Alþýðublaðið - 04.01.1962, Blaðsíða 8

MÓÐIR, sem átti 8 börn
undir 12 ára aldri, átti oft
.erfitt með að hafa hemil á
þeim, því þau voru öll í líf-
meira lagi.
Einn daginn kom hún til
vinkonu sinnar og hafði
tekizt að losa sig við grisl-
ingana augnablik. Hún
rakti raunir sínar frir vin-
konunni og sagði meðal
annars: í morgun höfðu
börnin svo hátt, að ég
missti alla þolinmæði og
sagði reiðilega við þau: Sá
fyrsti, sem tekur upp á því
að öskra hér í húsinu hér
eftir skal fá munninn full- J
an af sápu — ég er ennþá ;
með bannsett óbragðið í
munninum.

I>AÐ eru ekki allar
konur svo heppnar
að geta náð sér í eig-
inmann, en sumar
eru svo sniallar að
þeim tekst að afla sér
útrásar á þeirri móð-
urlegu blíðu, sem
þær mundu annars
eyða á vesalings eig-
inmanninn.
Til þessa hlutverks
eru kjölturakkarnir
hinir nytsömustu og
ekki eru þeir allir
eins skemmtilegir á-
sýndum og sá, sem
stúlkan kiassar bér á
myndinni.
ÝKJUSÖGUR hafa alltaf
verið velkomið regn á ryk-
fallna hversdagstilveru al-
mennings og það eru fleiri
þjóðir en íslendingar, sem
hafa átt sinn Vellygna
Bjarna. Hér höfum við
dæmi frá einum slíkum:
Kunningi m:nn einn var
sá mesti matmaður, sem ég
hef kynnzt, ég hafði fengið
ýmsar sönnur á dugnað
hans við át, en þá stórkost
legustu fékk ég, þegar ég
bauð honum eitt sinn he:m
til mín. Við ræddum sam-
an um matháka og þar
kom, að við veðjuðum um
það, að hann gæti ekki ét-
:ð þrjátíu harðsoðin egg í
einni máltíð.
Hann sagðist ætla að
taka sér smágöngu áður en
hann hæfi máltíðina, —
svona rétt til að vera vel
fyrirkallaður eins og hann
orðaði það, síðan fór hann.
Hálítíma seinna kom hann
til baka og sagði, að nú
væri sér ekkert að vanbún
aði, nú væri hann alveg
v'.ss um að geta borðað það
sem um var veðjað.
Eg setti fyrir hann fat
með þrjátíu harðsoðnum
eggjum og hann át þau án
þess að á honum sæist að
hann ætti bágt með að
koma þeim síðustu niður.
Þegar hann hafði lokið
máltíð'nni, spurði ég hann
hvernig hann hefði getað
verið svo viss um að geta
borðað öll eggin.
Hann svaraði hálf
skömmuslulegur, að hann
hefði nú ekki bara fengið
sér göngu, þegar hann fór
út. Hann hefði farið á veit
ingahúáið í næstu götu til
að reyna.
★
Þessi matmennska minn
ir mig á kappát mikið, sem
fór fram í vegavinnubúð-
um hér á landi og ég var
vitni að. Tveir vegavinnu
manna höfðu lengi sumars
þráttað um það, hvor
þeirra væri meiri matmað-
ur, án þess að úrslit fengj-
usí opinberlega staðfest, —
lauk því karpi svo, að ráðs
konan kvaðst skyldu sjá
þeim fyrir æti, sem þeir
gætu bitizt um einhvern
daginn, biðu svo vikur, að
ekkert meira var gert í
málinu, en dag nokkurn
þegar staðgóðri máltíð úr
kjötbollum og sætsúpu var
nýlokið, tilkynnti ráðskon
an, að nú væri allt til reiðu
svo að keppnin gæti hafizt.
Félagar kappanna gengu
frá borðum, en þeir tveir
sátu eftir og yfir þeim vott
ar að viðureigninni. Var nú
borinn fram pottur mikill
fullur af þykkum hrís-
grjónagraut með miklu af
rúsínum. Tóku þeir nú ó-
sleitilega til matar síns,
eftir að hafa losað um allt,
sem að líkömunum gat
hert. Var mikið stunið og
hátt kjamsað og mikið
hlegið í fyrstu, en það fór
þó fljótlega af og smám-
saman varð meiri alvöru
blær yfir samkundunni.
Diskunum, sem ofan í þá
hurfu fjölgaði ískyggilega
og auðséð var að hvorugur
myndi láta í minni pokann
að lítt reyndu. Vottarnir
tötdu: níu — tíu — ellefu
— tólf. Það var kominn
angistarsvipur á andlit
kappanna, og ekki var
laust við að færi um suma
þeirra, sem á horfðu. Loks
tókst öðrum keppendanna
að stynja upp, að nú gæti
hann ekki meira, þá var
keppinautur hans að enda
við þrettánda diskinn og'
sleikti mikinn út um, en
auðséð var að það var
meira af vilja en mætti
gert.
Sá, sem upp hafði gefizt,
stauiaðist á fætur með
harmkvælum og gekk út
undir vegg, þar tróð hann
fingrum sínum ofan í kok
og tókst að spúa megni
þeirra grautarkílóa, sem
hann hafði í sig látið og er
hann þar með úr sögunni,
en það er af hinum kapp
anum að segja, að hann sat
sem fastast og virtist í
vandræðum með líkams
stöðu sína. Hann var
spurður hvers vegna hann
stæði ekki upp og notaði
sömu aðferð og hinn hafði
við haft ti að sleppa sæmi
lega frá ósköpunum, tókst
honum þá að stynja upp,
að honum væri algjörlega
fyrirmunað að hreyfa sig.
Var hann þá tekinn eins
mjúklega og unnt var og
voru stunur hans og óp
heldur ömurleg á að hlýða.
Var hann síðan borinn í
tjald sitt og lá þar lengi
dags með stunum og marga
daga síðan svo að ekki
mátti hann mat sjá eða að
vinnu koma. Þótli mönn
um jafn ósýnt eftir sem
áður hver hefði farið með
sigur af hólmi úr þessari
ferlegu keppni.
★
Ekki var þetta eina sinn
ið, sem keponi var háð- í
þessum tjaldbnðum um-
rætt sumar, en þessi frá
sögn verður að nægja- að
sinni.
Að lokum skulum við
snúa okkur aftur að hon
um „Vellygna Bjarna“. —
Hann segir svo frá:
'W
w
I SVEITINNI MINNI er
urmu1! af mýflugum á
sveimi, þegar kemur fram
á sumar, og það eru þær
stærstu mýflugur, sem ég
hef nokkurn tíma komizt í
tæri við. Eg var í fyrrasum
ar úti á túni sem oftar með
hest, sem ég ætlaði að
beita fyrir heyvagn. Eg
gekk frá andartak, en þeg
ar ég leit við aftur höfðu
þrjár mýflugur setzt að
hestinum m.'num, tekið
hann á m:lli sín og flogið
af stað með hann.
Þegar þær flugu yfir
höfði mér heyrði ég, að
ein þeirra sagði við hinar.
Hvar e:gum við nú að
geyma hann, svo að þær
stóru finni hann ekki?
MANNSKEPNAN
hrósar sér ákaflega af
tign sinni og snilld,
eins og allir vita, en
það verður aldrri sagt
með nokkrum sanni,
að lienni takist að kom
ast í hálfkvisti við dýr
in á sumum s1
Fimleikamen
mikið lof og er
ir til skýjpnn
einstaka fimi t
í hreyfingum,
eru allir há
klunnar í sam
HHMMUWHMWI"
8 4. jar.úar 1962 — Alþýðublaðið