Alþýðublaðið - 09.04.1961, Blaðsíða 2

•nnqorai viisii J Astporsaoi. . ao ^ ttenecUKi v^ronaaj t'uUtruai rlt-
itjómar: SigvaldJ Hjálmarsson og IndriðJ G Þorsteinsson - Fréttastlóri
•Jörgvin Guðmund n - Símar 14 900 - 14 902 - 14 903 Auglysingasími
4 906 - Aðsetur Alþýðuhúsið Prentsmiðja Alþýðublaðsins Hverfis-
|0tu 8—10 — Askriftargjald kT 45.00 ó mánuði í lausasölu kr 3.00 eint
^tffefand AlH6*Þi*lok nrinr 5,romlrvjpmnast1r>H WrH* KÍArtan&flnm
Burt með braggana!
HVERJUM hefði dottið í hug ‘fyrir 15 árum,
þegar hermannabraggar 1 Reykjavík voru teknir
sem bnáðabirgðahúsnæði fyrir húsnæðislaust fólk,
að ériið 1961 mundu um 1000 manns enn búa í
þeim vistarverum? Hverjum hefði komið til hug-
ar, að íslenzka þjóðin mundi sömu árin sem hún
hefur orðið bjargálna að ekki sé meira sagt, nota
tvö hundruð 20 ára bragga, sem byggðir voru
til að endast hraustum hermönnum í 3—4 ár, til
íbúðar fyrir konur og börn?
Þegar litið er á þetta mál í heild, verður það
að svörtum bletti á þjóðimú og þá sérstaklega
á höfuðborginni, Reykjavík. Þúsundir íbúða hafa
verið reistar á þessu tímabili, heil hverfi af
myndarlegum húsum, jafnvel lúxusv'illum, hafa
risið upp. En braggáhverfin standa enn víðs veg-
ar um bæinn, jafnvel nærri hjarta hans.
Það hefði verið minnsta vJðunandi frammi-
staða bæjaryfirValda, að braggamir hefðu verið
horfnir á 10 árum. En nú eru þessir skálar margir
hverjir orðnir 20 ára, og til eru íslenzk börn á
fermingaraldri, sem aldrei hafa búið í ferstrendu
herbergi, heldur ávallt undir braggasúð.
Vissulega eru margar hlíðar á þessu máli.
Sumir íbúar bragganna hafa lagt í mikinn kostn-
að við innréttingu þeirra og gert þá eftir aðstæð-
um sómasamlega. Aðfir eiga erfitt með að eign
ast íbúðir eða fá þær leigðar af ýmsum ástæð-
um, og þá ekki sízt þeirri, að bærinn hefur ekki
byggt nægilegt leiguhúsnseði, til að .mæta slíkri
þörf. Ekkert af þessu afsakar þö málið sem þjóð-
félagslegt vandamál í heild. Slíka erfiðleika ber
að leysa, hvað sem það kostar.
Reykjavík er sérkennilegur bær útlits Til
viðbótar við hina félagslegu hlið braggamálsins,
sem snýr að íbúum bragganna sjálfum, verður
að taka tillit til þess, að slík hverfi verða að
hverfa úr bæjarmyndinni. Hér er nóg af skúra
rusli, þótt ekki séu það mannabústaðir áratugum
saman.
Nú verður að gera ráðstafanilr, sem duga
til þess að útrýma bröggunum með öllu á 2—3
árum, og útvega öllu því fóUci, sem þar býr,
sómasamlega bústaði, hvemig sem á stendur og
hvað sem til þess þarf. Minna átak geta Reyk
víkingar ekki sætt sig við.
Minningarorð:
Haraldur Vignir Andrésson
MÁNUDAGINN 10. apr-
íl verður gerð útför Haraldar
S. Andréssonar, sem fórst af
slysförum á m.b. Ingólfi, frá
Sandgerði. Haraldur var að-
eins 21 árs gamail, — svo
ævidagar hans urðu ekki
margir.
Þrátt fyiir stutta ævi var
hann búinn að vinna oft lang
an starfsdag og sýna oss vel,
hvað í honum bjó. Hans eigin
leikar voru áreiðanleiki og
dugnaður. Hann sannaði oss,
— að æskan í dag getur verið
starfsöm og reglusöm, þegar
réttnm augum er litið á lífið,
otr tilgang þess. Hann skildi
lífið rétt og fann skyldu sína
og þá áhyrgS sem lífið krefst
af hverjum einstaklingi og
honum var snemma Ijóst, að
lífið er starf og barátta og að
ekki var sótt björgin til ann
arra, — án hlutdeildar lians
sjális.
Haraldur heitinn ólst upp
með stórum systkinahóp, —
þau voru alls 15. En heima
aðeins tvær hendur til að
sækja björgina. En það voru
dugandi hendur, — bó ekki
harka, — heldur mildi, og
heima hlýjar móðurhendur,
sem síðar varð Haraldi gott
veganesti. Auðvitað var oft
þröngur fjárhaerurinn, eins og
auga gefur leið. En bað eru
oftast þessi góðu fátæku heim
ili. se.m gefa bjóðinni hraust-
ustu og beztu svnina. Þess
vegna er meiri eftirsjá af slík
um mönnum, — þeim, sem
hafa viljia til að starfa og
komast áfram í lífinu og
trevsta ekki-um of á aðra. —
Haraldur var langt fyrir inn
írá Drangsnesi
an fermingaraldur þsgar
hann fór að stunda sjó með
föður sínum, þá frá Drangs-
nesi, — eins og aUir hans
bræður. Þess vegna fór hann
lífsrevndan ungur maður úr
foreldrahúsum, — en nú er
almennt orðið. Haraldur fór
um 16 ára aldur fra Drangs-
nesi og bá til Sandgerði og
stundaði sióróðrq baðan og ég
held oftast þaðan og oftast
hjá sömu mönnum, bví
veena dugnaðar síns, áreiðan
leika og reglusemi, átti hann
alltaf afturkværnt þangað,
sem hann einu sinni var bú-
inn >að vera. eins og þeir vita
sem til þekkja.
Þegar aldur og efnahagur
leyfði, fór hann í Stýrimanna
skólann, og átti aðeins eftir
að Ijúka prófi þaðan, eða svo
til, — nú í vor.
í páskafríinu fór hann
strax til róðra. Hann ætlaði
að nota fríið til að vinna sér
inn peninga. — sem flestir
ota þó til hvíldar, lesturs
eða skemmtuana. Hann taldi
hina þörfina meiri. Þar sýndi
Haraldur dugnað sinn og sitt
raunsæi.
Hann fór í síðasta róður
sinn á skírdag með m. b. Ing- |
ólfi frá Sandgerði, — en þá
varð slysið, — hann dróst úl i
með netatrossu oe náðist ör-
endur upp aftur. Þannig end-
aði hann líf sitt, — í starfi og
við það starf, sem hann hafði
valið að ævistarfi, og sem
og varð hans ævistarf.
Slysin eru því miður tíð, —
þrátt fyrir tækni og öryggis-
útbúnað og stærri skip. En
þau minna oss a, — að viS
verðum að balda vöku okkar
og halda áfram slvsavömum
og áminningum okkar hver
með öðrum og hver til annars
til varfæmi og öryggisvama
og hiálpar og þar verðum við
öll að vinna saman eins og
SVFÍ boðar. eða eins og hug-
sjón þess boðar oss, — For-
eldrar Haraldar heitins voru
sæmdarhiónin Guðmundina
Guðmundsdóttir og Andrés
Magmrison. en þau eru bú-
sett á Drangsnesi.
Guðmundina og Andrés, —.
við hjónin vottum vkkur okk
<ar innilegustu hlufctekningu.
Við vitum og skiljum ykk-
ar stóru sorg og þau von-
brigði, gem sonarmissirinu
veldur ykkur og bömum ykk
ar. Máttur vor mannanna er
lítill begar- bér er komið sögu,
— hér endar saga vor allra.
En við tekur styrk hjálpandl
hönd, sem okkar höndum er
miklu máttugri og mildari, —.
hönd Guðs. — sem gefur oss
lífið og hann flytur oss til
annars ocr miklu betra lífs1,
— en eftir situr minningin
ein.
Hér situr eftir minningm
um góðan dreng. Þeim, senu
sárast syrgja látinn son og
bróður. — ætti að vera nokk-
ur huggun í bví, að öll þjóðira
tekur innilega bátt í sorg ykk
ar. Því að öll höfum við eitt-
hvað misst.
Guð hlessi ykkur og börn
ykkar öll.
Garðar Viborg.
Hannes
a
h
o r m n
(
i
i
Vörubílastöð Akraness
vantar stöðvarstjóra frá og með 1. maí n.k.
Upplýsingar gefar Gunnar Ásgeirsson í síma
81 og 197.
tV Arfurinn frá hernáms
árunum.
ýý Þegar íslendingar
lærðu vinnusvilt.
Og braskararnir færð-
ust í aukana.
'/ý Óhróður í páskaviku.
JÓIÍ. GUÐMUNDSSON skrlf
ar: „Ég er þcr mjög þaliklátur
fyrir skrif þín um krabbamem
í þjóðarlíkamanum. Þar hefir þú
stungið á kýli, sem vex hraðfara
meðal þjóðarinnar, og er farið að
gegnsýra og spilla hugsunar
hætti almennings. Kjör.orðið er
að verða sem mest íaun fyrir
sem minnsta vinmi, eða helzt
enga vinnu. Þessi hugsunarhátt
ur hefir verið aleinn og dekrað
við hann síðustu áratugina og
komst hann í fullkominn al
gleyming á hernámsárunum,
þegar það þótti sjálfsagt að fram
kvæma aðelns sýndarvinnu hjá
hernámsliðinu og taka fullt kaup
fyrir.
SÉG ÁLÍT af langri reynslu,
að einn merkasti þáttur í upp
eldi hvers bams sé að koma því
í skilning um að enginn hlutur,
engin gæði, fáist án fyririhafnar,
að einhver hefur orðic að leggja
fram orku, andlega eða líkam
lega, til þess að við fáum notið
slíkra gæða, og að ef við ekki
leggjum fram okkar krafta til að
greiða okkar hluta af þessum
verðmætum, þá erum við ekkert
annað en vesöl sníkjudýr á þjóð
arheildinni eða aðstandendum
okkar, sníkjudýr, sem eiga ekk|
skilið virðingu góðra manra.
NÚ STENDUR YFIR dyinbil
vika (Bréfið er skrifað fyrir
páska) og páskahelgin nálgast.
Prestar landsins munu yfirleitt
hvetja til þess að almennar
skemmtanir falii ni.ður þessa
viku, einkum síðari hluta henra
ar. Þeir vilja gjarnan að söfa
uðurnir leiði hugann að þeinx
alvarlegu atburðum, sem vikan
er helguð að nokkru leyti. Ekki
er annað en gott að segja um
þessa viðleitni kirkjunnar og
starfsmanna hennar, þótt skipt
ar séu skoðanr um hversu langt
skuli gengið.
EN NÚ HAFA þau ömurlegiii
tíðindi gerzt á alþingi voru und
anfarin kvöld. að þaðan hefir
verið ausið óhróðri og aðdrótt
unum yfir þlngmenn og stjórn
málaflokka þjóðarinnar gegnum
útvarpið og þeim brigzlað um
heimsku, lítilmennsku, illgirnl
og jafnval landváð, ef ekki meB
berum orðum. þá með ásökura.
um, er jafngilda því. Og þessum
Franda. á 12. siðu.
2 9. april 1961 — Alþýóublaðið