Aftanskinið - 01.02.1906, Blaðsíða 7

.1, 2. bl.
AFTANSKINIÐ.
15
íæri til að svara henni. Jón stóð eftir sem
þrumulosriun og alveg ráðviitur; þetta hafði
honum sízt til hugar komið.
HaDn hafði ekki hug á að ,elta hana inn
i eldhúsið, til að spytja hana hvernig á.þessu
stæði
Hann stóð grafkyr í sömu sþorum og var
að brjóta heilatin um, hvernig hann ' ætti að
snúa sér i þessn. Honum fanst eins og hiiainn
og jörð hofði hrunið. Hann fánn,1 að hann
gat ekki oorið þetta. Svo datt hdnun/ait i
eina í hug, að segja skiííð við þénna heim.
Með því gat hann bezt sýnt Gunnu, hve heitt
hann hafði elskað hana. Þá þóttist tann viss
um að hana mundi iðra þessa — hún mundi
syrgja haan og gráta. Já,< og hver gat vitað
nema hún mundi helzt kjósa að fylgja honum
eftir til ókunna landsins.
Og sakkabandið, trygðarpanturinn henrar.
það skyldi verða snaran, sem hann hengdi
sig i. Þá gat Gunra cotað hitt sokkabandið
ef hún mat ást hans og trygð að verðleikúm.
Jón var ekki lengi að brjóta heJlann um
þetta. Sokkabandið hafði haun við hendina.
Það var vafið inn í rauða Kíua-augiysingu
í brjóstvasa hans. En þá var að flnna ein-
hvern suaga til að hengja sig á. Efst upp í
mæni i bæjardyrunum var digur skipsnagli,
sem hafður var til að hengja á söðulinn hennar
Gunnu að vetrinum. Nú var hann auður, og
hann var meir en nógu sterkur tii að halda
Jóni. Hann tók sokkabandið upp úr vasa
sínum, vafði utan af því bréfið, hnýtti saman
endana og bjó til lykkju. Meðan þessu fór
frara snaraðist Gunna fram úr eldhúsinu
og upp á loft, með kafflketilinn. Hún varaðist
að lita við Jóni. Nú var um að gjöra, að
nota tækifærið, meðan hún var uppi, og svo
var hún sjalfsagt sú fyrsta, sem kom að hon-
um dinglandi í snörunni. Hann klifraði upp
á bitann, brá sokkabandinu í kappmellu um
hálsinn á sér og hinni lykkjunni um nagiann.
Meðan hann var að hagræða þessu sat hann
á bitanura. En þegar hann var búinn að
koma því öllu vel í lag, hertí hann lykkjuna
fast að hálsinum og rendi sér niður af bitanum.
Lykkjan hertist að hálsinum og honum flaug
í hug að iðraat eftir alt samao. Hann brauzt
um af sársaukanum og fanst sem hann vseri
alveg að hengjast. Hann heyrði brest, og
hóttist -þjóta af stað eitthvað ut í geiminn, svo
vissi hann ekki meira af sér. — — —
Þegar hann raknaði við attur'var hanh
kominn i skaut Abrahams eða sama sem.
Hatii! lá í faðmi fóstru sinnaf sálua;u, séin
hafði verið guðhrædd og góð konaogvarná
dáin , fyrir átta árum. Þau yoru stödd í grænu
rjóðri í blómskrýddum skógi. Alt í kring um
þau ömaði yndislegur fugla söngur og þægi-
legan iim lagði að vitum hans; • Hann fór að
spyrja gömlu konuna hvernig á þvi stæði^'að
hann væri hér kominn, og það þrátt fyrir það,
þótt hann hefði séð fyrir Bér sjálfur. Bo hún
sagði honum, að það væri fyrir þá sök, að
hann hefði fornað lífi sínu á altari ástariunar,
þesc sem mest væri og sterkast i syndugum
heimi. — kærleikans. Jón botnaði ekkert í
því að hann skildi ekki muna ef'tir þvi að
hann hefði fundið Pétur eða lagt verk sín á
metaskáJarnar. En honum lá nú annað þyngra
á hjarta en himnaríkisvistin og það var —
Gunna. Hann fór að spyrja fóstru sína eftir
henni. Hvort hún vissi nokkuð hvernig henni
mundi hafa orðið við, þegar hún fann hann
dinglandi i sokkabandinu. Jú, það vissi gamla
konau ofur vel. Það hafði farið eins og hann
gjörði ráð fyrir. Hún hafði orðið alveg frá-
vita af örvænticgu og hengt sig í hinusokka-
bandinu. Jón spurði hvort hanu fengi ekki
að hitta hana braðuni. Nei því mátti hann
ekki búast við. Slíkum trygðrofum var annar
staður ætiaður. — Jón þóttist skilja hvar það
værí.
Honum þótti lítið koma til himnarikis-
vistarinuar fyrst Gunna fékk ekki að vera
þar hjá honum. Hanc spurði fóstru sína hvort
ekki væru nein ráð til þess, að hún fengi að
koma þangað til sín. En hún þvertók fyrir
það. Eéttlætið varð að ske. Jón spurði hana
hvort hann gæti ekki fengið að fara þangað
til að finna hana, eða aö minsta kosti að
senda henni linu. (Framh.)