Alþýðublaðið - 21.10.1961, Page 15

„Einn kiðling, einn kiðling
keypti pa'bbi fyrir tvær krón
ur.“
3.
Það var eitt með alla hrifn
inguna með einbyrninginn
og annað voru einkaáhyggj-
ur S'hmule. Þar kom númer
tvö hinn óttalegi Slöngu-
Matti og númer eitt hún
Sonja.
Sonja 'var dóttir Hoffman
slátrara og ef til vill hafði
kjötátið haft það í för með
sér að hún var nú sterkasta
stúlkan í (hverfinu milili
Lækjargötu og Frakkastígs.
HÚ!-! var tíu sentimetrum
stærri en Shmule og hún
hafði aðeins þrem vöðvum
færra en han,n og það voru
vöðvar, sem stúlkum sæmdi
ekki að hafa. Hún gat jafn-
hent Shmule jafn auðveld-
lega og hann gat jafnhent
Jóa og hún var mjög vel vax
in þó 'hún værti tileygð og
geðvond. Dag nokkurn hafði
•frú Levenson, ilífstykkja-
isaumakonan, sem var hjú-
skaparmiðla-ri í hjáverkum,
fengið hann til að snæða
fcvöldverð hjá Hoffman og
áður en Shmule vissi af var
hann trúlofaður Sonju. Og
það voru vandræði númer
eitt, því þó foónorð sé svo
sem ágætt, þá er ekki til
neins að vera trúlofaður
nema 'hringur sé á fingri,
sem sanni það- Og Sonja átti
engan hring.
Þessi hringur. Sonja
glevmdi honum aldrei. Á
kvöildin og um 'helgar þegar
þau voru í lyftingum saman,
mundi hún stöðugt eftir
þessu. Ef til vill sagði Shmu
le: ,,Ég strekkti á vöðva,“ að
eins þetta, „ég strekkti á
vöðva.“
„Ertu með vöðva?“ spurði
Sonja móðgandi.
„Hafðu ekki áhyggjur af
mér,“ sagði S'hmule við ■
■hana. ,,Ég foef nóg af vöðv-
um.“
„Ég gleymdi því alveg,“
sagði Sonja og lyfti þunga
ilóðinu, „þig vantar aðeins
demanta núna.“ Alltaf á
snöpum eftir hring. t.
Til að sýna Sonju réttlæti
verður að viðurkenna að
stúlkurnar, sem unnu með
henni í blússuverksmiðj-
unni, leyfðu henni ókfci ^ð
gleyma þessu. Á hverjum
einasta degi reyndi einhVer
þeirra að stríða henni >á
hringnum. „Skrítið,“ sagði
Dóra sú Ijóshærða — 'ljós-
hærða! — „skúítið að 'hann
skuli hafa foeðið þín, en ekki
keypt neinn hring. Ertu al-
veg viss um að han,n folffi
minnzt á GIFTINGÚ Son-
ja?“ Og stundum var það
verra. Stundum hlupu stúlfc-
urnar um og sýndu foringi,
sem þeirra fcærastar höfðu
gefið þeim og Sonja ætlaði
oð sökkva niður í jörðina,
En ekki gat hún sagt Shmu-
le allt það- Það eina sem
hún gat gert var að hamast
í honum, því svo satt sé sagt
á stúilka sem trúlofuð er,
rétf á hring. Þú getur - sagt
'hvað sem þú vilt, en rétt er
r'étt.
Og Shmule fór að glínía
út af þessum hring. Áður gn
það skeði tók hann fimm
hundruð krónur, sem harln
hafði lagt til hliðar og keypli
gullhring með' litdum steini
í. En hann hefði ekki átt að
hafa fyrir því. Hann fór him-
inlifandi til Sonju strax um
kvöildið og þegar þau sátu í
stofunni og Sonja ætlaði að
fara að nöldra stöikk hann á
fætur, hljóp um herbergið
og kallaði; „Segðu ekki meira
— þú átt hring.“ Hann rétti
foenni hringinn og beið eftir
kossinum. „
Hver getur gert konu á-
nægða? Það var skemmtileg
ur koss sem Sonja rétti hon
um. Hún sló ihann á kinn-
ina með handarbakinu og
forast í grát.
„í tvö ár ihef ég foeðið eft-
ir að þú gerðir mig að heið
virðri konu og gæfir mér
ihring, og hva fæ ég að lolk-
um? Pínulitla kúlu, sem ég
léti ekki sjá mig dauða með.
Hvers vegna játaðist ég þér
eiginlega? Af hverju er ég
svona heimsk? Af hverjui
fór ég eiginlega með þér út
í skóg?“ ,
Og það var eitt af því, sem
Shmuile fékk alltaf að heyra,
þó engin vandræði hefðu
folotizt af því.
Til að gera langa sögu
stutta eins og Shmule sagði
við herra Kandinsky, ‘þá gat
Sonja ekki borið hringinn af
því að svo lítill steinn eftir
svo langan tíma gerði hana
aðeins hlœgiilega í annarra
augurn. Stúllkufmar myndu
kannske segja hæðnislega:
„Yarðstu að bíða í tvö ár eft
ir svona smáhri'ng?“ Og þess
vegna var það, svo svarað sé
spurningu herra Kandi-nsky:
„Af hverju ertu að glíma“
sem Shmule gerðist glímu-
maður. Með því að glíma gat
hann unnið sér inn það
mikla peninga að hann gæti
keypt stóran hring handa
Sonju og kannske myndi
hún hætta að nöldra.
„Af hverju giftistu stúlk-
unni ekki og sparar þér
vandræðin?" spurði herra
Kandinsky. „Það hlýtur að
vera góð lausn.“
„Heldurðu að ég hafi ekki
reynt það?“ sagði Shmule.
„Ég fæ ekki einu sinni að
koma nálægt henni fyrr en
hún fær hringinn.“
„Af hverju giftistu ekki
einhverri, sem á hring?“
spurði Jói.
„Hvað heldurðu að þú vit
ir um þessi mál?-5* spurði
Sfomule.
„Mamma mín á efcki dem
anshring,“ svaraði Jói.
„Gerðu mér greiða,“ svar-
aði Shmule og þar með var
það mál útrætt. „Ég hef
nægar áhyggjur. Það er ekk
ert gamanmál að glíma við
Slöngu-Matta.“
En þrátt fyrir allar áhyggj
ur Shmule aðstoðaði hann
Jóa við að byggja hús handa
einJhyrningnum. Þeir fengu
fjóra appelsínukassa og ham
•ar og nagla og á meðan
Shume hamraði þetta saman
sagði hann Jóa frá því, hvað
hann myndi gera, ef hann
þy.rfti ekki að gera líkamsæf
ingar til að undirbúa keppni
sína við hin:n óttalega
Slöngu-Matta. Af því að
glíman eyðleggur fullkom-
inn líkama, sagði Shmule.
Sjáðu til dæmis Frad Her-
kúles, ekki getur hann
glímt, en samt er hann bezt
vaxni maður heimsins. Og
vinni maður titilinn Herra
AIKeimur eða Herra Heimur
eða jafnvel Iierra Evrópa er
maður öruggur um sití^
Þetta foefði Shmule getað
gert hefði haUn ekki þurft að
eyðileggja sig í glímunni.
Herra Alheimur. Það var þá <
eittbvað! Herra Heimur,
Maður skr.ifaði undir aug-
lýsíngar. Ég þroskaði Vöðva
mín-, með hafragrjónum,
undirritað Shmule. Ég ek
alltaf Rolls Royce, undirrit-
að Shmule. Þetta var sann-
kölluð gullnáma og af þess^j
hafði hann misst. „Alt þettá.
jafnvel Hollywood líka, því
margir, sem orðið hafa
Herra Alheimur, Ihafa. gerzt
kvikmyndastjörnur. hef ég
misst vegna þess að Sonja,
dóttir Hoffmans bakara,
þarf að eignast veglegri
hring allar hinar sauma-
konurnar í blússuverksmiðj-
uhni. Og Shmule sló hamrin
um svo f?st í einn appelsínu-
kassann, að hliðin forast og
foann varð að lagfæra hana
áður e-n Ihan.n gat h aldiði
verkin,, ,áfr?m.
Eftir -ð húsasmíðinni var
lokið oq Sfornule hafði sett
pappír f-rir stærstu rifurn-
ar, fór Jói inn í vinnustof-
una.
— Hvernig gengur með
hús eí n'hvrningsins, Jói? Í
spurði h-=rra Kandinsky og
gægðist út úr gufumekkin-
um, því foann var að pressa.
Svo fitiaí'i hann upp á nefið.
því honnm féll óþefurinn
i'lla eftir öll þessi ár.
—■ Shmule hefur enn á-
'hyggjur af Sonju, sagði Jói.
— Hún vill evðileggja frátu
tíð r har>s og hún vill ekki
Rolls Royce. ■«-•
— Konur! sagði herra
Kandinskv. — En við getum
ekki án þeúra lifað.
— Þú getur það, sagði Jói.
— Ég er gamall, sagði
foerra Kandinský, — ég hef
fengið minn hluta.
— Langaði þig til að vera ■
Herra Alheimur, herra Kan-
dinsky? spurði ýTói.
— Það að vera herra Kan
dinsky hefur al’taf verið nóg
fyrir herra Kandinsky, sagði
he'rr.a Kandinsky og press-.
aði með strokjárninu sínu
svo mikill gufumökkur gaus
upp. — Það eina sem mig
vahhagar um er gufupressa,
því allt þetta pressustand
veldur mér bakverkjum.
Herra Kandinsky hallaði sér
frá hekknum. — Veiztu það
Jói að það ein„ sem þarf að
gera við gufupressu er að
opna hana svona. Svo setur,
maður buxurnar inn í —•
svona. Þrýstir á handfang.