Aftanskinið - 01.01.1906, Side 7

Aftanskinið - 01.01.1906, Side 7
I., 1. bl. AFTAN8KINIÐ. 7 ætlaði að svara eÍDhverjn f þi átt, en þá mundi hann að hann hafði ekki lAtið Ranð inn hann var einhvers staðar upp á heiði. Hann mátti' hann til að sækja. honum hafði alla tíð þótt svo vænt um hann — en hvað veðrið var siæmt. — Arni rumskaði sem snöggvast og alt í einu mundi hann eftir sér, ogf bvar hann var staddnr* — hann fyltist rétt í svip ofboðslesri hræðsio, — hræðslu yflr þvf, að 'verða’ titi. Og: svo grúfði hann sig enti fastara ofan f snió nn, en vflr honum þutu snjó kornin og hlóðu upp með hlið. hans. ofurllti- um bóistrum, sem , stná .stækkuðu — unz þeir huldu allan líkama hans. Rauður hafði snúið sér undan veðrinu og hegndi niðar höfuðið. — Höndin köld og stirðnuð, hólt enn í tauminn — — — inn f eilifðina. Kölski og bóndinn. Það var á þeim góðu og gömlu dögum, þeg ar mennirnii kunnu dálítið fyrir sér, þegar binir framsýnustu og duglegustu þeirra. sóttu vínnu- kraftsinntii undirheircanna, — aðkölski átti erirdi upp á jörðina. Áður en hann lagði af stað, fór hann í svartar klæðisbrækur silfurhneptar og girti skottið ofan í þær, svo fór hann i vesti og teeyju úr sama efni; að lokum setti hann upp hárgerfi, tór i brúnan frakka með flauelskraga, tók sjer silfurbúinn staf í hönd og er hann hafði kvatt alla þjóna sína með kossi, lallabi hann af stab. Svo gengur hann lengi lengi, þar til hann kemur að litium kotbæ, það var um afturelding, þar bjó fátækur einyrki, sem kölski þóttist eiga hjá fyrir ýms smávik, er hann hafði látið g.jöra fyrir hann, i því skyni, að fá hann tii sín i stað inn, en bóndi batði alt af smeygt sér undan. En nú atti að skríða til skarar. Kölski barbi ab dyrum. Ett.ir stundarkorn kemur bóndi til dyra og er að nudda stýrurnar úr augunum. »Q-óban daginn,« sagði kölski. »Góðan dag- inn,« sagði bócdi. með mestn kurteisi, því hann hélt að þotta væri einhver heidri maður. »Þú þekk- ir mig vfst?« sagði kölski. »Jú jeg kaunast við málrótninn, en þú hlýtur ab vera búinn ab fá nýjan klæðskera, eða saumakonu, fyrst þú hef- ur dubbað þig svona upp. Viltu ekki gjöra svo vel og ganga í bæinn,« sagði bóndi. »Kæraþökk.« sagði kölski. Sfðan fara þeir inn og býður bóndi kðlsfea til sætis og segir ráöekonu sinni, að sækja mat banda þeim og gjörir hún það. Þegar þeir eru orðnir mettir, segir kölski: »Eftir á ab byggja nú verður þú að koma til min. Eg hefi svo á- kaflega mikið að láta gjöra, og get ekki gefið þig eftir iengur.« »Já,« sagbi bóndi, »en fyrst verðum við að fá okkur i staupinu«. »Þab væri ekki svo vitiaust.« sagbi kölski. Bóndi segir ráðskonu sinni ab koma með tvær flöskur af því sterkasta brennivíni sem hann eigi til og gjörir hún það. Síðan fara þeir að staupa sig; kölski hvoifir f sig hverju staupinu á fætur öbru, þar til bann er orðinn »svfn.fullnr« og fer þá að raupa af af- reksverkum sfnum, eins og mörgum hættir við þegar þeir eru orðnir ölhreifir; þá voni þeir bún- ir úr flöskunum. Bóndi lætur þá sækja þriðju flöskuna en hún var ekki nema hálf. Meðal ann- ars sem kölski var að stæra sig af, var það hvað hann þyidi mikið. Hann kvaðst ott hafa sett pottflösku á munn sér og lokið úr henni í einum teig. »Það hefur þá verið eitthvað bölvað skólp,« sagði bóndi. »Ég skal veðja við þig áð þú get- ur ekki lokið úr flöskunni þeirri arna i einum teig, þótt hún sje ekki nema húif, en það er nú líka »gammel-romm.« »Þá skrl ég hundur heita,« sagði kölski, »og geti ég ekki rent hana í hotn. skal ég undir eins gefa þig lausan og áldrei gjöra tilkafl til þín framar«. Hann þreif flöskunameð miklu fasi, og setti hana á munn sér og saup á þegar haun hafði fundið bragðib, misti hann flösk- una, og varð svo flökurt að gusan stóð út um nasir og muuninn. Haun ætiaði alveg að rifna at ógleði. í sama bili fór hann niður þar sem hánn stóð. — Bóndi h&föi haft vlgt vatn í flösk- unni og hrósabi nú heldur happi yfir að hata losnab með svona léttu móti úr vistinni. Grímsteinn. Huggun. Maður Guðnýjar á Skarði hafði riðið út í ófæra k og druknað. Presturinn bar í sókn- inni, seru vartalinn meðal poka-prestur, heina- sótti ekkjuna tii að hugga hana. Hann ávarp- aði hana með þeasuin oróutn: »Maðurinn þinn druknaði í henni Breiðá i gær, vertu hug- hraust, ég skal útvega pór anuan langt um betri í staðinn.« E. þ-.

x

Aftanskinið

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Aftanskinið
https://timarit.is/publication/155

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.