Lögberg-Heimskringla - 12.12.1963, Blaðsíða 5

LÖGBERG-HEIMSKRINGLA, FIMMTUDAGINN 12. DESEMBER 1963
5
Séra Haraldur Sigmar, D.D
Framhald frá bls. 4.
Manitoba fylkis með Bachelor
of Arts menntastiginu, árið
1908. Því næst hóf hann nám
við lúterska prestaskólann í
Chicago, og útskrifaðist það-
an um vorið 1911. Er sagt að
hann hafi verið farsæll náms-
maður, og að hann hafi leyst
öll próf af hendi með góðum
vitnisburði fyrir ástundun og
afrek í námi, einkum latínu
og grísku.
Þann 18. júní 1911 var hann
prestvígður á þingi hins
Evangeliska lúterska kirkju-
félags íslendinga í Vestur-
heimi, og framkvæmdi séra
Björn B. Jónsson, þáverandi
forseti vígzluna. Var kirkju-
þingið það ár haldið í Argyle
byggð, og fór athöfnin fram í
kirkju Frelsis safnaðar, en þar
hafði Haraldur verið skírður
og fermdur. Er sagt að Sigmar
faðir hans hafi aldrei verið
kátari en þann dag er sonur
hans var vígður, því að hann
hafði lengi þráð að sjá son
sinn ná þessu takmarki.
Hins vegar gekk hinn ungi
maður inn í preststöðuna með
þeirri hógværð og auðmýkt
sem einkenndi hann ávalt
síðan. Segir hann í sjálfsævi-
sögunni sem lesin var við
vígzluna meðal annars: „Með
þá trú í hjarta að guð hafi
kallað mig geng ég öruggur
að starfinu, þótt ég hins veg-
ar finni sárt til ófullkomleika
sjálfs mín.“ Litlu síðar bætir
hann við: . . . „ég þakka
drottni innilega fyrir hand-
leiðsluna og varðveizluna á
liðinni tíð, . . . og fyrir hið
mikla, takmarkalausa með-
læti, og fel honum um leið
mig og starf mitt á komandi
tímum.“ Tók hann þá þegar
við embætti sem prestur sex
safnaða í íslenzku nýlendunni
í Wynyard, Saskaschewan, og
nágrenni, og þjónaði því
prestakaili í fimmtán ár.
Hann reyndist strax mjög
vinsæll sem prestur. öll
prestverk fóru honum einkar
vel úr hendi. Hann var virðu-
legur maður utan kirkju sem
innan, vænn að vallarsýn,
fríður sýnum, og góður söng-
maður. Er hann flutti prédik-
anir sínar, má ætla að hann
hafi haft í huga orð Páls
postula til safnaðarins í
Korintuborg: „Er ég kom til
yðar, bræður, og boðaði yður
leyndardóma guðs, kom ég
ekki með frábærri mælsku-
snild eða speki; því að iég á-
setti mér að vita ekkert á
meðal yðar, nema Jesúm Krist
og hann krossfestan." (I.
2:1-2). Ræður hans voru laus-
ar við allt orðskrúð og yfir-
læti, voru alþýðulegar að efni,
vandlega samdar, og fluttar
af augljósri sannfæringu með
þeirri rósemi og festu sem
einkenndu hann í öllu dag-
fari.
Hann hætti ekki að vera
prestur þegar komið var úr
kirkju, skildi „prestinn“
aldrei eftir heima á ferðum
sínum innan eða utan sveitar.
1 návist hans höfðu menn ó-
sjálfrátt þá meðvitund að
þeir stæðu í návist manns sem
hafði helgað guði líf sitt. Hann
prédikaði hvar sem hann var
staddur, eins fyrir því þótt
hann segði ekki neitt. Við
barnafræðslu var hann ljúfur
og örvandi; við sjúkravitjanir
lipur og nærgætinn; við út-
farir framliðinna samúðarrík-
ur og hjartahlýr; á skemmti-
samkomum var hann sprikl-
andi af fjöri, og hrókur alls
fagnaðar. Líklega hefir hann
komist nær því takmarki að
vera sannur sálusorgari en
flestir aðrir samtíðamenn
hans í prestastétt meðal Is-
lendinga vestanhafs.
Séra Haraldi voru falin
ýmis trúnaðarstörf í þeim
sveitum er hann þjónaði.
Hann var varaforseti kirkju-
félagsins um langt skeið, og
forseti þess um nokkurra ára
bil. Hefði hann getað haldið
þeirri stöðu eins lengi og lög
leyfðu, en hann lét af embætti
að læknisráði. Forsetastarfið
fórst honum sem annað vel úr
hendi, og ox hann við það að
virðingu og vinsældum. Enda
þótt hann gengi aldrei á ís-
lenzkan skóla, fór hann á-
gætlega með móðurmál sitt í
ræðu og riti. Má sjá þess
glöggan vott í ýmsum ritgerð-
um sem eftir hann lggja í
blöðum vestanhafs, einkum
Sameiningunni og Lögbergi.
Er þeir Norður Dakota
prestarnir, séra Kristinn K.
Ólafsson, á Mountain, og séra
Páll Sigurðsson á Garðar
hurfu frá prestaköllum sínum
næstum samtímis árið 1925
f a n n s t forráðamönnum
kirkjumála sjálfsagt að reyna
að sameina byggðina í eitt
prestakall. Allmikill klofn-
ingur hafði orðið þarna, og
gömul sár voru ekki enn að
fullu gróin. Fannst mönnum
að sá prestur mundi vand-
fundinn, sem byggðirnar gætu
sameinast um. í þessum
vanda var leitað til séra Har-
aldar og hann kallaður. Hann
kom, og hann brást ekki. Með
prúðmennsku sinni og hóg-
værð tókst honum að sameina
sundurdreifða krafta, og
breiða yfir þessa byggð
bræðralag, vinskap og tryggð
við hið göfuga og góða.
Þjónaði hann sjö söfnuðum á
þessu svæði í hart nær tuttugu
ár, (1926—1945).
Kvonfang séra Haraldar
reyndist honum eitt mesta
gæfuspor ævinnar. Kom þar
fram, eins og oft annars, hand-
leiðslan guðdómlega og með-
læti forsjónarinnar, sem hann
þakkaði guði fyrir á vígslu-
degi sínum. Árið 1914 giftist
hann Ann Margarethe Thor-
laksson dóttur hins alkunna
öðlings, séra Steingríms Thor-
laksson í Selkirk, og konu
hans, Eriku Rynning, sem var
stórættuð kona frá Noregi, og
hinn mesti skörungur. Varð
heimili þeirra Sigmars hjóna
pajög til fyrirmyndar, enda
sór húsfreyjan sig í ættina um
hæfileika, höfðingsskap og
rausn. Voru þau hjón mjög
samhent í starfi. Svo sém
kunnugt er, urðu tveir sona
þeirra prestar, Harald í Van-
couver, Washingtonjog Eric í
Camas, sama ríki. Eru þeir
báðir viðurkenndir hæfileika-
menn, og vel metnir í sinni
stétt. Þriðji sonurinn hefir at-
vinnu í Kelso, og hefir hann
vinitatis, honoris causa).
Árið 1950 var hann til-
neyddur að taka sér hvíld frá
störfum vegna vanheilsu.
Hresstist hann svo á nokkrum
mánuðum, að hann sá sér
fært að taka köllun Blaine
safnaðar í Washington. Þjón-
aði hann þar unz hann lét af
störfum fyrir fullt og allt,
árið 1957, og fluttist til Kelso,
nokkru sunnar í ríkinu. Naut
hann sæmilegrar heilsu enn
um skeið, en þar kom að
kraftarnir dvínuðu óðum.
um. Hinn mikilhæfi kirkju-
höfðingi Franklin Clark Fry,
forseti lútersku. kirkjunnar í
Ameríku, skrifaði bræðrunum
eiginhandar bréf, sem líklega
eru einstök í sinni röð vegna
vitnisburðarins sem þ a u
geyma um hinn látna. Eru
oau því prentuð hérmeð.
Bæði eru þau dagsett í New
York, 6. nóv. ’63.
“Dear Harald: The Church
on earth is poorer when a
transparently Christian soul
like your father’s leaves it and
I bow my head with you and
with all who lóved him at his
passing. I am sure that you
will find, as I did years ago
on a similar occasion, that
God’s two realms, the one
beyond and the one here, are
brought ever so much closer
together with him as a link.
All your life he has been
setting you an example. There
is still sunlight on his head,
this time a glory, as he walks
ahead. I sorrow and rejoice
with all the Sigmars . . .”
“Dear Eric: Your father
was as fine and appealing
Christian personality as I have
ever known—gentle, mild,
with a sterling and unswerving
loyalty to his Lord. May his
works follow him! I thank
God that his sons are doing
so too. It will be an easy
transition for your father into
the courts of the Master’s
house, something that cannot
be said of all of us. That is a
measure of the essential
Christianity of his life and
his inmost spirit. Do place
an arm around your beloved
mother for us all.”
Hefði dr. Haraldur mátt
mæla við sína eigin jarðarför,
er mjög líklegt að hann hefði
endurtekið orðin sem hann
mælti á vígsludegi sínum fyrir
meira en hálfri öld. Þau voru
jafn sönn nú og þá. Hvar sem
litið er á lífsferil hans, má
sjá vott um handleiðsluna,
varðveizluna, og hið lak-
markalausa meðlæti sem hann
naut hjá guði og mönnum.
„Góður maður á guðs vegum.“
Þannig verður honum bezt
lýst, og þannig mun hans
minnst á meðan þeir eru ofar
moldu sem þekktu hann.
V. J. E.
Why not visii ICELAND
now?
ALL-WAYS Travel Bureau
Lid., 315 Hargrave Street,
Winnipeg 2, Man., WHitehall
2-2535, is the recognized Agent
of all steamship- and airlines,
including Icelandic Airlines,
and has assisted more Iceland-
ers in Manitoba with their
travel arrangements than any
other travel agent.
Mr. P. E. Salomonsen and Mr.
A. A. Anderson, both Scandi-
navians, will render you every
assistance in connection with
your travel, in an endeavour
to have your trip as comfort-
able and pleasant, yet in-
expensive, as possible.
Consult
ALL-WAYS Travel
Bureau Lld.
315 Hargrave Street,
Winnipeg 2, Man.
WHitehall 2-2535
Séra Haraldur Sigmar, D. D.
jafnan verið með foreldrum
sínum. Einkadóttirin, Mar-
grét, er gift mætum manni
sem heitir Elvin Kristjánsson,
og eiga þau heima í Hayward,
California. Auk ekkjunnar og
ofangreindra barna, lætur
séra Haraldur eftir sig þrettán
barnabörn, og tvo bræður í
Manitoba, Albert og Fred.
Árið 1945 sagði séra Har-
aldur lausu prestakalli sínu í
Norður Dakota. Um svipað
leyti tók hann köllun frá ís-
lenzka söfnuðinum í Vancou-
ver, B.C., og þjónaði honum
næstu fimm árin. En áður en
hann hóf starf þar vestra,
tóku þau hjónin sér skemmti-
ferð á hendur til Noregs og
íslands. Á íslandi heimsótti
hann átthaga föður síns í
Þingeyjarsýslunni, og fór víð-
ar um landið. í þeirri ferð
kom hann fram við biskups-
vígslu herra Ásmundar Guð-
mundssonar, dr. theol. sem
fulltrúi kirkjufélagsins síns,
en þeir höfðu báðir verið sam-
tímis prestar í Wynyard,
Saskatchewan, og hafði tekist
með þeim góð vinátta sem
hélzt æ síðan. I þeirri ferð
var hann sæmdur Riddara-
krossi íslenzku fálkaorðunnar.
Kirkjufélagið gerði hann síðar
(1957) að heiðursforseta sín-
um, og ári síðar heiðraði fyrr-
verandi prestakall hans í
Dakota hann með lífstíðakjöri
sem pasior emeriius. Árið
1944 sæmdi United College í
Winnipeg hann doctors nafn-
bót í guðfræði (Doctor Di-
Loks varð hann að mestu
rúmfastur, og tvo síðustu
mánuðina var hann á spítala
og oft þungt haldinn. En þrátt
fyrir það týndi hann aldrei
gleði sinni, eða bjartsýni. Oft
beiddist hann lausnar, og tal-
aði um vistaskiftin með fögn-
uði. „Mín önd er þreytt, ég
þrái eitt, að finna góðan guð.
Og lausnin kom, nýja lífið
rann upp fyrir honum 28
október 1963. Hafði hann þá
náð sjötíu og átta ára aldri, og
verið þjónandi prestur
fjörtíu og sjö ár.
Útför hans var gerð með til
hlýðilegri viðhöfn, bæði
heimabæ hans, Kelso, og
einnig í Seattle þar sem hann
var jarðsettur. Fyrri athöfnin
fór fram í sóknarkirkjunni
Kelso, 31. október, en sú síð
ari í útfararstofu í Seattle
Allra Heilagra messu, 1. nóv
Sóknarpresturinn í Kelso
stýrði fyrri athöfninni, en for
seti Pacific Northwest synod
unnar, Dr. A. G. Fjellman
þeirri síðari. Líkmenn voru
valdir úr hópi vina hans
heimasöfnuði, og á meða
fyrrverandi sóknarbarna hans
í Saskatchewan, Norður Da
kota, Vancouver og Blaine
Synir hans, Harald og Eric
mæltu síðustu orðin yfir gröf
hans á íslenzku. Lásu þeir
hvor um sig nokkur vers úr
sálminum Allt eins og
blómstrið eina, og fóru með
greftrunarorðin og postullega
blessan. Fjölskyldunni bárust
samúðarskeyti úr ýmsum ótt