Aftanskinið - 01.02.1906, Page 5
.1, 2. bl.
AFTANSKINIÐ.
13
var um tekjur presta, svo sem dag-sverk, lambs-
fóður, pússunartoll, skirnartoll, líksöngseyri og
fermingartoll; ljóstoll langaði hann til að hafa
með, en þá var fjandinn sá, að hann var ekki
i kirkjunefndinni, svo hann varð að sleppa
honum.
Þessum málum fylgdi prestur fast, og efna-
bændurnir þurftu ekki lengi að eggja hann
til þess, að taka lögtaki hjá fátæklingum.
Þegar slíkt kom fyrir, bar ekki svo sjáldan
við, að hann iókk góða muni fyrir hálfvirði,
ef þeir annars voru til. En út af slikum smá-
munum bar prestur mjög litla hjarta ógleði.
Það var alt annað ineð Steina litia, son
séra Sigurgeirs. Hann ávann sér hylli allra, er
þektu hann, en það sótti hanu til móður sinnar,
enda var hún annar vinur Siggu litlu. Já,
þau voru sannir trygðavinir hennar. Þau
kendu i brjósti um þetta föður og móðurlausa
barn, sem var svo fallegt, og bar langt af
öllum öðrum börnum þar í sveit, bæði með
fríðleik og gáfur. Góður kunningsskapur var
á milli Steina og Siggu sem leiksystkina, en
blessað fólkið i sveitinni tók eftir þessu, eink-
um þó ungu stúlkurnar er hugsuðu sem svo,
að þegar Steini væri orðin stór, þá yrði hann
skrambans-ári laglegur maður. Þeim gat ekki
dottið það í hug, að hann fæti að hugsa um
sveitar-stelpuna hana Siggu, enda léti bless-
aður presturinn það ekki viðgangast. Svona
gengu sögurr.ar mann frá manni, bæ frá bæ,
og seinast var það komið um alla sveitina,
að börnin væru farin að elska hvort annað,
hann Steinn sonur séra Sigurgeirs og sveitar-
stelpan hún Sigga, — það væri þó alveg dæma-
laust! Að lokum voru sögurnar orðnar margar
og hin beztu æfratyri.
Þorgrimur kom inn um kvöldið, eins og
áður er getiö, og sagði: »Sigga, þú verður
að fara yflr að Gili í kvöld, með þetta bréf;
þú getur tekið hann slóra Brún, hann stend
ur hórna sunnan undir baðstofu veggnum.
Hana nú! komstu nú afstað! Skilurðu hvað
ég er að segja?«
»Það er hreint ómögulegt maður, að þú
látir barnið fara út í þetta veður, og svo er
Laxá alveg bráð ótær og veltur áfram kol-
mórauð og bakkafull. Viltu ekki heldur láta
það bíða til morguns; þá skal jeg fara raeð
bréfið?« Þetta sagði Jón vinnumaður.
Sigga fór að gráta.
»Það sem ég segi, það segi ég,« svaraði
Þorgrimur, »og annað hvort er, að vera hús-
bóndi, eða húsbóndi ekki. Og farðu strax
stelpa! Þú þarft ekki að vera með neitt
bannsett vol framan f mér.«
Þetta sagði Þorgrímur með svo mikilli
áherzlu, að öllum sem inni voru skaut skelk
i bringu, en Sigga litla hljóp út í óveðrið.
í fyrstu saup hún andköf, en þau liðu smátt
og smátt frá. eftir þvi sem hún blotnaði; sfðan
nær hún hestinum, leggur við hann beizli og
sezt á bak, en þá var svo kalt og blautt bakið
á Brún gamla að hún átti bágt með að sitja
kyr.
Alt af var Sigga litla að biðja Guð fyrir
sér, á leiðinni ofan að ánni, og eins bað hún
hann að hjálpa sér yfir ána. En þó var myrkr-
ið verst af öllu; þvi gat það ekki skeð, að
einhver Skottan eða einhver Lallinn kæmi og
f'æri með hana langt í burtu, máske ofan f
jörðina ? eða Þorgeirsboli, ekki var hann bezt
ur, þegar hann dró húðina á eftir sér, því
stóra Brún gat hann tekið með Siggu litlu
á bakinu, og slengt öllu niður á húðina, og
hlaupið svo af stað. Um þetta var Sigga litla
að bugsa á leiðinni ofan að ánni, en reyndi
þó með öllu mögulegu móti að hrinda Blikum
hugsunum úr huga sínum, en þær komu jafn
óðum aftur og svo bætti ekki úr, þegar niður
að ánni kom. Þá tók stóri Brúnn til þess að
frysa og standa grafkyr, hverníg sem Sigga
litla barði með fótunum, en eftir þvl sem hún
dinglaði litlu blautu fótanum sinum meira
þvi leugra gekk Brúnn aftur á bak. Nú hlaut
hann aö sjá eitthvað óhreint; einhvern sem
hafði druknað í Laxá og vildi teyma Siggu
út i. En það var ekki neitt þess háttar sem
hesturinn hræddist, heldur var það sá ömur-
legi drunganiður árfnnar, þegar hún veltist,
áfram; hún. sem hafði svo margan manninn
hyst, og var nú að kveða æflraunir þeirra er
lagst höfðu til hvíldar í henni; svo spytti hún