Alþýðublaðið - 10.01.1961, Blaðsíða 15

Alþýðublaðið - 10.01.1961, Blaðsíða 15
hennar skyldi ekki vera* heima svo hann hefði kynnzt* kapteininum. Roland fullviss aði hana um að honum þætti t það einnig leitt meðan hann | beið með óþreyju eftir Caro- ? line. Honum. til mkils léttis liðu aðeins fáeinar mínútur unz dyrnar opnuðust og Caroline kom inn. Hún var í mjög ó- brotnum og einföldum 'kjól, dökkbrúnum að lit, en sá lit- ur átti einkar illa við háralit Ihennar. Hann var 'hár í háls- inn og með löngum ermum oo' einkennileg andstaða við skrautlegan kjól Sophie. Það ásamt framkomu frú Cress- weli sýndi glögglega hverj- um augum var litið á Caro- line á þessu heimili. „Nú, Roland,‘‘ sagðí Caro- line stutt í spuna. ,,Þetta var óvænt. Er eitthvað að?“ Ronald skildi að nú var röðin komin að honum og liann sagði stuttlega lygasög- una um sjúkleika móður hans 7 ,Þetta er ástæðulaust, Bec- ky. Ég hef þekkt Wilde kap- tein síðan við vorum bprn og ég lít á hann sem bróður minn. Auk þess elskar hann af 'heilum hug konu, sem bæði er fegurri Og yngri en ég.“ Becky saug upp í nefið. „Það getur vel verið, ungfrú, en það er ekki rétt að göfug kona eins og þér þrælið yð- ur út fyrir aðra eins mann- eskju og frú Cresswell. Þér ættuð að hafa marga þjóna °g eiga fallegt hús.“ Caroline hló og klappaði stúlkunni á öxlina. Becky var eina manneskjan á heim ilinu, sem henni þótti vænt um. „Ef ég eignast það ein- hvern tíma, Becky, skal ég ráða þig til mín. Hættu nú f'" line,“ spurði hann og hún~ kinkað kolli. — „Estiher frænka er veik og- Roland kom hingað til að biðja mig um að vera fáeina’ daga hjá henni. Hann er í setustofunni hjá mömmu - þinni.“ — Hún lagði handskjólið og^ banzkana frá sér á lítið borð, sem stóð í forsalnum og sagði svo: „En hvað ég er heimsk. Ég hef gleymt tösk- unni mnni. Nei, Beoky, ég skal sækja hana sjálf, þú - færð skammir ef þú ferð ekki í eldhúsið, þakka þér - samt fyrir.“ Becky kvaddi hana og f lýtti sér af stað og Caroline - hljóp upp stigann. Þegar hún ' kom á fyrsta .stigapallinn leit ' hún niður og sá að George var að naga neglur sínar. Hún bjóst við að hann hefði lent í einhverjum vandræð- um. Hann var vinur manns að nafni Bartiholomew Trench, sem kom oft að hans vildi vera ein. En það reyndist ekki neitt vanda- mál, því út úr vagninum kom ung kona í blárri slá. Hún hafði tékið hettuna af sér og dökkt liðað hárið sást vel. Hún studdist við feit- lagna herbergisþernu, sem til kynnti að ungfrúnni liði hálf illa og hún vildi fá að leggja sig. í annað skipti þennan dag varð kona gestgjafans að búa um rúm. Unga konan þakkaði vel fyrir sig, en virt ist berjast við grátinn, Þern an tjáði konunni að ungfrúin yrði lasin í vagni og yrði að 'fá að leggja sig. Eona gestgjafans skildi bendinguna og dró sig í hlé. Það liðu fimm mínútur þá opnuðust dyrnar á einu svefn herbergjanna og lotin kona kom fram. Hún hallaði sér þungt á stafinn og haltraði yfir ganginn og barði var- lega að dyrunum andspænis herberginu 'sem hún 'kom úr. og bað frú Cresswell um að vera svo góð að ley,fa Caro- line að fara heim til hans fá- eina daga. Frú Cresswell hefði gert hvað sem var til að Wildefjölskyldan yrði í þakklætisskuld við hana og hún fullvissaði hann á auga- bragði um að vitanlega gæti Caroline farið. „Þá er eias gott að ég komi strax,“ sagði Caroline. „Ég þarf aðeins að láta niður og skipta um föt. Ég verð í hálf tíma.“ Hún hvarf aftur út úr her- berginu og Roland gladdi sig við þá tilhugsun að þegar Ca- roline sagði hálftíma, þá meinti hún nákvæmlega þrjá tíu mínútur, ekki meira. Hon um gekk ekki illa að þola smjaðurslega kurteisi frú Cresswell, en öllu verr fór með daður hennar. CaroUne bað Becky, þjón- ustustúlkuna, um aðstoð og hljóp svo upo til herbergis síns á efstu hæð. Það var í raun og veru lítið kvisther- bergi og við hliðina á her- bergjum eldabuskunnar og Becky, en hún hafði fyrir löngu vanizt þægindaskortin- um. Becky hafði séð kaptein Wilde þegar hann kom og hún var sem frá sér numin af hrifningu vfir að hennar tilbeðna Caroline skyldi vera að fara í ferðalag með svo glæsilegum manni. Hún gaf það grein’lega í skyn að hún bjóst við að um ástarœvintýr. væri að ræða. en Caroline leiðrétti hana hlæjandi. að tala um þessa vitleysu og sæktu handskjólið mit. Þú veizt hvar það er.“ Becky andvarpaði og sótti stóra handskjólið inn í skáp- inn þar sem það var geymt. Hún strauk með aðdáun yfir skinnið. Handskjólið var af- mælisgjöf frá frú Wilde og eina verðmæta eign Caro- line og Becky dáði það tak- markalaust. Meðan hún stóð og leit á það sá hún að það var slitið. „Fóðrið er laust fi'á, ung- frú,“ sagði hún skelfd. „Ég skal gei'a við það.“ „Ekki núna, Becky, það er ekki tíma til þess. Ég get ekki látið kaptein Wilde bíða.“ Caroline hnýtti hatt- bandið undir hökunni, tók ihanzkana og rétti höndina fram eftir handskjólinu. Svo hló hún. „Honum liggur á, hann þarf að komast á stefnu- mót.“ Becky tók ferðatöskuna og gekk á efir Caroline niður stigann. Þar mættu þær Ge- orge Cresswell, sem stóð þar og tvísteig. Hann hafði heyrt mannamál innan úr salnum en vissi víst ekki hvort ó- hætt væri að fara þangað inn eða ekki. Hann hafði eins og Soiphie erft blá augu móð ur sinnar og rjóðar kinnar, en hann var grannur og bar sig vel eins og faðir hans. Hann var veiklyndur, hé- gómlegur maður og Caroline fannst hann fremur ómerk— 'legur. Hann lei,t utan við sig á farangur hennar. „Ertu að fara héðan, Caro heimsækja hann og Caroline var viss um áð hann væri óþverri. Hann hafði reynt að daðra vð hana, en verið vís- að frá. , Þegar hún kom aftur nið- ur var George farinn. Caro- line tók handskjólið og hanzk- ana og gekk inn í sgtustof- una þar sem Roland reis á fætur, honum létti greini- lega við að iosna við fræriku ihennar. Þau óku af stað. Fyrsti hluti áætlunarinnar hafði heppnazt Vel. Seinna sama dag kom það gestgjafanum í „The Cap and Bells“ gleðilega á óvart að taka á móti ungum herra manni 0g hrumri ömmu hans. Amman var hulin slæðum og treflum og hallaðist þungt fram á silfurbúinn göngu- staf. Hin höndin var hulin meg handskjóli úr skinni. Gamla konan hafði með að- stoð síns unga fylgdr.rsveins farði upp í eitt svefriher- bergjanna til að hvíla sig. En skömmu seinna varð gestgjafinn enn meira undr andi, því annar vagn kom akandi og gestgjafinn veliti því fyrir sér meðan hann gekk út til að taka á móti gestunum hvað hann ætti að gera ef beðið væri um kaffi eða aðra hressingu, ungi herramaðurinn sat nefnilega í setustofunni þar sem anuna Svo gekk hún beint inn. Það heyrðist hlátur innan að og svo var dyrunum lokað aft- ur. Hálf tíma seinna kom gamla hruma konan aftur út. Með skjálfandi röddu- bað Hennar Náð um að 'láta son- arson hennar vita að hún væri reiðubúin til að halda áfram. Hestarnir voru ispennt ir fyrir vagninn og gömlu konunni hjálpað upp í hann. Svo settist sonarsonur henn ar inn í vagninn og ók af stað í -hendingskasti. Ekki var kráin fyrr úr aug sýn en lotna konan rétti úr sér og 'bók blæjuna frá and- 'liitinu. Svo leit Jenny rjóð og brosnadi á kaptein Wilde. „Okkur tókst það!“ sagði hún asst. „Við erum á leið ti'l Skotlands. Ó, Roland, ég trúi því varla“. „Ég ekki heldur“, viður- ‘kenndi kapteininn og tók hana í faðm sér. „Við erum ekki örugg enn elskan mín, það versta er búiið.“ „Og það er allt Caroline a ð þa-kka“, rninnti Jenny hann titrandi á. „Við getum aldrei endurgoldið ihenni þetta“. „Ég get ekki lýst því með orðmn hve þakklátur ég er Caroline“, svaraði Roland á- kveðinn. „En sem stendur hef ég meiri áhuga fyrir þér Eftir Sylvia Thorpe elskan mín. Taktu 'þennan heimskulega hatt af þér til að ég geti kysst þig almenni lega “ BROTTNÁMIÐ 5. ') Þegar Agnes kom aftur eft ir að hafa fylgst með ferðum fcapteinsins oe- brúðar haris og tilkynnti >að allt hefði gengið vel, Sat ungfrú Cress well á rúmstokknum og virti íbyggin fyrir ‘sér glitrandi demantshringinn eem sat á vinstri hönd hennar. „Ég veit ekki hvað hún ætlast til að ég geri við þetta þegar vikunum er lok iið“, sagði hún. „Ég get að vísu vel skilið iað Jenny langi ekki tip að bera ’hring annars manng en þess sem hún strýkur með fen ég hefði kosið að bera ekki á'byrgð á jafn dýrmæt um skartgrip. Talaðirðu við konu gestgiafans eins og ég bað þig um?“ Agnes hló“. Já, ungfrú, ég sagði henni að ungfrúin væri sjúk af áhyggjum og sorg vegna þess að það ættí að rieyða 'hana til að giftast manni, sem hún fyrrliti, að= eins vegn-a þess að hann vserl ríkur. Það lá við að hún gerð ist við grátinn þegav ég hafði lokið máli mínu og .þér hefðuð haft gott af að heyra hvað hún sagði um Hennar Náð Lady Linley11. ,,Jæja“, sagði Caroline stutt í spuna. „Ég ©r hrædd um að það iafnist ekki á *við það sem Hennar Náð seg ir við okkur begar hún kemst að obkar hlut í bessu máli. Ég vona að þú hafir búið þig undiir ýmislegt Agnes því á eirihverjum verður h'in að skeyta skapi sínu og hvorki Roland né Jenny eru nálœg“. „Hörð orð gera okkur ekki neitt ungfrú“, sagði Agnes. „Auk þess ksiptir það engu máli. Wolde kap- teinn lofaði mér að ég skildi komast aftur í þjónustu ung frú Jennyjar um leið og hún kæmi frá Skotlandi. Nei, ég er hætt að óttast hennar Náð, það gegnir öðru máli með herra Raven'shaw, það get ég sagt yður“. Caroline yppti öxlum. „En hvað maðurinn hlýtur að vera voðalegur", sagði hún kæii'uleysislega. „Það eru víst allir hræddir við hann. En vilji ma*ur vera réttlát- ur að viðurkenna aS Ihaim 'hefur fyllstu ástæðu til að reiðast þar sem hann miss- ir ekki aðeins sína útvöldu heldur verður hann hláturs efni almennings11. „Það er gott á hann‘V sagði Agnes kundalega. „Auk, þess varður það Hennar Náð‘ sem segir honum það. Á ég að láta spenna hestana fyr- ir?“^ „Ég held að Wilde kap- teinn hafi fengið nægiltegt forskot. Það fer bezt að þú 'greiðir gesteiafanum um. leið. Þegar vagninn er kom Alþýðublaðið — 10. jan. 1961 15

x

Alþýðublaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Alþýðublaðið
https://timarit.is/publication/2

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.