Alþýðublaðið - 10.01.1961, Side 8

ÞAÐ var líf og fjör í
Ið'íó þ?gar fi'éttamaður
Opnunnar vopnaður ljós-
myndara brá sér þangað
fyrir skömmu. Stóð þar yf-
ir síðasta æfingin á leik-
riti Herranætur Mennta-
skólanema, sem frumsýnt
verður bráðlega.
Leikrit það sem tekið er
til meðferðar á Herranótt
að þessu sinni nefnist „Belt
isránið!! og er eftir enska
leikritaskáldið Benn W.
Levy. Efnið er gamalkunn-
ugt, sótt í 6. þraut grísku
goðsagnahetjunnar Herak-
lesar, sem fjallar um för
hans á fund Skjaldmeyja
þeirra erinda að nema á
brott belti skjaldmeyja-
drottningarinnar. — En
skjaldmeyjar (öðru nafni
Amazónur) nefndust her-
skárar konur, sem sagt
var að búið hefðu í Pontus
við Svartahaf og skorið af
sér hægra brjóstið til að
auka bogfimi sína.
Þótt efnið sé gamalt er
leikritið sýnt í breyttri
mvnd og ólíkri því sem
við mætti búast. í goð-
sögninni eru skjaldmeyj-
arnar mestu sköss, en í
leikritinu er öllu snúið við.
Þar eru þær fríðleiksdöm-
ur, sem segja, að grimmd-
in sé áróður, er þær vilji
hefta.
Þessar greinargóðu upp-
lýsingar lét hinn góðkunni
leikari, Helgi Skúlason,
okkur í té, en hann er leik-
stjó»i Herranætur í ár. —
Setti hann einnig á svið
gamanleikinn „Övænt úr-
slit“ við góðan orðstír, en
það var leikrit Menntlinga
í fyrra. — Inntum við
hann eftir því, hvernig
honum litist á þetta yfir-
leitt.
— Alveg prýðilega, —
sagði hann. Það er gaman
að leiðbeina krökkunum,
þau eru áhugasöm og
leggja sig alla fram. Það
er alltaf mikið fjör og
stemning á æfingunum
eins og venjulega hjá byrj
endum.
— Eru þau öll algerir
byrjendur?
— Já þau hafa ekkert
leikið áður. Þetta er alveg
ný kynslóð því að í fyrra
útskrifuðust margir leik-
endur, sem leikið höfðu á
Herranótt í 2—3 ár.
— Heldurðu að allt
gangi samt ekki vel?
— Jú, — það er enginn
efi á því, að þau standi sig
öll með prýði. Eg vil ekki
gera upp á milli þeirra, en
það eru áreiðanlega góð
leikaraefni f þeim mörg-
um.
Við vorum svo heppnir
að rekast inn einmitt í þann
mund er æfa átti einn þátt
leikritsins, og leyfði Helgi
okkur að fylgjast með æf-
ingunni.
Á leiksviðinu var líf og
fjör. Mest bar auðvitað á
söguhetjunni, Heraklesi,
sem geysiist um sviðið eins
og grenjandi ljón. Þesevs
kom einnig mikið við
sögu og gerðist eitt sinn
svo ósvífinn að ráðast á
Hippolyte, foringja skjald-
meyjanna. — Sitt hvorum
megin á sviðinu stóðu
tvær „myndastyttur“ af
Seif og Heru hreyfingar-
lausar. Reyndust þær vera
altalandi, en sögðu annars
fátt. En þegar það skeði,
TOMMI
— merkisleikrit
um meirihluta á sviðinu og
sópaði mest að tveimur. —
Var önnur járnsmiður og.
eins konar liðþjálfi skjald-
meyja. Hin var ein aðal-
kvenpersónan, Hippolyte
drottning.
Æfingin gekk mjög vel
og var gaman að fylgjast
með áhuga og leikgleði
hinna ungu leikara. Var
það álit þeirra er á horfðu,
að leikritið muni áreiðan-
lega falla leikhúsgestum
vel í geð. Helgi leikstjóri
greip stöku sinnum fram
í með athugasemdir, en
þess þurfti varla með. Svo
velæfð voru þau. Tvisvar
varð hann þó að skerast í
leikinn.
í fyrra skiptið var það
er Herakles og Appodide
(önnur drottning skjald-
meyja) áttu að kyssast. —
Komu vöflur á bæði og var
ekki laust við, að þau roðn
uðu lítils háttar. — Hefur
Opnan hlerað, að sú saga
gangi fjöllunum hærri í
skólanum, að Helgi hafi
vanrækt að æfa þetta at-
riði sökum þess, að vegna
ofþjálfunar á sams konar
atriði í leikritinu í fyrra
hafi orðið úr trúlofun. —
Hermir sagan, að Helgi
vilji fyrir hvern mun
forðast, að þetta endur-
endurtaki sig.
Hitt skiptið var þegar
,,járnsmiðurinn“ átti að
vagga tuskubarni, Átti
járnsmiðurinn að segja
„elskan, elskan“, en átti
bágt með að verjast hlátri.
Þótti ljósmyndaranum
tilvalið að æfingu lokinni
að taka mynd af þessum at-
burði. En þá bar svo við,
að tuskubarnið fannst ekki.
Gall þá í einhverjum: —
„Búðu þá bara til barn í
hvelli!“ — Þess reyndist
þó ekki þörf, þar eð tusku-
barnið kom brátt í leit-
irnar.
Tíu leikendur koma
fram í leiknum og sem fyrr
segir er kvenfólkið í meiri-
hluta. Ætti það því að vera
allgóð meðmæli með sýn-
ingunni. Karlpersónurnar
eru þrjár, Seifur, Herakles
og Þesevs og leika þá
Tómas Zoega, V. B. (Seif-
ur), Markús Örn Antons-
son, IV, B (Herakles) og
Helgi Haraldsson, IV. B
(Þesevs). Eru þetta allt
veigamikil hlutverk og
Þesevs aðalgrínhlutverk
leiksins. — Fyrirferðar-
mestar kvenfólksins eru
sem fyrr segir járnsmiður-
inn, sem Guðrún Hall-
grímsdóttir, VI. Y leikur,
Allt á öðrum endanum: —
Þesevs hefur í hótunum við
Hippolyte (Ásdís Skúlad.).
— Herakles er
sagði hann. Stu:
hann hjartahlýr (
en stundum tryl
alveg, æðir um
sig allan.
Guðrún hafði
sögu að segja, jái
inn væri erfitt h
— Er þetta ekl
ókvenlegt hlutver]
— Jú, hann
beinlínis kvenleg
er hávaðasamur 1
unn. Það er erfitt
þetta, því að þótt
gamanleikur er þi
eintómt grín.
Hjá formanni 1<
ar skólans, Ingól
syni (VI. B) og
Zoege fengum við
ar upplýsingar un
og fleira.
Sögðu þeir, .£
væri nær eingön
nemenda sjálfra,
skilinni ómetanl
stoð Helga Skúla:
sem krökkunun
prýðisvel við.
Kom upp úr k
nemendur hefðu
segja þýtt leikrit
og að Tómas hefði
verið að verki. A
sagðist hann h
fyrri hlutann, ei
Benediktsson, sen
skólanemandi £
síðari. Við þýdd
í frístundum okl
Tómas, og byrjuði
Sem fyrr segi
Tómas, eða Tomn
hann er kallaður
Spurðum við ha:
álit hann hefði á 1
— Þetta er m
rit, sagði hann. I
sé gamalt er þett
inni ádeila á núti
’Við báðum si
mann leiknefnda
Arnason, að seg
frá undirbúningn
— Hvenær byr
að æfa?
— Við byrjuð
ast í október, t
kraftur komst eL
fyrr en £ desembe
arnar standa í L
einu og hafa al
fram eftir skólatí
£ jólafríinu. Þá
nokkrum sinnum
ana en flestum fi
miklu verra, end
sofin.
— Er þetta e
tímafrekt?
— Jú, krakkaj
lagt mjög mikla
þessa leikstarfsen
brást ekki, að þær mæltu
eitthvað af viti. Romsaði
Seifur t. d. upp heilmikilli
dæmisögu.
Kvenfólkið var í alger-
og Hippolyte drottning,
sem Ásdís Skúladóttir,
LV. C leikur. Þá má ekki
gleyma Heru (Þóra John-
son, VI. A) og Antiope
drottningu (Elfa Björk
Gunnarsdóttir, (IV. D). Ö-
taldar eru þrjár fagrar
MARKÚS
— æðir um.
skjaldmeyjar, — Guðfinna
Ragnarsdóttir (IV. C), Val-
gerður Tómasdóttir (IV.
D). og Kristín Halla Jónsd.
(IV. Z).
Sjá má af þessari upp-
talningu, að fjórðu bekk-
ingar eru í algerum meiri-
hluta eða sjö talsins. Er
ekki örgrannt um að efri-
bekkingar líti þetta horn-
auga, enda mun bekkjaríg-
ur ekki vera minni í
Menntaskólanum en öðrum
skólum. Þriðju-bekking-
um mun meinað þátttaka í
leikstarfseminni, þar eð
þeir stunda nám eftir há-
degi.
Okkur þótti rétt að hafa
tal af leikendum þeim, sem
einna mest sópaði að á svið
inu, járnsmiðnum og Her-
akles, eða Guðrúnu Hall-
grímsdóttur og Markúsi
Antonssyni eins og þau
heita utan leikhússins.
Vékum við okkur fyrst
að Markúsi og spurðum
hann, hvernig honum litist
á Herakles,
g 10. jan. 1961 — Alþýðublaðið