Alþýðublaðið - 09.04.1961, Side 15

fyrir sér. Á andliti hans var
einkennilegur svipur. Allt í
einu kom Walton akandi að
sjúkrahúlsinu. ..Hklló, þið!“l
kallaði hann þegar hann
kom auga á þau. „Bíðið
þið! Ég verð að tala við
ykkur!“
Gil tók um handlegg
Clare. „Nú kemur hann til
. að segja okkur fréttirnar,“
sagði hann meðan Walton
steig út úr bfnum. „Nú,
Walton, hvað hefurðu að
segja?“
„Heyrðu mig, Gil, ég verð
að fá að S'pyrja þig, þó ég
viti svo sem hverju þú svar
ar.“
„S-pyrja að hverju? Um
hvað ertu að tala?“
,,Þér ldzt áreiðanlega ekki
á það. En ég ætla samt að
' spyrja þig.“
Gil strauk hendinni gegn-
um rauðhriint hárið.
„Spyrja um hvað?“ spurði
hann þolinmóður.
„Hvart ég megi taka
Ölmu með mér til Mount
Keung?“
Það varð' löng þögn.
„Ég gæti nefnt margar á-
stæður,“ sagði Gil að lok-
um. „Langar hig til að heyra
þær. Walton?“
„Ég veit hvað þú ætlar
að segja. Étr hef hugsað það
vendilega. En Alma er jafn
. dugleg cg ég. Hana langar
til að revna við tindi, sem
enginn hefur stigið fyri- —
það er aðeins eðlilegt. í
hvert skipti sem ég minnist
_ á ferðina, verður hún svo
leið að mér líður illa. Svo
nú hef ég hugsað mér að
segj a að hún megi koma
með.“
Brún augun litu ákveðið
á hann. „Með eða án?“
„Með eða án hvers?“
„Með eða án míns sam
þybkis. Þú mátt leklki
g'eyma því, Walton,. að ég
er foringi leiðangursins.“
„Já,“ sagði Walton óham-
ingjusamur, „en eins og
Alma sagði — það er ég,
sem greiðj kostnaðinn.“
Clare hlustaði örvænting-
arfull á það, sem leit út
fyrir að verða þræta góðra
vina. Þegar minnzt var á
kostnaðinn blóðroðnaði Gil
' Rl<ki átti hann peningana
hana langaði til að taka
um hönd hans og biðja
'hann um að taka þetta ekki
sv0 nærri sér.
Rödd hans var ískyggilega
r" eg hegar hann svaraði:
,3g bjóst við að til þessa
kæmi fyrr eða síðar.“
„Já, já, en það er satt,
Gil. Hvers vegna ætti ég að
sjá af Ölmu í þrjár vikur?
Og til , hvers ætti hún að
sitja hér í Kahldi og óttast
um mig?“
„Nei, nú verður þú ...“
sagði Gil og Clare hafði
aldrei heyrt rödd hans reiði
lega fyrr en þá. Hann leit á
hana og hún bjóst við að
hann vildi að hún færi.
„Ég verð að koma mér í
vinnuna,“ sagði hún afsak-
andi og gekk nokkur skref
á brott.
■Nei, gerðu það ekki,
Clare“, sagði Walton og tók
í hana. „Þetta kemur þér
einnig við.“
Mér?“
„Já, ég vil hafa þig með“.
14.
Það lá við að Clare héldi
að Walton hefði misst vitið.
„Þetta er heimskulega sagt!“
„Alls ekki. Ég hef hugsað
það vandlega."
. .Écr kann ekki að klífa
fjöll. Ég veit ekkert um það“.
„Þú átt ekki heldur að
vera með í því. Ég vil að-
eins að þú komir með að
rótum Mount Keung. Mér
finns efcki rétt að láta Ölmu
vera eina með ökkur karl-
mönnunum, mig langar til
að þú komir með almenn-
ingsálitsins Vegna.“
„ALMENNINGSÁLITSMS
VEGNA?“ spurði Gil hörku
lega. „Hugsarðu aldrei neitt,
Walton?“
„Ég skil ekki við hvað þú
átt. Hverja ætti ég annars
að taka með? Ferðin er svo
erfið, að það verður að vera
einhver, sem er líkamlega
hraustur. Ég get ekki ímynd
að mér að neinn henti bet-
ur en Clare.“
„HENTI BETUR?“ endur
tók GiL „Hvernig er hægt að
fá þykkliöfða eins og þig til
að skilja ...“
„Bíddu, Gil,“ sagði Clar-e,
•sem vildi ekki láta þá rífast
sín vegna. ,,Waldon hefur
21
tiginlega á réttu að standa.
Þetta væri heppilegt ef það
vildi ekki svo illa tii að ég
get ekki tekið boðinu. Ég er
hjúkrunarkona, ég kann að
'búa til mat ._.
„Alls ekki. Ég er á móti
þessu öllu, en ef þú færir
með kæmi ekki til mála að
þú gerðir það sem elda-
buska!“
„Ég átti alls ekki við
það“, sagði Walton ákafur.
,Mig langaði til að hún fengi
sér frí. Það fer að koma
regntími og hún hefur
gott af að hvíla sig vel fyr
ir hann. Hér er gott að vera
miðað við aðra landshluta
Indlands en það getur orðið
ískyggilega heitt. Og Clare
hefur unnið mikið“.
,Ég skil fullkomlega hve
erfitt Clare hefur haft það.
Ég skil það mun betur en
þú virðist gera“.
„En þá er allt í lagi. Því
skyldi hún ekki koma með?“
„Af þvtí að — af því að“
Gil gafst upp á að reyna að
útskýra tilfinningahlið máls-
ins og hann einbeitti sér að
framkvæmd málsins. „Við
þurfum að fá auka tjald og
mat handa tveim til og all
an annan búnað . . .“.
„Þú getur það vel Gil.
Það er tæpur mánuður til
stefnu“.
„Áttu við að ég eigi að
henda öllum áætlunum sem
hefur tekið mig heilt ár að
vinna að? Það er brjálæði“!
„Viltu ekki að Aima
komi með?“ spurði Waltcn
rólega. „Ég á við burtséð frá
hreyttum áætlunum og öllu
slíku — hefurðu eitthvað á
móti henni?“
Gil forðaðist spurninguna.
„Ég skil ekki til hvers hún
á' að koma með“.
„Gefðu mér eina almenni
lega ástæðu fyrir að leyfa
hennj ekki að koma“.
Gil svaraði engu.
,Mér finnst það leitt“,
sagði Walton og roðnaði".
Annað hvort kemur Alma
með eða við sleppum því að
fara“.
„Já,“ sagði Gil og hugsaði
sig um“. Og hvað ef ég vil
heldur sleppa öllu?“
„Mér findist það einkenni
legt. Ekki geturðu haft svo
mikið á móti ölmu. Þú
veizt vel hve góð hún er að
klifra. Mér finnst þú koma
einkennilega fram Gil“.
Clare fann hve ákaft Gil
hugsaði. Það var gömul og
gróin vinátta sem var í
hættu og það var ekki unnt
að útskýra neitt ám þess að
ástæður versnuðu enn
meira. Hún gat ekki séð
hann í slí'kri klípu svo hún
flýtti sér að segja. „Ég held
að Gil hugsi meira um vel
ferð hennar en þig grunar
Walton“.
„Hvað — nú já, ég skil
að . • ■“
„Auk þess hefurðu ekki
hugleitt eitt. Þú segir að
Alma geti ekki farið með
nema ég koma líka?“
Walton kinkaði kolli.
„Þá er það útgert. Ég get
ekki farið frá sjúkrahúsinu“.
Walton hældi niður bros
og leit á Gil. „Heyrðu mig
Gil. Má Alma koma með ef
Clare fær levfi yfirhjúkrun
arkonunnar til að fara
með?“
„Já“. sagði Gil sem virtist
sannfærður um hver úrslit
in yrðu“ Ef vfirhjúkrunar-
konan levfir Clare að fara
— en það gerir hún ekki“.
„Þá látum við þar við
sitia til að bvrja með. Ætl-
arðu að tala við Ungfrú
Bondffreen Ciare?“
Claire var orðin sein fyrir
en henni fannst eins gott að
ljúka þescu af strax. Hún hrað
aði sér því >að skrifstofu
yfirhjúkrunarkonunnar.
Ungfrú Bondvreen brosti.
„Ég átti von á þér og svarið
er já“.
Claire stóð erafkyrr í gætt-
inni. „Áttu við að — að þú
vitir hversvegna ég kem?“
„Já. Sagði Walton þér það
ekki?“
„Jú. er> . , . han var að koma
hingað. Við mættum honum.
Það getur ekki verið að hann
sé búinn að tala við þig“.
„Hann hringdi snemma í
morgun. Honum hefur senni-
lega komið betta til hugar í
nótt. Fn af hveriu ertu svona
hræðsluleg á svipinn kæra
barn? Það mætti halda að ég
hefði dæmt bic í fangelsi en
ekki gefið hér levfi til að fá
þrggja vikna frí til að
skemmta þér“.
„En — en okkur vantar
fleiri hiúkrunarkonur“.
Ungfrú Bondgreen ballaði
sér ánægð aftur á bak í stóln-
um. „Indira heldur að frú Su
art skorti aðeins herzlumun-
inxi til að senda Devi og Nilu
aftur til okkar og ég bað Ind-
iru um að segja henni að við
sendum þig á brott um smá
tíma vegna heilsu þinnar
'svo ég geri ráð fyrir að hún
láni okkur þær á meðan. Ég
vona að þú skemmtir þér vel.
En hvað er að þér barn, lang-
ar þig ekki til að fara?“
„Nei alls ekki. Ég bjóst við
tað þú segðir nei“.
„Elsku vina mín. Þetta er
voðalegt! Mér kom þetta ekki
til hugar ég bjóst við að þú
yrðir svo hrifin. Ef mig hefði
grunað að big langar ekki með
þá . . . “ Hún roðnaði. „Það
verður erfitt að eiga við þetta.
Ég bað Indiru um að tala um
það við frú Suart. Ég vonast
til að hún álíti ekki að við
séum að leika á hana. Þetta
voru meiri vonbrigðin“, bætti
hún við. „Ég hlakkaði svo til
að gera þetta fyrir Gil“. i 1 *
„Fyrir Gil“.
„Já, vitanlega Clare. Held-
urðu að hann verði ekki feg
inn að fá dætur frú Suart aft
m- hingað? Viltu ekki fóma
þessu hans vegna?“
„Ég er ekki að hugsa um
sjálfa mig“, sagði Clare.
„Ertu að hugsa um Walton?
En hann bað þig um þetta.
Honum finnst það án efa ein
kennilegt ef þú neitar Clare“.
Það var rétt. Henni var
ekki á neinn hátt unnt að
skýra fyrir honum hvers
vega hún neitaði — að hún.
gerði það hvorki hans vegna
né sín vegna að hún gerði
það til hess eins að hlífa Gil
við þrggja vikna samveru við
Ölmu. Én ef til vill vildi hann
það fremur en að missa tvaer
sínar beztu hjúkrunarkonur?
Clare vissi ekki hvað hún
ætti til bragðs að taka svo
Tvær nýjar
7
Framhald af 3. síðn.
hafsins, strauma þess, efnas^m
setningu, hitastig, ljósmagn, lífs
skilyrði í þvi o. s. frv. Bókinni
er skipt í tvo aðailkafla, sem
nefnast „Almenn haffræði" og
„Hafið umhverfis ísland“. Hverj
um aðalkafla er svo skipt í fjölda
un'dirkafla. í bókinni eru 130
myndir ljósmyndir, sjókort og
aðrir uppdrættir efninu t-il skýr
ingar. Bókin er 393 bls., prentuð
í Eddu.
Höfundur bókarinnar. Unh'
steinn Stefánsson, er þjóðkunn
tÞ
ur fyrir hafrannsóknir sínar.
Hann hefur á síðasta árktug
stjórnað möreum rannsóknarleið
öngrum við ísland og auk þess
tekið þátt í hafrannsóknum er
lendis. Hann hefur ritað all mik
ið um haffræði áður. og hafa rit
hans ýmist birzt í ri-tum Alþjóða
haframisóknarráðsins eða komið
út sérprentuð á vegum Fiski,
deildar Háskólans.
Guðlsuqur flnarsson
Málflutningsstoft
Aðalstræti 18
Símar 19740 _ 1R57!t.
[ KLÚBBURINN
Opið í hádeginu. —
Kalt borð — einnig úr-
" val fjölda sérrétta.
\ KLÚBBURINN
'M
■ Lækjartcig 2 - Sími 353553
ft 3
t 5
raiinnnHNiMnia.
Alþýðuhlaðið — 9. apríl 1961 £$