Alþýðublaðið - 22.06.1961, Blaðsíða 15

honum en þetta var verra.
Hún barðist við grátinn.
„Gleður mig herra Brown
ell“, sagði Peter og rétt fram
höndina.
Johnnie hikaði eilítið áður
en hann tók í hönd hans.
„Svo þér eruð vinur Julie?
Bauð hún yður hingað?“
Rödd hans var þrungin óvild.
„Ég vildi óska að þú hefðir
leitað ráða hjá mér Julie. 'Við
getum ekki tekið á móti gest
um hér eins og á stendur. Ef
þú hefðir látið mig vila í
tíma hefði ég lagað hérna til.
Ég vil ekki virðast ógestrisinn
en ég verð að játa það að mig
langar ekki til að hafa ókunn
ugt fólk á mínu heimili sem
slendur“. Hann var greinilega
reiður. Rödd hans var þrung
in óvild en ekki var augnaráð
ið fallegra.
Julie varð að flýta sér að
skýra allar aðstæður fyrir Jo
hnnie svo vel sem hún gat.
En auðvelt var það ekki í
þessu hatursþrunga lofti.
„Peter er ekki gestur Jo-
hnnie. Badcock, lögfræðingur
Franks sagði, að ég ætti að
taka með mér mann, sem
gæli aðstoðað mig við rekstur
búgarðsins. Mér virtist hann
álíta að það væri þér ofurefl
eftir lát Franks. Herra Mend
el er nýkominn til Ástralíu.
Hann langar til að kynna sér
landbúnað hér og öðlast
reynslu. Mér leist vel á að
hann kæmi með mér og hjálp
aði okkur að koma öllu á rétt
an kjör“.
„Hvers vegna heldurðu að
eitthvað sé að hér?“
Hún sagði örvæntingarfull:
„Við höfum ekki frétt neitt
héðan síðan Frank dó. Þú
svarar aldrei bréfum. Bad-
cock áleit að ég þarfnaðist að
stoðar'..
„Svo þú og þessi lögfræð-
ingur eruð iað safna glóðum
elds að höfði mínu, sagði
Johnnie bitur. „Ég get séð
um búslkapin.n hjálparlaust,
þahka þér fyrir. Ég þarfnast
ekki aðsloðar. Þetta er minn
búgarður“.
„Ég á hann iíka Jo-
hnnie“.
„Og þú treystir ekki að
ég geti iséð um þinn hlut í
honum líka? Þú kemur hing
að með þennan herramann
— til að hnýsast í mín hand
verk. Eða var það aðeins
tyll.iástæðu? Ertu Ihrædd við
að 'vera und'ir sama baki og
ég Juiie? Er það ástæðan?
Góða nótt bæði tvö.“
Hann getok a'ftur tfram á
ganginn cg þau 'heyrðu að
stofudyrnar féllu í lás að
Ibaki hans. Julie settist. Hún
lagði höfuðið tfram á borðið
og háigrét.
Iíún Ifann að hendi var
ílögð laust á axlir hennar.
Andlitt Peters var mjög alvar
legt og áhyggjuifult og dökk
augu lh*ans viðkvæm. „Julie
— eikíki þetta. Þú mátt ekki
láta þetta fá svo mjög á þig.
Mér finnst svo leitt að þetta
skuli fara svona. Hvað viltu
að ég geri? Á ég að fara
héðlan? Vil'tu1 að ég fari á
hcitel á n!Ótt,?“
Hún hristi höfuðið og hélt
dauðaha'ldi í hönd hans:
„Farðu r/.vki Peter Ég — ég
þarfnast hjálpar þinnar og
ég treysiti mér etoki til að
vera ein með Jdhnnie með
an 'hann er í þessu skapi.
Iívuð hefur fcomið fyrir
hann Peter? Ég get ekki trú
að því að þetta ha'fi verið
hann, sem sagði svo margt
andistyiggilegt! Hann var
ekki þessu lííkur í Englandi,
þá var hann taðlaðandi og
glaður. Sástu hve andlit
hans Var tefcið? Það Var
engu líkara en hann væri
haldinn illum öndum”. Hún
snökti við.
„Já það var engu líkara
en hann hefði miklar á-
hyggjur". svaraði Peter ró-
lega. ......
„Já“, hún greip dauða-
haidi í ctS hans“. Þetta er
rétt hjá þér — hann hefur
greinilegar miklar áhyggj-
ur. Hann er ekfci ábyrgur
orða sinna. Ég heif þekkt
hann í mörg ár. Hann er
efcfci 'ábyrgur orða sinna þeg
■ar toann fær þunglyndisköst
og svo iðrast hann þess efftir
á. Ég veit að hann iðrast á
morgun og biður ofckur af-
sölkunar“.
„Ég vil ógjarnan svíkja
þig Julie, en hann heffur
ekki gert mér aiuðvelt fyrir
(að vera hér“.
„Ég Vait það og rn'ér þykir
það mjög leitt Peter! E,n
eins og Badcodk segir verð
um við að gera eitthvað
við búgarðinn. Mamma hef
ur efcki efni á að missa allt
sem hún heffur la'gt í þetba.
Þá hefur hún eikkert til að
•liffa á þegar hún verður of
gömul til að Vinna ffyrir
sér. Ég hef líka lagt ffé í
þetta sjáif. Johnnie verður
að islkilja það. Ilann verður
áreieiainlega meðfærilegri á
morigun. Gerðu það fyrir
mig að fara ekki fyrr en ég
er 'búin að tala við hann!“
Það leit út fyrir að hann
hikaði. Svo yppti hann öxl-
um. „Þá það Julie. Þú veizt
að ég 'vil alit ffyrir þig
gera, en ég get elkki séð að
það sé til neins fyrir mig i
að vera hér ef Browell held .
ur svona áfram“. hí
Hún snér tárin burtu“.™
Gerðu það fyrir mig að vera
hér a.m.'k. á morgun. Ég get
ekki sagt þér hve leitt mér
þykir að allt s'kildi fara
sVona.“
„Mér finnst það líka leitt
þín vegna Julie. Eins og ég
sagði þér áðan vil ég gera
Ihvað sem ©r til að aðstoða
þig“. Hann v1ar mjög al-
varlegur. „Ég vona að etok-
ert hrelki mig héðan. Mig
langar ekki til að skilja þig
eftir eina hjá þessum manni
— ekfci ein's og hann er
núna“.
Hún néri tárin burlu.
þessu.“ Þetta er bara þung
ilyndiiskast".
Það lá við að hún óstoaði
þess að hún hefði ekki tekið
hann með sér Heffðu þeirra
ffyrstu fundir ekki verið á
annan veg? Hana haffði lang
að 'svo mjög til að varpa
sér í fang hans og strjúka
þjáningardrættina úr andliti
hans. Það var rétt að engu
Var lítoara en hann væri
haldinn illum öndum.
Peter virti hana ffyrir
sér. „Farðu og l’eggðu þig
Julie. Ég skal laga til áður
en ég fer að hátta“. Hann
bætti lágt við: „Það getur
G.
Hún vaknaði árla morg-
uns við að sólin streymdi
inn um gluggann Hún stöitok
á fætur, gekk ;t að gluggan
um og leit út. Hún 'hafði
séð búgarðinn á hálfrötókri
daginn áður e,n í dagsbirtu
Var hann m'jögg fagur. Ann
arsvegar niður við fljótið
var frjiásöm jörð, það var
(beitlendið. Jarðvegurinn var
iðjagrænn og grasið þéttvaxið
Hins vegar vom stór afgirt
svæöi þar sem tojarrinu
Ihiafði verið ruitt brott og
kindurnar gegnu þar á beit
innan um nakin gúmmítrén
og maulluðu sótþurrt grasið.
Mikið hefði hún getað ver
ið hamingjusöm hérna. Hún
minntiat rifrildisins kvöld.-
ið 'áður og hana hryllti við.
Hvað hélt Peter um Jo-
hnnie eftir þetta? Og Jo-
hnnie — hvernig yrði hann
í disg? Það var erfitt að trúa
því að maðurinn, sem hún
haffði hitt í gærkveldi væri
10
Johnnie, maðurinn, sem
hún 'elskaði og þeitókti svo
vel. Nú ffannst henni hún
elska þann jafa mi'kið og
tfyrr. Hann var éhamingju-
samur. Maður svíkur etóki
þann, sem maður elstoar í
raun og veru.
Klutokan hennar Var hálf
sjö. Hún tók sér handklæði
og sápu í hönd og ætlaði að
ffara í bað þegar barið var
a'ð dyrum. Hún fór í m'orgun
'kjól í miklum fflýti og
kaillaði: „Ko'm inn“ og
hjarta hennar slö ákaft. Var
það Peter eða Johnnie, sem
ffyrir utan stóð? Og væri
það Johnnie, var hann þá
kominn til að svívirða hana
meira?
Það var Johnnie. Hann'
feom inn með tebollia í hend
inni og brosti þessu drengja
lega a'ðlaðandi brosti sínu,
sem prýddi hann svo mjög,
brois, sem hún þetokti frá
fyrri dögum, þegar nann iðr-
aðist cg vildi bæta ffyrir
„gosið“ einS og Sarah neffndi
það.
„Ég hélf lað þú vildir fá
te. Ég var að laga það“.
„Það var fallega gert af
þér John.nie! Ég elska að
dretóka te á morgn'ana“.
Hann var auðmjúkur og
bl'íður“. Mér finnst svo leitt
hvernig ég hagaði mér í
gærtoveldi Julie. Satt að
segja hafði ég fengið helzt
til mikið neðan í því og ég
missti stjórn á mér þegar
ég fann þig hér með þenn-
lan náunga með þér. Ég vissi
e'kki a'ð þú hefðir sent boð
um að þú kæmir. Og ég sá
rauitt þegar þú varst með ó
kunnugan mann með þér.
Mér fannst þú etoki treysta
mér lengur. Ég skildi etoki
Ihvað var að. Hver er hann
eiginlega þessi maður?“
„Ég hefði sagt þér það
allt í gær ef þú heffðir hlust
að á mig“, sagði hún.
„Peter er fransikur í föður
ætt, en móðir hans var
e,nsk. Húsb'óndi minn Mark
iSladidon. íkynnti mig (fyrir
honum í London. Ha,nn hef
ur lært sauðfjárrækt og
Iiandbúnað í Frakklandi og
er kominn hingað til Ástra—
líu til að vinna við kvikfjár
raekt, en hann vill gjarnan
ffá einhverja re^ynslu áður
en hann svipast um eftir
fastri vinnu. Þess vegna
lffka allt lagast a rnorgun11.
ffli!iiiiirji*ii!ii

Ma/sie Greig:
ur ástarinnar
timi;nnminin]iiiiiii!iiinniE3M!it!i!!!iiii!!iiiioniiimi*nnnffliniimiiiiJTiimninnmiTinniniiinnii!iiinnTiMmin][niininiimi!i:-
bauð ég honum með mér
Ihingað — s'vo hap.n geffi að
stoðað ökkur við búgarðinn
og ijáfnframt afflað sér
reynslu. Hann fœr etokert
(kaup, hann gerir þetta að-
eins til að venjast aðstæðum
hérna. Ég bjóst við að harín
gæti aðstoðað okkur við að
koma öllu í lag hérng Jo-
hnnie“.
„Áttu við að ei'tthvað sé
í ólagi hérn'a nú?“
„Ég veit það etoki“, sagði
hún vonleysislega. „Ég hef
ekki séð annað en húsið.
Ég hef hvorki litið á eign-
iría ,né bótófærsluna“.
„Ég skal sýna þér búgarð
inn strax og þú ert komin
á fætur. Ég hlákka til að
sýna þér hann JuSie. Ég
hef hlaitokað til þessarar
slundar í tvö ár. Það hiýtur
þú að vita, Julie“.
Hún leit í augu hans“. Er
það Johnnie?“
„Þú ættir að minnsita
Itoosti að vita það“, Rödd
hans brast og varð hás. „Þú
verður að jáita það. Ef þú
hefur minnstu trú á mér
verðurðu að játa það Julie.“
Þau störðu hvort á annað
um stund. Bæði voru sér
ifyllilega meðvitandi hve
mikil spenna var í andrúms
'loftinu en hVorugt var fært
um að rjúfa múrinn.
„Év fer niður og hugsa
um morgunmatinn11, sagði
hann lóks. „Ég er efcki mik
ill matsveinn, en ég hef séð
um mig síðan frú Líacey
varð véik. Hún kemur ann
ars aftur í dag og þá skal
verða gert hreint hér Julie.
"■*♦♦♦♦»» »»<.»»'»»<»■♦♦-♦»»♦♦♦
Enskunám í bröggum
Fjöldi foreldra missti
taum af dætrum sínum, og
fullþroska konur sóttu til
hersins undir ýmsu yfir-
skini. Sumar þeirra sögð-
ust fara í braggaheimsókn-
ir til þess að læra ensku.
Þetta var svo sem vel skilj
anlegt, að slík tækifæri til
menntunar væru freist-
andi. Hitt fannst sumum
ganga nokkuð langt, þegar
þessi enskukennsla fór
einnig að fara fram al-
mennt á heimilunum. Það
var jafnvel verið að læra
ensku á milli dúranna á
sumum heimilum.
En svo var það einnig
almennt, að dátar leituðu
til kvenna- til þess að læra
hjáþeim íslenzku og borg-
uðu þá gjarnan eitthvað
fyrir.
En meðan þetta tungu-
málanám var í algleym-
ingi, gerðust ýmsir atburð-
ir, sem bentu til, að óhöpp
hefðu orðið af einskærum
misskilningi.
Þessi kafli er um ástand-
ið svonefnda, sem allir
kannast við frá stríðsárun-
um. Það er grein um það
mál í Vikunni, sem heitir:
íslenzkt blóð og annarra
þjóða blóð.
»♦♦♦♦♦♦♦♦♦»♦♦♦♦♦»♦♦♦♦♦♦<
Alþýðublaðið — 22. júní 1961