Alþýðublaðið - 30.11.1961, Síða 8

En enn þann dag í dag má
hún ekki ógrálandi á föð-
ur sinn minnast, svo mjög
unni hún honum. Og mað-
urinn, sem hún giftist,
verður að sætta sig við,
að ást hennar sé skipt á
milli hans og hins látna
föður.
Ungfrú Lamia Sohl fór
til Parísar, og þar kynnt-
ist hún Abdallah prins frá
Marokko, en hann hafði
árið áður séð mynd af
henni og sagt þegar í stað:
„Hún skal verða konan,
mín.“ Ekki er að orðlengja
það, nema með þeim tak-
ast góðar ástir, og eftir
tveggja ára kynningu í
Parísarborg ákveða þau
að ganga saman götuna til
dauðans, þ. e. að trúlofast.
Fer svo hvert til síns
heima. En þegar faðir
prinsins, Múhameð 5.
fréttir af ráðagerð ungu
hjúanna, lætur hann á sér
skilja, að sér finnist ekki
viðeigandli, að 'Abdallah
giftist á undan eldri bróð-
ur sínum, ríkisarfanum
Hassan. Þykir nú sýnt, að
gifting muni dragast á
langinn og unir Abdullah
því illa, þar eð eina sam-
bandið, sem hann hefur
við unnustu sína er sími,
— en sjö þúsund kílómetr-
ar skildu þau að.
Nú kemur þar í sögunni
að segja frá vini Abdallab
Múhameð prins af Arabíu.
Múhameð er sonur Seoud
konungs, sem ríkir yfir
landinu helga og olíunni.
Hann er mjög geðugur
piltur og sagður bezti
knapi í Arabíu. Hann hef-
ur einu sinni hitt ungfrú
Sohl og þegar í stað orðið
ástfanginn af henni. Þegar
hann fréttir, að líklega
verði ekkert úr giftingu
vinar hans Abdallah og
draumagyðjunnar Sohl,
bregður hann skjótt við og
hraðar sér til Beirut til að
biðja hennar. Hann hittir
ungfrúna í skemmu sinni.
S:tur hún þar hrygg og
hnípin, telur sig ilta svikna
af ástmegi sínum og blasi
nú ekkert annað við en
grár hversdagsleiki í ást-
lausu hjónabandi. Móðir
hennar ráðleggur henni
ao hugsa sig tvisvar um
áður en hún hafni svo
tignum biðli, sem nú knúi
á dyr hennar og kveður
hana hafa haft nóg angur
af Abdallah prins.
Þegar Abdallah fréttir
af þessum kvonbænum
vinar síns, bregður hon-
um illilega. Hann flýlir
sér til föður síns, og hinn
góði kóngur Múhameð 5.
eyðir ekki tímanum í að
áfellast son sinn, en send-
ir þegar í stað skeyti til
marokkanska ambassa-
dorsins í Kair0 (það er
enginn sendiherra frá Ma-
rokkó í Beirut) og bað
hann að fljúga þegar í
stað til Beirut og biðja
um hönd ungfrú Sohl fyr
ir hönd sonar hans. Am-
bassadorinn tók fyrstu
flugvél til Líbanon, en í
sama mund var Abdallah
kominn með simtólið í
hendina, og hann bað um
nr. 270—070 í Beirul,
símanúmerið heima hjá
ungfrú Sohl.
Síminn hringdi 1
frú Sohl, ambass
hljóp upp hallartri
ar, en draumapri
sat hnuggin með
[yndin hér efra: Hundr-
ð kjólar, fimmtíu skór,
llmargir pelsar, allar brúð
rgjafirnar. — Þessu öllu
þarf að koma í fe
urnar og ögn fleírr
in hér til hliðar:
s'iBfrnði- í Riad hi
MEÐAN kóngar og keis-
arar, forsetar og forsætis
ráðherrar berjast köldu
stríði, og enginn vill gefa
hlut sinn né láta undan
síga að neinu leyti, gerast
rómantísk ævintýri í hall-
arsölunum og vinátta og
kærleikur sigrar, — en
þeir sigrar eru ekki á skjal
festir né um þá hrópað á
torgum. Ein slík sigur-
saga kærleikans varð þó
fræg og gerð heyrum
kunn í heimablöðunum í
haust. Það var þegar Mú-
hameð prins af Arabíu gaf
viní sínum Abdallah
prinsi af Marrokkó eftir
stúlkuna, sem þeir báðir
unnu, — en stúlkan elsk-
aði Abdallah.
Hér er um að ræða æv-
intýrið um Lamia Solh,
sem hvorki var kóngsdótt-
ir né keisara heldur hetju
dóttir frá Líbanon. Faðir
hennar var frelsishetja
Líbanonbúa. Hann hvatti
þá til að rísa undan kúg-
un fyrst Tyrkja, síðan
Frakka. Tyrkir vörpuðu
honum í fangelsi, og
Frakkar gerðu hann útlæg
an úr Libanon, en sú út-
legð var dvöl í París og
eftir þá dvöl hafði hann
ekki annað að segja um
Frakka við dótturina, sem
heima beið með fléttur og
spurul augu, — að Frakk-
ar væru gestrisnir og
frjálslyndir.
Ofstækismaður myrti
herra Sohl árið 1951. Þá
var dóttirin fjórtán ára.
xm-

mm
3 30. nóv. 1961 — Alþýðublaðið