Lögberg-Heimskringla - 03.09.1970, Blaðsíða 1

»
THJODMINjASAfNID.
REYKJAVIK, *
I CELAND.
Hö gberg - Jletmökringla
Stoínað 14. jan. 1888
Slofnað 9. sept. 1886
84. ÁRGANGUR
WINNIPEG, FIMMTUDAGINN 3. SEPTEMBER 1970
NÚMER 31
Two Doctors Honoured
THE CANADIAN MEDICAL ASSOCIATION HONOURED
TWO DOCTORS OF ICELANDIC DESCENT AT THE
ANNUAL CONVENTION HELD IN WINNIPEG JUNE 1970
BY MAKING THEM SENIOR MEMBERS. THEIR RECORD
OF OUTSTANDING SERVICE IS SUMMARIZED IN THE
FOLLOWING CITATIONS.
Dr. Edward Arni Johnson
is Director of Forensic Ser-
vices for the Manitoba De-
partment of Health and Social
Services. He is also one half of
as remarkable a coincidence
as the province is likely to
encounter in its Centennial
Year celebrations. Two physi-
cians in the C.M.A. Manitoba
Division have been honoured
as Senior Members for 1970
and Dr. Johnson, former su-
perintendent of the Selkirk
Mental Hospital, is one of
them. The other is also Dr.
Johnson, whose present office
address is the Selkirk Mental
Hospital. Fortunately, the lat-
ter answers to the name of
Olie.
It is also worthy of note and
of the Centennial celebration
that both Johnsons were bom
in Manitoba and, in full and
active lives, have never felt
any need to spend too much
time anywhere else. Their
mutual interest in mental
health, according to Manito-
bans, is the logical explana-
tion.
Edward Arni Johnson first
saw the light in East Kildonan
(which seemed farther from
the centre of Winnipeg in
those days) on January 2,
1902. St. John’s High School
provided his secondary edu-
cation (1916-1919) and in-
troduction to the University
of Manitoba, where he won his
B.Sc. In 1928 the University’s
Medical College added an
M.D. and Dr. Johnson moved
out to take on a world which,
Framhald á bls. 2.
For some reason. most of
the colleagues of Dr. Eyjolfur
A. Johnson of Selkirk have
referred to him as “Olie” once
they got around to a first
name basis. As a result Olie
Johnson hás long been a
household word in Manitoba
medical circles — and beyond.
His nature, his attachment to
his n'átive province and his
professional p r e s t i g e have
combined to make it so.
When he was born in Sel-
kirk on June 14, 1901, the trip
down the Red River from
Winnipeg was pretty much of
a thrust into the last frontier.
That the character of the
community has retained much
of its pioneering spirit in the
twentieth century transform-
ation of the West has been in
no small measure due to men
like the 1950-1951 President
of the Manitoba Medical As-
sociation. F r o m his office
window in the Selkirk Hos-
pital for Mental Diseases, Dr.
Johnson looks out on a scene
which he still finds good and
which he is still helping to
shape.
T h e r e was never much
question about what he want-
ed to do with his life. After
graduation from Selkirk High
School he took his senior
matriculation at the Univer-
sity of Manitoba, then went
on to his M.D. from the same
institution in 1926. A year at
the Winnipeg Children’s Hos-
pital initiated post-graduate
activity which, eight years
later, would bring him his
Framhald á bls. 2.
Robert Jack
Bréf fró Séra
Tjörn, Vatnsnesi,
V.-Hún., Iceland.
22. ágúst, 1970.
Saknaðarstef vestan um haf
í minningu um dr. Bjarna Benedikisson forsæiisráðherra,
frú Sigríði Björnsdótiur, konu hans,
og Benediki dóiiurson þeirra.
Nú fer sumarið hér á Fróni
að líða undir lok. Og til þess
að sýna ykkur hvernig mönn-
um h e f i r fundist sumarið
vera, óskaði einn maður mér
í gær gleðilegt sumars með
þökk fyrir veturinn. Þess skal
getið að í gær var virkilega
sumardagur, og í dag alveg
eins. Það mætti segja með
sanni að þessir dagar hafi
verið beztu dagar þessa sum-
ars. Ennfremur var tími kom-
inn til þess. Lífið heldur
áfram hér í sveit í ró og
næði. Heyskapur á nesinu lé-
legur og nú er skurðgröfuvél
að vinna á túninu í tilraun
til að þurrka landið sem er
allt of blautt. Þegar tún eru
svona blaut eins og þetta hjá
okkur, frýs það auðveldlega i
frosti. Þess vegna á s. 1. ísa
árunum hefur sáðgrasið dáið
út og túnið orðið hér um bil
ónýtt.
Landbúnaður hér á landi er
e r f i 11 viðíangseini vegna
kuldans í jarðveginum allt
árið um kring. Þá hafa bænd-
ur notað ef til vill of mikinn
tilbúinn áburð og þar með
tæmt jarðveginn af efni nátt-
úrarinnar. Vegna þess að jarð-
vegurinn er svo misjafn á ís-
landi er erfitt að vita rétta
hlutfall tilbúins áburðs til
nota. Ég veit að hér á Tjörn
er landið mjög leirkennt og
þess vegna ekki mjög heppi-
legt til grasræktunar nema
með góðri tilsögn sem er varla
fyrir hendi.
Um daginn var ég að ræða
við bónda um ástandið hér í
landbúnaði, sérlega á Vatns-
nesi. „Sannleikurinn er sá,
ságði hann mér „að ef við
hefðum lifað hér fyrir fimm-
tíu árum eða svo, hefði hvert
býli á Vatnsnesi lagst í eyði
fyrir nokkrum árum. En nú
með ríkisstyrkjum og annari
hjálp er hægt að draga fram
lífið.“ „En hvert hefðum við
farið“ spurði ég „ef við hefð-
um þurft að fara.“ „Ekki til
Canada“ svaraði hann fljót-
lega. Ó. nei, en til þíns ætt-
lands. Þar á Skotlandi er
sennilega bezt að búa fyrir
íslending“. Svo mælti íslenzk-
ur sveitabóndi. En auðvitað í
dag er kominn annar skilning-
ur á löndum en var um alda-
mót.
Já, allt hefur breyst á Is-
landi síðan. Það kom glöggt
fram um daginn þegar ég tók
á móti gömlum vini mínum
Framhald á bls. 3.
Harmslegin rís mér úr hafi
hjartkær feðranna jörð,
sveipuð svartnættis slæðum,
sorg um dali og fjörð.
Grætur hún dóttur góða,
grætur hún mikinn son,
grætur hún glókoll ungan,
gleði sinna og von.
Vestan af Vínlands slóðum
varma rétti ég hönd
samúðar minnar og margra,
móðir, þinni að strönd.
Sorgin er þung, en sumar
sigrar myrkustu él.
Harminn morgunbjart mildar
minninga fagrahvel.
RICHARD BECK.
FjölsóH Gullbrúðkaup
Það var mannmargt í fundarsal Fyrstu lútersku kirkju,
sunnudaginn 9. ágúst. Þá var hjónaband þeirra Hjálms og
Hólmfríðar Daníelson að fylla fimmtugasta aldursárið, því
þau voru gefin saman 10. ágúst, 1920, að Árborg, Manitoba.
Þóttu hálfrar aldar tímamót vel valin til að áma þeim heilla
og um leið viðurkenna sameiginleg átök þeirra í menningar-
málum íslendinga og annara hér í álfu.
í sama sess og þau skipuðu sem svaramenn brúðhjón-
anna forðum sátu tvö systkini frú Hólmfríðar, þau Kjartan
Johnson og Miss Sella Johnson. Gestaskráin mun hafa talið
um 150 nöfn og skeyti bárust víðsvegar að. Frá íslandi
sendu kveðjur Sigurður Sigurgeirsson, forseti Þjóðræknisfé-
lags íslendinga í Reykjavík, og frú Pálína kona hans, Garðar
Þórhallsson og fjölskylda hans, og Kristín Sölvadóttir, öll í
Reykjavík. í hlýrri kveðju frá Utah, minntust þau Mr. og
Mrs. J. Y. Bearnson góðra kynna við’ Hólmfríði og Hjálm,
því árið 1955 hafði Hólmfríður tekið sér ferð á hendur til
Utah og sett á svið leikrit er hún samdi sjálf til minnis um
hundrað ára landnáms Islendinga þar á vesturströnd
Bandaríkjanna.
Framhald á bls. 2.