Alþýðublaðið - 25.10.1961, Blaðsíða 15

mannæitukongtinn og tók
ihann með íhinu ógurlega
glímutaki, sem Shmuie
hafði brotið stólfótinn með
forðum daga. Jói braut bak
mannætukonungsins. Mann
ætukonungurinn var úttsoð
inn af hörðu brauði og títr
um sem duttu út af því að
hann hafði ætlað stela hoi’ni
Afrí'kana og selja það. Af-
uíkana sigraði fílinn og bai’ð
ist við annað tígrisdýrið;
Jói skaut hitt draslið. Svo
settust þeir að undir stóru
tré og fengu sér að snæða
og Afríkani fékk kálbiöð
meðan Jói bar kartöflurnar
sínar og kjötið út. Eftir mat
héldu þeir áfram leið sinni
gegnum skóginn. Það var
löng leið en við salernið
komu þeir að týndu borg-
inni.
í fjarlægð minnti borgin
á skyrtuverksmiðj una og á
henni voru hundruð hring-
þaka, sem glampaði á í sól
skininu. í þessari borg, sem
ilmaði af sótthreinsunarefn-
um; ljómað; alþ af demönt-
um. Jój setti einn í yasann
handa Sonju kærstunni hans
Shmule. Borgin var mann-
laus, en allt var hreint og
fágað eins og mamma hans
Iiafði nýlokið við að
hreinsa. í einni fjársjóðs-
geymslunni fundu þeir spá-
nýja gufupressu sem Jói tók
frá -handa herra Kandinsky.
Jói og Afrí'kana gengu eft
ir -löngum vegi lögðum silfur
hellusteinum. Meðfram allri
leiðinni voru stallar með
söngfuglum og hænum og ís
öt kökum og ál í hlaupi og
brjóstsykr; frá Póllandi og
maður gat tekið allt sem aug
að girntist. Þar sem vegur-
inn endaði var stðr höll
ibíóhöllin í Miðbænum og
hún leiftraði öll af ljósa-
flóði.
Þegar þeir gengu tij hall-
Úrinnar heyrðist skyndilega
mikill hófadynur og hundruð
og aftur hundruð einhyrn-
inga komu hlaupandj til
þeirra. Fremst í' flokki vara
gríðarstór ei nhymingur,
stórt, gullið horn hans þák
ið gimsteinum og mjallhvít
einhyrn'ngskona, góðleg á
svip. Afríkana kallaði til
þeirra og þau hlupu til hans
og sleiktu hann allan af því
að þetta voru pabbi hans og
mamma. Á baki föður Afrík
ana — og þetta var bezt af
öllu — sat pabbi hans Jóa.
sem lyfti Jóa á hné sér.
Og svo pökkuðu Jói og
pabbi han3 og Afríkana og
pabhi hans 0g mamma niður
demantinum (handa Sonju
hans Shmule og gufupress-
unnj handp herra Kandinsky
og fóru aftur yfir Afríku
með alla einhyrningana a
hælunum, til baka, _________
alla Ieið til Tízkustrætis. Og
þannig var það Jói, sem kom
með einhyrn'nginn frá Af-
ríku. eftir að þeir höfðu ver
ið tíndir í mörg ár.
Daginn sem herra Kandin
sky og Shmule fóru að skila
pöntuninni var rignipg og
Jói og Afríkana voru að
leika lei'kinn, sem kallaður
Var Afi-íka í vinnustofunni.
Jói barðist við stól, sem
var mannætukonungurinn,
Honum gekk illa, því mann-
ætukonugurinn glímdi mun
betur beitt bragðinu og svo
Jój barðist um til að geta
betur beytt bragðinu og svo
sá hann mjög gamla slitna
klossa með tötrum upp úr
nálægt höfði sér. Hann leit
upp. Þetta var einn föru-
mannanna.
Förumaðurinn bar gamla
tuskuhúfu með miðum á?
hann var með stórt rautt nef
og skítugt alskegg. Hann
hélt á po'ka í hendinni óg
flaska stóð upp úr vasanum
á einum af tveim frökkum
Ihans. Hítil, rauð 'bokukeiaud
augu hans skimuðu um
vinnustofuna. Hann spurði
Jóa: „Er gamli kallinn
heima?“ þó hann sæi -vel að
sv0 var ekki.
Jói vissi msvifalaust hvér
þetta var. Hann virti hann
vandlega fyr r sér og kreppti
hnefana, en þegar hann gekk
yfir að Afríkana lá við að
hann æpti. Þetta var mann
ætukonungurinn; Jói hafði
engan rifill og engar byssur
og hann kunnf ekki að líma
og þetta var alvara. Hann
starði á mannætukonunginn
sem n'álgaðist Afríkana
meira og rneira.
‘En gjiði sé lof og þökk í
því heyrði Jói fótata'k á
tröppunum og Shumle segja
að hann væri rennblautur.
Hann stökkk 'á fgetur og
hl.ióp út éJr herberginu.
„Fljótt, fljótt“, kallaði hann
og tárin streymdu niður
kinnar hans1., fljótt, fljótt.
fljótt.“ Þeir hlupu inn ’f-her
bergið og Jói beit á vör og
elti.
Förumaðurinn leit- á. þáj og
pírði með litlu þokfflfSt^du
augunum. „Sæll vinr“ -sao-ði
hann. ,.Áttu tuskur núiiþ?“
Herra Kandinsky arré&irp
aði.
„Þú hræddir drenginn,"
sagði hann. „Shmule gefðu
honum afganga. Þetta ér í
lagi. Jói“, sagði hann, „það
er ekkert að óttast“.
Jói svaraði. engu. Hann
'horfðu á förumanninn fylla
poka sinn. Allan tímann
gaut maðurinn augunum í
laumi ti-1 Afríkana eins og
frú Abramowitz áðUr en hún
kleip.
Jói sá að förumaðurinn
nam staðar á tröppunum um
le g og hann fór úr. Áður
en hann fór út í úrhellisrign
inguna tók hann flösku upp
úr vasa sér og saup drjúgum
á. Jói gekk hægt upp stig-
ann og leit út um gluggann.
Mannætukonungurinn staul-
aðist gegn vindinum með
'pokann á bákinu, í gangin-
um fannst veikur þefur af
•spritti.
6.
Jói gætti gín betur eftir
að mannætukonungurinn
reyndi að stela Afríkana.
Hann gekk út á götuna áður
en -hann setti hálsbandið á
Afríkana. Og hér eftir fór
hann aldrei með Afríkana
fram hjá skyrtulverksmiðj-
unm því maður fór aldrei of
varlega. Hann á'kvað líka að
æfa sig í glímu ef eitthvað
kæmi fyrir s\”o það var
heppilegt að Shmule var að
æfa sig.
Shmule hafði þegar unn
ið Ljóta Lúlla, sem satt að
segja var heldur ómerkileg
ur glímukappi og Stebbi
Stóri var úr leik með brotið
viðbein. Og framkvæmdar-
stjórinn hans Shmule, hann
Svarti ísak, sem stjórnaði
leikfimishúsinu áleit að nú
væri rétta stundin upprunn
in til að láta S'hmule sigra
Robba tyrkneska og Billa
berjara í hvelli og snúa sér
að hinum óttalega Slöngu
Matfa sem hann hafði heyrt
að værj ekki ,í sem beztri æf
ingu vegna magasárs, sem
læknaðist illa af því að hann
gat ekki látið vera að borða
steyktan mat svo ekk; sé
minnst á áfengið. Nú var
'hið mikla tækifæri S'hmule
runnið upp og Svartur sá
•svo um að hann gæti barizt
við Rdbba tybkneska og Billa
berjara í sömu vikuhni —
Berjarann á mánudegi og
• þann tyrkneska á föstudegi.
Svartur sagði að það væri
ekki jafn slæmt og virðast
mætti því Berjarinn fengi
greitt fyrir að gefast upp í
fjórðu lotu. „En, ,spurði
Sihmule", fœrðu þú bara
helming þóknunarinnar ef ég
missi annað augað?“
„Skyndilega“, sagðj Svart
ur hátt við sjálfan sig“,
skyndilega er Maccabeus far
inn að derra sig. Ég var að
enda við að segja þér“, sagði
ihann við Shmule“, að Berj
arinn fær greitt fyrir að gef
ast upp — lokaðu bara aug
unum og veinaðu — er það
til of mikils mælzt fyrir sex
hundruð kall?“
Og hvað Tyrkjanum við
kom kunni hann aðeins tvö
brögð. „Þú þekkir þau bæði
drengui’“, sagði Svartur við
Shmule. „Ég veit að þú svík
ur mig ekk; svo illilega að
láta það dauðyfli drepa þig“.
Og svo nuddaði hann Shmule
hressilega.
Þó Shmule vildi ekki
i’æða glímumál við Jóa og
segja aðeins að það væru
smámunir einir gat hann
ékki um annað hugsað en
Berjarann -og þan.n tyrk-
neska. Milli þess sem hann
saumaði .vaggaði hann höfð-
inu til hliðanna og þegar
hann lyfti járninu beygði
hann sig sky-ndilega. Jói
horfði bara á.
Það var kalt í veðri, svo
Jói komst að samkomulagi
við herra Kandinsky um að
leyfa Afríkana að sofa í
vinnustofunni og þar sem
livöfaldur lás var fyrir vinnu
stofunni var l'ítið að óttast.
Jói gat því veitt glímumálun
um meiri athygli en hann
'hefði ella getað hefði Afrík
ana fbúið ií garðinum. Með
iþví að klífra yfir girðinguna
var hægt að komast inn í
garðinn en það var erfitt að
brjóta niður tvöfaldan hengi
lás. Og Afrí'kana leið ■ líka
betur í vinnustofunni því
þar var heitt og hér um bil
alltaf einhver hjá honum.
Hann lá u.ndir bekknum á
'hrúgu af afgöngum og leit
skærum augum á Iþá til
skiptist. Hann þurfti að
hvíla sis því hann var hálf
kvefaður.
Herra Kandinsky hafði á- . *
hvggjur og það auðveldaði
ekki lífið. Fyrst og fremst
hafði hann áhyggjur út af
gigtinni, sem alltaf versn
aði þegar kólna tók. Hann
hafði líka áhyggjur af
Shmule og glímu'keppnum
hans. Og í ofan-álag hafði
'hann áhyggjur af gufpress-
unni, því alltaif varð erfiðara
og erfiðara að standast sam
keppnina. Og svo 'bættist
einhvrningurinn við allar á
hyggjurnar. „Mér lízt ekki ;
á útl't hans Jó:“, sagði hann
„Svona lítil skepna ætti að
verp brungir, fjöri, hoppa og
stökkva, ekki liggja svona
allan dae'nn 0g varla hafa
lyst á kálblaði nema því sé
nevtt ofan í hann“. Hann
hallaU sér yfir Afríkana.
,,'Svon, nú“, sagði hann og
créftti honum kláblað, „ettu
það. Þú hefur gott af því.
Æ-gigtin er að -drepa mi-g.
Og v;ð=kiptin ganga illa í
þokkabót“.
Viðsk'ptin gengu svo illa
að Sihmule spurði 'hvort
hann ætti vei’a fáeina daga í
leikfim'ehús'nu eftir hádegi,
þar sem hann ættt von á
tveim k°prmúm og þyrfti að
æfa sicr =ftir fremsta megni:
það væri ekki vegna þess að
hann laneað: til að eyði-
leggj q víðskiptin, en til ’
hvers ætti hann að sitja hér
og búa til ný sn:ð þegar ekk
ert vær' að gera? „Gerðu
mér f?r-i*a“, sagði herra
Kand;nsky,“ farðu að
glíma“.
„Má éo- koma með þér?“
spurð'i Tói bg Shmule var
svo hrif'nn yfir að fá leyf:
ið að haun sagði að Jói.
mætti komq. ef hann lofadí
að tala ekk; mikið og haga
sér vel.
Og e.ftir að 'Shmule hafði
sagt Jóa að tala ekki mikið ,-
talaði hann sjá'fur alla leið
ina til Svarta ísaks í Aðal-
stærti, bsk við fiskbúðina •
hans ’Svarta ísaks en þar ■
var hans aðal atvinna.
„Sjáðu nú til“, sagði
Shmule meðan þe:r gengu
ihliðargötunar. ,.Ég verð að
hugsa þetta ’frá öllum hlið
um. Sjáðu t. d. Billa. Kann,
ske gefst hann upp í fjórðu
lotu, kannske gerir hann það
ekki. Ég verð líka að ‘hugsa
um sjálfkvirðingu m'ina. Geti
ég sigrað hann heiðarlega
verður það betra hvað sem
Svartur serí r. ÍSvo það er
ekk; til neins fyrir þig að
segja, hafðu en«ar áhyggjur
því Berjarinr géfst upp.“
,,Ég sagði þér ekki að hafa
engar áhyggjur“, sagði Jói.
„Ég verð að berjast hvort
sem hann gefst upp eða
ekki“, hélt Shmule áfram.
,,Það kemij- bonum einum
við. Ef hann fær betur borg-
að fyrir það, þá verði honum
það að góðu, Isvfum honumi
að tapa viljandi1.
C> E> 0 0 8
Alþýðublaðið — 25. okt. 1961