Alþýðublaðið - 22.06.1961, Blaðsíða 8

vemmm
wwnewa
rmsaimmaBKi*
MÓÐIR var að gefa ný-
fæddu barni sínu brjóst,
þegar sex ára telpa, sem
hún átti, kom inn í her-
bergið. Hún horfði á með
miklum áhuga, og móðir
hennar sagði henni frá því
að ungar dýranna fengju
mjólk frá mæðrum sínum
á sama hátt.
Sem snöggvast horfði
Elín á móður sína, svo
sagði hún áhyggjufull: en
er hún þá gerilsneydd?
HELGI LITLI var einn
dag úti að ganga með móð-
ur sinni. Þá kom hann
auga á hund sem var ó-
skaplega skítugur og ræf-
ilslegur. Hann horfði um
stund agndofa á hundinn
og spurði svo móður sína,
hvort þetta væri í raun og
veru hundur.
Móðir hans fullvissaði
hann um að svo væri.
Helgi hélt áfram að
stara á hundinn, svo sagði
hann allt í einu:
Jæja, það eru þá til
hundar, sem líkjast hund
um.
ÞEGAR litla stúlkan sá
litla bróður sinn í fyrsta
skipti, sagði hún fýlulega:
Uss, hann er miklu minni
en áður en hann fæddist.
KONU nokkra langaði
mjög til að koma litlu
dóttur sinni, sem var að-
eins fjögurra ára, f leik-
skóla, þar sem annars voru
aðeins tekin fimm ára
börn.
Hún er mjög skýr eftir
aldri, fullvissaði hún for-
stöðukonuna um, hún get-
ur örugglega gert allt það
sem fimm ára börnin geta.
Lofaðu mér að heyra
þig tala, sagði forstöðukon
an við litlu stúlkuna.
Litla stúlkan horfði
kuldalega á forstöðukon-
una, svo snéri hún sér að
mömmu sinni og spurði: A
ég að segja einhverja
meiningarlausa dellu?
VIÐ kvöldverðarborðið
voru samræðurnar svo
fjörugar, að fullorðna
fólkið gleymdi alveg
Dóru litlu, sem sat til borðs
með þeim.
Að lokum fannst henni
hún vera svo ein og yfir-
gefin að hún gat ekki þol-
að það lengur. Hún lagði
hendina á handlegg móð-
ur sinnar og sagði; ég
heiti Dóra, manstu nokk-
uð eftir mér?
★
Ast í poka
UNG HJÓN voru úti í
París fyrir fáúm árum í
heimsókn hjá kunninga-
fólki. Dag nokkurn ætluðu
þau í óperuna með vinum
sínum. Frú í húsinu kvart
aði ákaft undan því við
mann sinn, að hún ætti
alls enga garma til að vera
í og reyndi með öllum þeim
ráðum, sem kvenfólki eru
tiltæk að sýna honum fram
á sannleiksgildi orða
sinna, en ekkert gekk.
Að lokum leiddist henm
þófið, hún strunzaði út og
hélt beinustu leið í eina
af dýrustu tízkuverzlunum
borgarinnar, þar fékk hún
sér stórkostlegan og rán-
dýran pokakjól, aðvitað út
í reikning mannsins síns,
og sigldi svo heim.
Þegar þangað kom
klæddist hún kjólnum í
flýti og gekk inn -í stofu
til eiginmannsins til þess
að vita hvernig honum yrði
við.
Þegar hann leit upp úr
blaðinu, sem hann var að
lesa ætluðu augun út úr
höfðinu á honum. „Þú
vinnur, vina mín“, sagði
hann með uppgjöf í rómn
um, „fyrir alla mundi
farðu út og kauptu þér nýj
an kjól“.

JACQUELINE KENNEDY sigr
aði París á svipstundu, þegar hún
kom þangað fyrir nokkrum vik
um, vegna þess að hún er ávallt
mjög vel klædd fylgir háttum sinn
ar tíðar og er af frönsku ætterni.
Þégar hún ók í gegnum stúdenta
hverfið í París með manni sínum
í opjíum vagni lét hún aka lötur
hægt til þess að geta betur virt
fyrir sér þá staði, þar sem hún
hafði lifað glaða og góða daga á
sínum skólaárum.
Jacqueline er mjög fögur kona
og kemur frá ríku heimili, hún
kemur alls staðar fram sem glæsr
legur og eftirtektarverður fulltrúi
sinnar þjóðar. Hún hefur þegar
sett tízkuheiminn á annan endann
með hárgreiðslu sinni, sem allar
konur vilja eftirlíkia. Allir vilja
nálgast hana vegna þess að hún
er kona Bandaríkjaforseta, en
ekki síður vegna þess, að hún í
kvenleíka sínum er einn glæsileg
asti fulltrúi síns kyns sem um
getur í dag.
NINA KRUSHCHEV er allt önn
ur manngerð, hún er ímynd hinn
ar alþýðlegu, venjulegu konu,
hún var algjörlega óþekkt áður
en maður hennar komst á topp-
inn, en hún riáði fljótlega al-
mennum vinsældum, af því að
hún er ímiynd hinnar fullkomnu
húsmóður, sem ekki blandar sér
í stjórnmálaþrasið, hún vann
hylli fóilksins með því einu að
vera nógu Iblátt áfram.
Hún var ekki þannig klædd í
byrjun, að það vekti athygli eða
löngun til eftirbreytni, en hún
hefur mikið breytzt, hún virðist
hafa lært það, ef til vill á heim
sóknum sínum til 'Vesturlanda,
að áhrifamáttur konunnar liggur
ekki sízt í klæðaburði hennar.
Nina Krushchev kom fram í
sviðsljósið vegna manns síns, en
hún hefur sinn eigin sterka per
sónuleika, sem hún hefur fulla ein
urð til að þroska á sinn hátt,
og hún hefur þann stehka
eiginleika til að bera að vera allt
af sjálfri sér samkvæm.
FORTÍÐ MANNA skapar oft
persónuleika þcirra, það þykjast
menn hafa orðið varir við, þeir
sem kynnzt hafa Goldu Meir utan-
ríkisráðherra Ísraelsríkis.
Þessi mikilhæfa kona var ný-
lega í heimsókn hér á landi, og
engum, sem komst það nærri, að
hann heyrði hana eða sá, mun
hafa dulizt það, að hún er gáfuð
kona.
Frú Meir er hörð og skapföst
og hún veit nákvæmlega hvað
hún vill. Allt sem hún gerir og
öll hennar barátta miðar aðeins
að einu marki, að vinna því mál
efni gagn, sem hún trúir á.
Hún er neydd til að vera hörð,
þrjózk og þrekmikil, annars væri
hún ekki hæf til þess embættis er
hún hefur á hendi.
Golda Meir hefur líka tekið þá
staðreynd í þjónustu sina og lands
sins, — að fötin skapa mann-
inn, en orsaka þeirra áhrifa, sem
menn verða fyrst og fremst fyrir
frá henni, er að leita í ægisterkum
persónuleika hennar..

■-■xt&íSSJgtMSi
g 22. júní 1961
Alþýðublaðið