Alþýðublaðið - 03.02.1962, Blaðsíða 15

Hann vissi að það var
heimskulegt og ónauðsynlegt
en þennan sama dag keypti
hann handa henni dálítið sem
hún hafði óskað sér — gini-
sieinum sett armband. Hann
þurfti að nota meiri hluta
þess ferðamannagjaldeyris
sem þau höfðu fengið til þess
og þar með urðu þau að neila
sér um ýmislegt sem þau
höfðu annars ákveðið að gera.
Armbandið var eiginlega
ekki mjög dýrt og heima í
Englandi hefði hann aldrei
hikað við að gefa henni það,
en hann skýrði fyrir henni að
til þess að hún gæti eignast
það yrðu þau að neita sér um
margt annað.
„Áttu við að við eigum að
halda okkur við ferðamanna-
gjaldeyririnn?“ spurði hún.
„'Vitanlega verðum við að
gera það elskan mín. Ég hef
engin sérréttingi“, sagði
hann. íbúðin okkar á hótel-
inu er mjög dýr og við verð
um að fara vel með það sem
við notum umfram þá peninga
ef .við þá ekki verðum að fara
heim nokkrum dögum fyrr
en við ætluðum“.
„Geturðu ekki fengið gjald
eyri? Það gerir annað fólk“,
sagði hún fýluleg.
„Það getur verið að annað
fólk geri það, en ég geri það
ekki“, sagði hann og brosti
v:ið“. Hvað finnst þér? Eigum
við að fara heim?“
„Mér finnst gaman að vera
hérna, en ég get ekki hugsað
mér að eiga að spara. Ég hata
að vera fátæk!“
. „Það geri ég líka“, viður-
kenndi hann. Þá legg ég til að
við förum heim í vikulok.
T. d. á föstudaginn. Þá get
um við verið hér í þrjá daga
enn. Við höfum haft það gott
og þú hefur fengið armbandið
þitt þó ég hefði getað keypl
mun fallegra armband handa
þér í London“.
„Já, en mig langaði í þetta
armband. Það er frumlegt og
ég ætla að nota það þegar ég
dansa. Allt í lagi, þá förum
við á föstudag“. Hún andvarp
aði og það gerði hann líka. Því
þegar þau kæmu aftur til Lon
don yrði hún ekki lengur
hans og þá gæti hann ekki
eytt öllum tíma sínum hjá
henni.
Hann fékk miðana og
hringdi til ungfrú Dove. Þau
notuðu dagana sem eftir voru
vel en samt urðu þau að hætta
við að fara til Jungfraujoch.
Honum fannst það ieitt en
hann huggaði hana með að
þau gætu farið þangað þegar
þu kæmu næst til Sviss.
„Næst? Næst vil ég fara
eitthvað annað. Ég vil ferðast
um allt, gera allt, sjá allt! Ég
vil ferðast um allt, gera allt,
sjá allt! Ég vil fá ALLT með
an ég lifi“. Hún dansaði um
isvefnherbergið og ,var svo
ung og töfrandi að hann
kyssti hana.
„Og þú átt svo mörg ár
framundan vina mín“, sagði
hann. „Ég vil gjarnan gefa
þér. allt sem þig dreymir um
að eignast“.
Hún leyfði honum að kyssa
sig án þess að slíta sig af
honum eins og hún var vön.
„Þú ert mjög góður við
mig Blaine“, sagði hún.
„Ég vil vera meira en góður
við þig ef ég aðeins fengi að
vera það. Ö, Virginia við skul
um ekki fara niður að borða
í kvöld. 'Við skulum borða
hérna uppi bara þú og ég ...
og . . .“ hann hóf að kyssa
hana blíðlega og ástríðuþrung
ið.
Hún sleit sig af honum. „En
Blaine þó! Klukkan er bara
sex“, sagði hún.
„Fer ástin eflir klukk-
unni?“ spurði hann. „Hvaða
máli skiptir það þegar maður
elskast ... Komdu til mín
yndislega konan mín“.
Hún leyfði honum að fá
vilja sínum framgengt. Það
var eins gott að ljúka því af,
en hún heimtaði að fara nið
ur í matsalinn og borða á
eflir.
„Það er miklu skemmti-
sjúkrahúsið og það væri ekki
rétt að biðja hana um að taka
meira að sér“.
„Veiztu að hún elskar þig?“
spurði Virginia illgirnislega.
,.Emma Dove? En sú
vitleysa. Hún gæti verið
mamma mín“, sagði hann og
kyssti á kollinn á henni.
„Það getur vel verið, en
hún ber ekki móðurlegar til-
finningar í brjósti til þín, og
þegar kona á hennar aldri
verður ástfangin, verður hún
yfir sig ástfangin. Ég hef gam
an að því þegar aðrar konur
eru skotnar í þér. Þá hlæ ég“.
„Þú þarft a. m. k. ekki að
vera afbrýðisöm. Hvernig er
það, vill hennar Náð fara út
að borða í kvöld “
„Ekki í kvöld Blaine. Ég
verð að læra hlutverkið mitt
og það er svo erfitt að læra
orðin, þegar engin hljómlist
er með þeim. Vilt þú hlýða
mér yfir?“
þessi Ferdinand leitar á þig
fyrir framan áhorfendur?“
spurði hann.
„Hann leitar ekki á mig á
sama hátt og þú“, sagði hún
og hló.
„Það vona ég innilega að
hann geri ekki! En allir þessir
kossar. Kyssir hann þig?“
„'Vitanlega gerir hann það
annars væri þetta asnalegt
allt saman. Við eigum að lát
ast vera ástfangin hvort af
öðru“.
„Og kyssir þú hann?“
,,Auðvitað“.
„Eins og þú værir ástfang-
in af honum? Hvernig kyssir
þú þegar þú ert ástfangin?“
„Það ættir þú að vita
manna bezt“.
„Ég ælti að vita það ... en
ert þú það? Ertu ástfangin af
mér Virginia? Ég velti því
stundum fyrir mér hvort þú
sért það“.
Andlit hennar varð kulda-
legra“, sagði hún. „Ég elska
ljósin, hljómlistina, fólkið“.
„Meira en þú elskar mig?“
spurði hann stríðnislega.
Hún gretti sig framan í
hann.
„Á annan máta. Menn, ljós
og hljómlist er mitt líf“,
sagði hún glaðlega.
„En ekki ég?“
, Hluti af því, en allt annar
hluti“, sagð hún. O, Blaine
láttu mig vera! Ég var ein-
mitt nýbúin að mála á mér
varirnar ... sjáðu þig nú
Blaine! Ertu ekki ENN búinn
að fá nóg?“
Hann hló að henni og
sleppti henni. Einhvern tím-
ann kæmi að því að hún vakn
aði og þá yrði hún hans. Hún
hlaut að verða hans. Hann
myndi aldrei gera sig ánægð
an með minna
Þegar Blaine kom til Lon-
don varð hann að ráða sér
einkaritara bæði vegna breyt
inganna í hans lífi og stækk-
unar sjúkrahússins.
„Hver vann fyrir þig áð-
ur?“ spurði Virginia. „Þú
hafðir ekki einkaritara þá?“
„Ungfrú Dove sá um það
allt fyrr mig“.
„Af hverju gerir hún það
ekki núna? Er það af því að
ég er hér? Henni líst illa á
mig. Og mér á hana“.
„Þetta er ímyndun í þér.
Hún hefur mun meira að gera
núna síðan við stækkuðum
„Já, réttu mér bókina eða
hvað þú kallar það. Hvað á ég
að gera?“
„Segja stikkorðin mín ...
nei, annars, lestu það allt“.
Og hún rétti honum hlut-
verkið sitt.
Hann las hin hlutverkin
með ýktri tilgerð og framsögn.
„Það á ekki að vera
SVONA óstjórnlega skemmti-
legt“, sagði Virginia svekkt,
þegar hann neitaði að taka
þetta hátíðlega. Honum
fannst þetta alltsaman óum-
ræðilega hlægilegt.
„Því miður, mér finnst það
hlægilegt“, sagði hann.
„Hvaða fólk heldurðu að tali
svona saman?“
„Samtölin eru bara til að
tengja lögin og söngvana sam
an“, svaraði hún stutt í
spuna.
„En þurfa þau að vera
svona heimskuleg? ,Þegar þú
syntir inn synti hjarta mitt
til móts við þig‘. Hvílík vit-
leysa! Eru þau í sundhöll'eða
hvað?“
„Vitanlega ekki. Þau segja
þetta bara með tilliti til
næstu söngvana", sagði hún
reiðilega. „Haltu ááfram,
Blaine“.
Hann reyndi að vera alvar
legur þó allt leikritið „Lady
of Leisure“ væri jafn hlægi-
legt að því er honum fannst
og þegar þau voru búin að lesa
allt stykkið leit hann alvar-
legur og hugsandi á hana.
„Hvemig finnst þér þegar
legt. Hún reis á fælur, en
hann dró hana niður í fang
sér.
„Þú veizt að ég er ástfang
in af þér“, sagði hún stutt í
spuna.
„Er það Ertu það ‘Virginia?
Elskarðu mig á sama hátt og
ég elska þig?“
Hann vissi að það var
heimskulegt að ræða þetta
aftur, þetta sama og þau höfðu
rætt svo oft og alltaf með
þeim árangri að bilið milli
þeirra breikkaði.
„Af hverju heldurðu eigin-
lega að ég hafi gifzt þér “
spurði hún. „Til þess eins að
verða Lafði Bleding?“
„Nei, ég veit að svo var
ekki. Því skyldi það vera á-
stæðan, þegar þú notar ekki
einu sinni það nafn í þýðing
ar meiri hluta lífs þíns“.
„Og hverjum er það að
kenna? Ég vildi gjarnan kalla
mig Virginíu Belding og þú
veizt hvernig áhorfendur
smjaðra fyrir titlum“.
„Það hefði ekki verið ...
sæmandi. Auk þess sagðir þú
mér að þú hefðir orðið þekkt
sem Virginia Cowley“.

► 7
„Yfir hverju ertu þá að
kvarta? Það er oft á tíðum
erfitt að skilja þig Blaine. Ég
geri ráð fyrir að þú viljir helzt
að ég hætt að vera 'Virginia
Cowley. Að ég hætti starfi
mínu“.
„Það vil ég helzt“, sagði
hann. , Það er ekki skemmji-
legt að vera giftur tveim ólík
um, konum, þegar minn helm
ingur er aldrei heima“.
Hún sleit sig af honum og
stóð upp. Hann var farinn að
þekkja svipinn sem var á and
liti hennar þennan svip sem
útilokaði hann gjörsamlega:
„Við komum okkur saman
um þetta áður en ég lofaði að
giftast þér“, sagði hún.
„Já, ég veil það en ég hélt
ekki að svona færi. Ég hélt
ekki að ég hyrfi svona gersam
lega í skuggann“.
„Þú hélzt satt að segja að
ég yrði þreytt og hætti þessu
öllu eða er ekki svo?“ spurði
hún með því innsæi sem
breytli henni úr hugsunar-
lausu brrmi og í kaldrifjaða
konu.
„Jú“, viðurkenndi hann og
yppti öxlum.
„Þú getur hætt að halda
það. Hver sem er gæti verið
Lafði Belding en það er aðeins
ein sem getur verið Virginia
Cowley“.
„Þar er ég þér ekki sam-
mála“, sagði hann stuttur í
spuna“. H'VER SEM ER gæti
aldrei verið konan mín. Þú
ein Virginia og það var ekki
Virgina Cowley, sem ég giftist
heldur konan, sem ég elskaði,
MÍN V:rginia“.
Fyrir fáeinum vikum síðan.
hefði hann tekið hana í faðm
sér og yfirunnið mótþróa
hennar með kossum og bliðu
atlotum unz óvinátta þeirra
virtist hoi’fin. En nú gerði
hann það ekki og skömmu
seinna heyrði hann að h'ún
læsti svefnherbergisdyrún-
um að baki sér.
Þau höfðu fengið sér hús
utan við London. Það var
lengra frá borginni en upp
haflega hafði verið ætlað og
skapaði ýmis vandræði fyrir
þau bæði og þá sérstaklega
fvrir Virginiu. Það kom marg
oft fyrir að Blaine ók alla leið
ina þangað til þess eins að
bíða árangurslaust eftir Vir-
giniu, sem hringdi svo seint
og síðar meir og sagðist ekki
nenna að koma. Og það þó
að hann hefði gefið henni bíl
inn og látið hana fá einkabíl
stjórann, sem hann hafði lof
að henni.
„Komdu þá á morgun elsk
an“. svaraði hann stundum.
„Þá eigum við indælan dag
ÓDÝRT ÞVOTTAEFNI:
2H> kg. þvottaduft. kr. 29.00
% 1. þvottalögur .. — 15,00
.mummmniimtimnmmnmtnntimmuiriiniiummiiHt.
rfiiiMiiiiiiil ■■■niiiiiiimiiimmmiiiiiHHBmiiiilmiii.
iiimiiiiiiiiil ^^BBImim^ium^^mrHfllHLmimmnii.
MiVmiViVmmi ^^^®Kð^*^immímim,i
immimimml flTfi (O I lé® Ifl I ® jmmmrtimm
VimVmVmmiLRfl£^£ MiVimXViViAVÍ
mVmVmVn i'miSSw BBmmVmiVm*
•«M»immllPWWWmmmmmmimiimf»m,«flWmmiiim
.......
Miklatorgi við hliðina á tsborflu
‘J
If'kf;
Alþýðublaðið — 3. febr. 1962 15