem Bjálka-
vellir voru áður, er orðið sextugt djúp.
Einar þambarskelfir.
Slæm misgrip.
(Ettir Einar þambarskelfi.)
Finnur og Sigga höfðu nú verið trúlofuð
í viku. Á þessum skamma tíma höfðu þau
lifað i alsælu ástarinnar og atdrei hlaupið
snurða á samtyndisþráðinn. — Og var ekki
von að þau væru sæl? Sigga komiu ura fer-
tugt og hann gamall og eineygur drykkju-
rútur.
En svo var það eitt kvöld, þegar Finnur
var á leiðinni til að heimsækja unnustuna, að
hann mætti gömlum félaga sínum, Grími að
nafni. Grímur tók hann þegar tali og fór
með hann inn i veitingahús. Þegar þar var
komið, var svo sem ekki að efa hvernig fara
mundi. Grímur veitti Finni óspart og loks
fór svo, að Finnur steinsofnaði. þar sem
hann sat.
Þegar Grimur var búinn að futtvissa sig
um, að Finnur svæfi sæmilega fast, færði
hann hann úr treyjunni og fór sjálfur f hana,
en fleygði sinni, sem var rifin og ónyt drusla,
út i horn. Svo tók hann af honum húfuDa
og hálsklútinn og setti það einnig á sig; og
er hann hafði lokið þessum starfa, labbaði
hann út, en skildi Finn eftir sofandi.
Hann fór nú að flnna Siggu og hitti svo
vel á, að hún var ein heima. Myrkur var l
herberginu og þekti hún hann því ekkí fyrir
annan en unnustan sinn, og tók á móti hon
um með kossum og faðmlðgum; og er ekki
að því að spyrja, að þaa undu sér vel um
all-langa stund og nutu ánægjunnar í fylsta
mæli.
En þegar ánægjan stóð sem hæst, heyra
þau eitthvert skrölt frammi i gangiuum. Sigga
snaraðist fram til að gá aö, hvaö nm væri