Alþýðublaðið - 04.11.1960, Blaðsíða 15

lokið ætlunarverki sínu á
Castaniu?
„Vitanlega lofa ég að tala
ekki um þetta frú Grise. EÉg
skal hvorki segia neitt um það
né það sem þér hafið sagt mér
um hana. En haldið þér ekki
að vissara sé að biðja John
eða garðyrkjumanninn um að
sofa' hér í nótt?“
Felicia hló hátt. „Vertu ekki
svona heimsk, Jenny! Trúirðu
mér ekki? Heldurðu að ég sé
ekki að segja þér satt um það
að ég viti hver þetta er? Sagði
ég þér ekki að þetta kæmi ekki
fyrir framar? Hefði ég ekki
verið svona heimsk, hefði
þetta aldrei skeð!“
Felicia strauk blíðlega um
hendi Jennyjar. „Farðu upp
og leggðu þig, Jenny. Trúðu
mér, þetta er í lagi“.
Og Jenny trúði henni. Já,
hún var sannfærð um að hún
væri örugg. Hafði Felicia ekki
sagt svo?
14.
Grannur maður í brúnum
tveedfrakka og mjög smá-
fættur. ....
fela allt mögulegt. Einu sinni
faldi hún föt herra Philips,
þegar hann var að kenna Ad-
am að synda. Það var mjög
skemmtilegt fyrst, en svo
varð það óþolandi. Gamla frú
Grise varði Mary . . en mig
var farið að gruna að hún
væri einkennileg í kollinum
og það var hún líka, því að
hún sleppti sér alveg, þegar
Enid Ambrose kom, hún var
afbrýðisöm hennar vegna. —
Ungfrú Pelicia hafði ætlað
sér að segja henni upp, þeg-
ar . . þegar það skeði og það
hafði góð áhrif á Mary og
hún virtist með fullu viti í
réttarsalnum .. en svo fór
þetta að koma smátt og smátt
og nú reiðist hún, ef einhver
kallar hana annað en Enid
Ambrose. Já, já,“ hún and-
varpaði. „Þetta fór með okk-
ur öll. Eg hafði verið heyrn-
arsljó fyrir, en nú keyrði um
þverbak. Og veslings ungfrú
Felicia sem alltaf var svo glöð
og kát!“
Það var ekki oft sem Anna
talaði svona mikið og Jenny
varð að grípa tækifærið.
lengur og verr vegna þess að
„Vegna hvers?“
„Það er svo margt,“ taut-
aði hún. „Svo rnargt sem ég
get ekki sagt þér. En því vilt
þú ekki vinna áfram við bæk-
urnar • • mér fannst það svo
skemmtilegt.“
„Það hlýtur þér að finnast
fyrst þú nennir að skoða all-
ar þessar barnabækur. Fann
stu nokkuð?11
„Nei.“
„Það var heldur ekki lík-
legt, að pabbi hafi sett neitt
í þessar bækur stelpuflónið
mitt! En við getum lokið við
þetta, ef þú vilt, ég vil aðeins
breyta vinnuaðferðinni.“
Hann hafði elt hana um
herbergið og horft stríðnis-
lega á hana.
„Eg vil að við vinnum við
sama vegg. 'Við sama skáp, á
sömu hillu og ef unnt er við
sömu bók. Viltu það ekki? —
Jæja, þá höldum við áfram
eins og frá var horíið.“
„Segðu mér hvert þú
fórst,“ sagði hún til að skipta
um umræðuefni.
verður settur á geðveikra-
hæli!“
„Geðveikrahæli!“ Rödd
hang var líkust hvísli.
„Kannske á taugahæli.“
Hann gekk eirðarlaus fram
og aftur um gólfið og talaði
hratt og slitrótt.“ Loka mig
inni. Svo ég er hættulegur
Roger Dean! Nú er ég það, nú
skal þér standa ógn af mér,
vesæli, saurugi Roger Dean!
Ef ég get ekki rifið huluna
af sál þinni, þá er ég ekki
sonur föður míns. Geðveikur!
Já, ég er geðveikur! Svo
mamma heldur að ég sé geð-
veikur, svo hún vill láta loka
mig inni .....“ svo féll hann
saman. Hann settist við skrif-
borðið og lagðist fram á borð-
ið, svo leit hann upp og augu
hans voru þrungin kvöl. —
„Farðu!“ æpti hann. „Farðu,
í guðanna bænum!“ Tárin
runnu niður kinnar hans.
Jenny gekk hljóðlega til
dyra, en það var eitthvað ó-
mótstæðilegt afl, sem dró
hana til hans og áður en hún
vissi af stóð hún við hlið hans
Jenny fann fótafar manns-
ins við blómabeðið undir
glugganum. Henni virtist
sem ókunni maðurinn hefði
komið neðan frá ströndinni.
Hún hitti Önnu, þegar hún
kom inn og hætti á að spyrja
hana um Mary Ryan.
„'Var frænka Lizzie sótt,
Anna?“
„Já, ungfrú. Vesling Lizzie
var svo fegin. Þetta hefur
aðeins komið einu sinni fyrir
fyrr, hennar er venjulega
gætt svo vel. Hún er alls ekki
hættuleg ungfrú, langt þvi
ífrá, hún heldiir aðeins að
hún sé konuræfillinn, sem
grunuð var um morðið á
herra Philip.“
„Hvenær fór hún að halda
það, Anna?“ spurði Jenny.
„Það kom smátt og smátt
eftir réttarhöldin. En ef ég á
að segja yður satt, ungfrú,
þá var hún alltaf eitthvað
einkennileg. Það þótti öllum
vænt um, Mary. Hún var eins
og stórt ánægt barn með
• rjóðar kinnar og hlæjandi
augu og stóra spékoppa, svo
stóra, að herra Philip var van
ur að segja, að Adam yrði að
gæta sín á að drukkna ekki í
þeim.“
Anna andvarpaði. „Adam
var svo indæll drengur og
Mary var alltaf að leika sér
við hann. Þau skemmtu sér
svo vel, en svo fór hún að
verða eitthvað. einkennileg,
og þess vegna réði ungfrú Fe-
lieia kennslu'konu handa hon
um.“
,,Einkennileg?“ spurði
Jenny,-
„Já, ungfrú. • Hún fór að
„Mér fannst svo einkenni-
legt hvernig Mary fór að því
að komast hingað .... hún
býr hinum megin árinnar.“
„Hún getur það vel. Hún er
með fullu ráði að þessu und-
anskildu,“ það var sem Anna
skildi að hún hafði talað of
mikið, því hún tók sópinn
sinn og fór.
Þennan dag kom Adam
heim. Jenny heyrði til hans
þar sem hún kraup og skoðaði
bækurnar undir glugga'num
þar sem næturgesturinn
hafði verið.
Hún reis upp og Adarn
stóð í dyrunum og brosti til
hennar. „Svo þú ert hér aft-
ur. Eg vona að það sé merki
þess að þú hafir fyrirgefið
mér og gleðjist yfir að sjá
mig á ný. Það var gott fyrir
mig að komast héðan. Eg hef
ekki verið með öllum mjalla,
Jenny, ég skil það vel núna,
að þú vinnur ekki fyrir neinn
og allr.a sízt fyrir læknirinn.
Komdu til mín og réttu mér
hönd þína, ég veit ekki hvort
mig langar til að skoða bæk-
urnar, en hönd þína vil ég
fá!“
Jenny gekk til hans, en
hann tók meira en hönd henn
•ar áður en hún vissi af, lá
hún £ faðmi hans og varir
hans luktust um hennar.
„Nú líður mér betur! En
þér? Líður þér betur eða
verr?“
„Hvort tveggja,“ held ég,
sagði Jenny og sleit sig af
„Eg fór að hitta Tommy
og hina strákana.“
„Adam, ertu búinn að tala
við mömmu þína?“
„Nei, hún hvílir sig. Eg
kom beint hingað .. til þín!“
„Eg vil að þú farir til henn-
ar strax og verðir hjá henni
í allan dag.“
Hann leit á hana. „Hvers
vegna, Jenny?“
„Vegna þess .... að þessi
hugmynd þín ........ Um að
finna morðingja föður þíns
.... hefur fengið hana til að
samþykkja . . til að fara að
ráðum........“
„Heyrðu mig nú, Jenny,“
sagði hann og henti bókinni
sem hann hélt á á borðið, —
„hvað ertu eiginlega að reyna
að segja mér?“
„Eg er ekki að reyna að
segja þér neitt, Adam. Eg er
að reyna að aðvara þig. Þú
sagðir, að ég væri vinkona
Rogers Deans, en nú vinn ég
gegn honum Adam, hann
heldur að þú .... “
„Áfram! Út með það! Hann
heldur að ég sé • • hættuleg-
ur?“
„Hann heldur að þú sért
.... geðbilaður og mamma
þín á að gefa honum ástæður
og .. samþykki sitt til að þú
í sólríku herberginu og strauk
yfir hár hans.
„Adam, ekki þetta, Adam.
Mamma þín elskar þig. Hún
er hrædd. Og fólk verður svo
grimmt, þegar það er hrætt
Adam. Farðu til hennar, Ad-
am.“
„Eg á engan .... “ stundi
hann. „Engan ....“ svo reis
hann á fætur og þrýsti henni
að sér, Hún fann hvernig
hjarta hans sló og kossar hans
brunnu á vörum hennar. Þau
sögðu ekki orð og hún gat
ekki hugsað. Svo var kallað
upp stigann. Það var gamla
frú Grise; „Adam, ertu uppi?
Eg þarf að tala við þig.“
Adam sleppti Jenny og
brosti. „Þarna á ég vin,“
sagði hann. „Já, amma, ég er
hér, ég kem, þú skalt ekki
fara upp stigann.“ Hann
gekk fram á stigapallinn „Eg
kem eftir augnablik. Er það
í lagi?“
Adam kom inn aftur. „Eg
fer og tala við hana Jenny og
svo tala ég við mömmu. Eg
skal sannfæra hana um að
það sé ekkert að mér. Eg skal
sannfæra hana um að ég leyti
ekki lengur að morðingja föð
ur míns. Eg skal leika á Dean
og meðan mamma hefur hann
Framhal dssaga
15
ef*ír KATHRINE N. BURT
að trúnaðarvin, verð ég að j,
leika einnig á hana.“ ’j
„En ætlarðu ekki að hætta “
við það,“ tautaði Jenny.
„Nei, .. ég skal halda á-
fram, .... þangað til að ég i|
veit hver sannleikurinn er? i!
Mér er alveg sama hver hann"
er .. hvað hann gerir mér
eða þeim • • svo ég segi þér
satt, Jenny, þá er mér sama
um allt og alla nema þig!
Kannske þú vitir það þegar!“<
Hann gekk til dyra og blíð-.
leg rödd hans heyrðist utan
úr stiganum. „Guð blessi þig,
elskan mín!“
„Vertu ekki hræddur!“ —.
kallaði Jenny titrandi röddu. -
„Vertu húsbóndi á þínu heim-
ili, Adam.“
Hún heyrði að hann hló
— svo var dyrunum lokað.
-'í
15.
Jenny átti frí eftir matinn
og hún vildi leyfa Adam að
vera einum með Feliciu. Því
var það, að hún fór til Bar-
ent og spurði eftir bréfi á
.pósthúsinu þar. Hún hélí;
dauðahaldi í umhugsunina um.
Nick, Nick, sem var svo ró-
legur, sem aldrei reiddist
skyndilega. Nick sem elskaði
hana.
Yrði það ekki breyting fyr-
ir hana, ef hún fengi bréf frá
honum í dag, þar sem hann '
fullvissaði sig um ást hennar?
Orð Adams: „Guð blessi þig
ástin mín,“ hljómuðu fyrir
eyrum hennar og hún skalf
af kulda í hlýrri ágústsólinni.
Hún hafði komið til Barent'
í apríl og nú var ágúst kom-,
inn. Og hún hafði svo til al-
veg gleymt móður sinni eins)
og hún var, í hennar stað varí
mynd ungu kennslukonunnar,i
sem hafði leikið sitt hlutverkr
i morði Philips Grise. >
Já, hugsaði Jenny, fyrst nú
skil ég móður mína. Nú er
hún, Enid hennar Feliciu, —•.
Enid hans Philip, sú, Enid.
sem Roger Dean fyrirleit. . • (
En hvað svo sem kæmi fyrir
Jenny Thorne, þá skyldi hún.
sjá svo um, að þessi kona,
sem hafði legið undir grun í
tuttugu ár, saklaus yrði nú
hreinsuð af ákærunni,
En hún hafði svikið þau >
Nick og móður sína. Hún hafði
leyft Adam að kyssa sig... !
það ók bíll upp að hlið hennar, 1
Dean læknir blótaði.
„Gættu að þér Jenny ...
ertu að reyna að fremja sjálfs
morð? Hvert ertu að fara? —•
Það er alltof langt að ganga til
Barent“.
Hræðslan í andliti hans vék
fyrir gleði hans yfir að sjá ,
hana og andiit hans varð blíð- ,
legt. • «
„Komdu með, þú verður að
reyna að bæta fyrir það, að
þú varst að gera út af við mig
af hræðslu. Ertu á leiðinni til
pósthússis?“
),Já“.
„Gott, ég skal láta þig af
hér. Ég er að fara í sjúkra-
heimsókn kannske get ég sótt
þið á eftir og ekið þér heim“.
Jenny settist við hlið hans ••
Alþýðnblaðiðv-r- 4. uwtt 1960-